Ποια συμπεριφορά να απολαύσει κανείς περισσότερο; Αυτή των φίλων μας που ξεκινούν να τρολάρουν βρίζοντας, αραδιάζοντας χυδαιότητες και ξεδιπλώνοντας τον «καλύτερό» τους εαυτό ή μήπως τους άλλους, αυτούς που «τσιμπάνε» αμέσως σαν κουρκούνα σε αγκίστρι με αλευράκι και μπαίνουν σε μια διαλογική συζήτηση με τους πρώτους, προσπαθώντας να τους αλλάξουν μυαλά ή ακόμα χειρότερα, ανοίγοντας τον δικό τους οχετό και ως άλλοι χρυσόστομοι απαντούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο;
Δηλαδή, αυτός που χρησιμοποιεί τα social media για να βρίζει δημόσια τους πάντες και τα πάντα είναι ρατσιστής, είναι παράλογος, είναι αμόρφωτος και απαίδευτος, αλλά ο άλλος που μπαίνει στη διαδικασία να ασχοληθεί μαζί του, να του απαντήσει και ενίοτε να του επιστρέψει το βρισίδι είναι ο σωτήρας μας; Guys, μας έχετε μπερδέψει.
Ποιος έχει τελικά το «πρόβλημα»; Αυτός ο αργόσχολος που τρολάρει μέρα-νύχτα σε κάθε σοβαρή ή ανάλαφρη είδηση, αυτός που περιμένει τροφή για συντηρήσει τη ματαιοδοξία και την κακία του, ή ο «καθωσπρέπει-μορφωμένος» χρήστης που ξοδεύει την πολύτιμη (υποτίθεται) ώρα του για να ασχοληθεί μαζί του και να τον βάλει (υποτίθεται) στη θέση του;
Και να περνούσαν μόνο αυτά απ’ το news feed μας; Τις ειδήσεις με τους hoax τίτλους που τις βάζεις; «Μαλλιοτραβήγματα και σκουντήματα στο Feel Fantastic». «Έξαλλη η Αριστοτέλους: Δέχθηκε επίθεση από απελπισμένη Κύπρια που θέλει να μπει στο Dansing». Κι εσύ να πατάς για να διαβάσεις για τσακωμούς και να συνειδητοποιείς ότι πρόκειται για μια «απλή» δοκιμασία στα καλλιστεία και σκηνή από τηλεοπτική σειρά αντίστοιχα. Και αντί να κάνεις αμέσως log out, να αυτομαστιγωθείς και να γράψεις 200 φορές σε ένα τετράδιο την ατάκα «δεν θα πατήσω ποτέ ξανά σε κουλές ειδήσεις», αντί να κλειστείς στην απομόνωση, αντ’ αυτού και έχοντας κιόλας το αίσθημα ότι σε εξαπάτησαν, αφήνεις και ένα comment στην είδηση βρίζοντας το site ή/και τον συγγραφέα της είδησης. Sorry κιόλας, αλλά εδώ κολλάει γάντι και η αμίμητη ατάκα «Γιατί γκρινιάζει αφού είσαι μαλάκας;».
Αν θες να δεις μια τηλεοπτική παραγωγή για να διασκεδάσεις, κάν’ το. Μην έχεις όμως απαιτήσεις. Είναι όπως μια τύπισσα που πήγε πρόσφατα σε θεατρική παράσταση ελληνικής κωμωδίας και φεύγοντας γκρίνιαζε λέγοντας «είναι πολιτισμός αυτός;». Ρήγα-Αποστόλου πήγες να δεις κυρία μου -για να γελάσεις και να ‘χεις αύριο να λες στον καφέ ότι πέρασες όμορφα-, δεν πήγες δα και στον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη, σε παραγωγή Εθνικού Θεάτρου, για να ‘χεις και απαιτήσεις…
Οπότε, την ώρα που βλέπεις τον κριτή των καλλιστείων να υποβάλλει σε διαδικασία τη διαγωνιζόμενη λέγοντάς της «Έχεις να πας σε interview για δουλειά ως συμπαρουσιάστρια της Αριστοτέλους. Τι φοράς;», αυτό που πρέπει να κάνεις είναι: α) είτε να αλλάξεις κανάλι αφού μετά από 5 λεπτά από την ώρα που συντονίστηκες, άρχισες ήδη να ακούεις τα πρώτα εγκεφαλικά σου κύτταρα αν εκρήγνυνται, β) είτε να περιμένεις με αγωνία για να δεις τι θα βάλει τελικά η διαγωνιζόμενη πίσω από το παραβάν και πως θα την βαθμολογήσουν οι κριτές, γ) είτε απλώς «θα γύρεις τζιαι πίσω» για να το απολαύσεις σε συνδυασμό πάντα με το twitter και δικτυωμένος με τουιτεράδες* όπως ο @adikimenos, o @Marinos_Nomikos, o @mikeargyrou, o @patsalidesl, o @mixalisch…
*Εκεί που θα αρχίσεις να πλήττεις, ένα τιτίβισμα είναι αρκετό για να σου αποδείξει πως (για συγκεκριμένους λόγους) ακόμα και τα καλλιστεία είναι μια σπουδαία-ποιοτική παραγωγή, με σοβαρό λόγο ύπαρξης στην κυπριακή τιβί.
Φωτογραφία: adikimenos.com
