Mε αφορμή τα όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στη γαλλική πρωτεύουσα και την αιματηρή επίθεση με στόχο την εφημερίδα Charlie Hebdo, ζητήσαμε από 6 ταλαντούχους Κύπριους illustrators να μας πουν και να μας δείξουν, με «όπλο» τη δική τους πένα, πως βίωσαν και πως βιώνουν οι ίδιοι τη συγκεκριμένη τρομοκρατική επίθεση και την προσπάθεια φίμωσης του Τύπου.



 

Helen Σάββα

«Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώµης και της έκφρασης χωρίς να τιμωρείται και να υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις απόψεις του. Το δικαίωμα να αναζητεί, να λαμβάνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, µε οποιοδήποτε µέσο έκφρασης από και σ’ όλο τον κόσµο. Για αυτή την ιδέα έπεσαν νεκροί οι συνάνθρωποι μας την Τετάρτη. Η ελευθερία της γνώμης είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια. Γι' αυτό πρέπει να σταθούμε ενωμένοι ενάντια σε αυτούς που θέλουν να μας το στερήσουν».

Στέλλα Νικοδήμου

«H σάτιρα δεν έχει σκοπό για προκαλεί ευχαρίστηση. Οι απώλειες που υπήρξαν είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα. Δεν φίμωσαν, δυνάμωσαν την πένα της εικονογραφησης. Οι επόμενες γενιές τώρα έχουν το λόγο».

Aρτέμης Ψαθάς

«Το 2014 ήταν η μια από τις σκοτεινότερες χρονιές. Χωρίς να θέλω να είμαι απαισιόδοξος, το μίσος και η απώλεια είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο καθ’ όλη τη χρονιά. Έχοντας ως απλά μερικές αναφορές τα γεγονότα στην Ουκρανία, τις εξαφανίσεις/καταρρίψεις/ατυχήματα αεροσκαφών, τα κατά συρροή ρατσιστικά επεισόδια στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ αστυνομίας και Αφροαμερικανών πολιτών, μέχρι τις επιθέσεις στη Λωρίδα της Γάζας - μεταξύ άλλων - το 2014 θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο ντροπιαστικές, για την ανθρωπότητα, χρονιές. Κι εκεί που πήγαμε να νιώσουμε ένα ίχνος ανακούφισης με τον ερχομό του 2015, ξεκίνησε ένας νέος κύκλος μίσους με το τι έγινε στο Παρίσι την περασμένη εβδομάδα. ‘Can we all get along?’ είπε απελπισμένα ο Rodney King το 1992, όταν οι αστυνομικοί που τον κακοποίησαν αθωώθηκαν (κατά παρόμοιο τρόπο που αθωώθηκε ο Darren Wilson το 2014). Αλήθεια, can we all get along? Κι εγώ με τη σειρά μου, ‘je suis Charlie’. Ο Charlie, είναι εμείς. Όλοι εμείς».

Παντελής Μισιέλλης

«Το μόνο όπλο που έχω είναι η πένα μου. Και αυτή θα μιλάει για εμένα, όπως στην περίπτωσή αυτών που χάθηκαν στη Charlie Hepdo. Αυτό».

Κωνσταντίνος Κουγιάλης

Πολύ λυπημένος για το συμβάν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Bομβαρδιζόμαστε από τα μίντια με εικόνες από τραγωδίες σε καθημερινή βάση. Θα έπρεπε κάπως να έχει συνηθίσει το στομάχι μας. Αλλά... Φαντάζομαι ότι ο λόγος που με πείραξε τόσο το συγκεκριμένο είναι ότι οι συγκεκριμένοι ήταν άνθρωποι που είχαν μέσω του έργου τους καθημερινή επαφή με τον κόσμο. Ποσό μάλλον για εμένα που ήταν κομμάτι του κόσμου μου, ένιωσα πως έχασα άνθρωπο δικό μου. Ένας εκ των θυμάτων, ο Wolinsky βραβεύτηκε με το Grand Prix στο Angouleme to 2005, εκεί πραγματοποίησα κι εγώ ένα εγώ πραγματοποίησα ένα όνειρο μου όταν όταν συμμετείχα με τον κολλητό μου στο φεστιβάλ το 2011. Όμως καμία προσβολή ή όπως και αν εκλαμβάνει κάποιος την πράξη της σάτιρας, δεν ισοδυναμεί με σφαίρα. Και ίσως ακόμα και γι' αυτό η θρησκεία, όπως κάθε ιδέα,  χρίζει της άφοβης και απερίσπαστης σάτιρας μας. Εξάλλου, οι ιδέες ούτως ή άλλως, είναι αλεξίσφαιρες».

Λευκή Σαββίδου

«Αν η πίστη σου μπορεί να ταρακουνηθεί τόσο πολύ από ένα σκίτσο, τότε ίσως δεν έχεις καμιά».