Είναι 9 το πρωί και μέχρι πριν από λίγες ώρες ακόμη ο Andrew Scott-Stokes, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τον cozy χαρακτήρα των Caffe Nero, έφτιαχνε τις σκάλες της βεράντας στο νέο Caffé Nero στην Έγκωμη.

 

Στην θέση του θα ήμουν εξαντλημένος και πιθανότατα σε κάποια ονειροδιαδρομή, αλλά αυτός κάθεται αμέριμνος στο τραπέζι,  πίνει τον αγαπημένο του καφέ (καπουτσίνο σκέτο), γελά δυνατά και με την ψυχή του -αυτό το γέλιο της ικανοποίησης μόλις έχεις καταφέρει ένα στόχο σου- και αμέσως σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζεστά και τόσο… φίλος.

Παρήγγειλα και εγώ λοιπόν τον δικό μου americano και πάτησα το record. Από τότε, ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα… Κύλησε σαν νερό, όπως συνήθως συμβαίνει όταν συμπαρασύρεσαι στην κουβέντα με έναν άνθρωπο με φοβερό χιούμορ, αυτοσαρκασμό, ιδιοφυή και δημιουργικό, όπως ο interior designer/art architect των Caffe Nero στην Κύπρο. Απολαυστικός, όπως ένας καλός καφές!





Who is who

«Παλαιότερα είχα το δικό μου vintage κατάστημα στο Camden του Λονδίνου, εκεί η μοίρα το έφερε να γνωρίσω και τη μέλλουσα γυναίκα μου. Παντρευτήκαμε και μετακομίσαμε στην Ιρλανδία, όπου άνοιξα το δικό μου αρχιτεκτονικό εργαστήρι. Τότε η χώρα ευημερούσε και περνούσαμε υπέροχα. Αγοράσαμε ένα παλαιό σπίτι (χρονολογείτο από το 1583) και το μόνο που είχαν απομείνει ήταν απλώς 3 τοίχοι! Ούτε οροφή ούτε τίποτα! Το έκτισα μόνος μου σιγά-σιγά, μου πήρε περίπου 4 χρόνια. Κάπως έτσι έμαθα και την τέχνη της ξυλουργικής» για την οποία, όπως λέει, πάντα είχε πάθος. «Ο παππούς μου έφτιαχνε καλύβες κι εγώ, όντας ακόμα στο Λονδίνο αναπαλαίωσα ένα παλαιό κτίριο» λέει, αναφερόμενος στο Lyndhurst Lodge στην Lyndhurst road. «Δούλευα πάνω σ’ αυτό 4,5 χρόνια, προηγουμένως, πριν απομείνουν μόνο ερείπια, ήταν άσυλο, κι ένας φίλος, ο οποίος το αγόρασε για ψίχουλα, είχε την ιδέα να το φτιάξουμε έτσι ώστε να επανακτήσει τη μορφή και την ιδιότητα που είχε στον 19ο αιώνα. Και αυτό κάναμε». Χρειάστηκε να σκαλίσει χιλιάδες πέτρες για ένα καλό τελικό αποτέλεσμα, για κάθε υλικό που πιάνουν τα χέρια του παθιάζεται. Αλλάζει από καιρό σε καιρό. «Όταν δουλεύω την πέτρα, αγαπώ την πέτρα. Όταν δουλεύω το ξύλο, αγαπώ το ξύλο». Καθετί με το οποίο ασχολείται γίνεται κομμάτι του. «Ζωγραφίζω, βάφω, ότι και να κάνω είμαι απόλυτα αφοσιωμένος σ’ αυτό. Και τη χρονική στιγμή που το κάνω, γίνεται η νέα αγαπημένη μου ασχολία».

 

Το πρώτο Caffe Nero, στο Μακένζι

Η άφιξη στην Κύπρο

«Η οικονομική κρίση είχε κτυπήσει την Ιρλανδία, είχα πρόσφατα χωρίσει με τη σύντροφό μου, οι πελάτες μου είχαν χρεοκοπήσει και σιχάθηκα να είμαι σε μια χώρα που συνεχώς βρέχει. Είπα «Ok θα επιστρέψω στην Κύπρο» επισημαίνοντας πως είχε εκτελέσει εδώ την στρατιωτική του θητεία το 1983. Χαριτολογώντας, μάλιστα, λέει πως το Hampstead στο Λονδίνο, είναι μια μικρή Κύπρος, αναφέροντας πως πρόκειται για μια περιοχή γεμάτη Κύπριους. «Το νησί είναι ένας μικρός παράδεισος για εμένα, έτσι πήρα την απόφαση και άνοιξα το δικό μου εργαστήρι εδώ».

 

Το Caffe Nero στο Kings Avenue Mall



 

Η αρχή της συνεργασίας με τα Caffe Nero

Η Δέσποινα (Δέσποινα Παπαγιαννάκη - Development Manager PHC) με πλησίασε, ήρθε στο εργαστήριο μου στην παλιά πόλη, λέγοντας μου κατά λέξη: «Εκπροσωπώ μια εταιρεία, την ‘Caffe Nero’ και θα θέλαμε να συνεργαστούμε». Εγώ φυσικά ήξερα ήδη το brand από τον καιρό που ήμουν στο Λονδίνο, ήταν το αγαπημένο μου μέρος όταν ήθελα να χαλαρώσω και να απολαύσω ένα φλιτζάνι καφέ!» αναφέρει και κάπως έτσι άρχισε να δουλεύει σε διάφορα σχεδιαστικά δείγματα, για να φτιαχτεί το πρώτο Caffe Nero στο Μακένζι, στο οποίο δεν είχε τόσο μεγάλη συμμετοχή όσο σε αυτά στην Πάφο, στη μαρίνα Λεμεσού, την Ονασαγόρου και την Έγκωμη. «Μαζί με το νέο Caffe Nero στην Έγκωμη έχω κάνει 5 μέχρι στιγμής. Στην Ονασαγόρου, ο Σάντρος (Λύσανδρος Ιωάννου, Chairman και CEO PHC), μου ζήτησε να ετοιμάσω κάποια σχέδια, αυτό έκανα και τα λατρέψανε. Ήταν μεγάλη επιτυχία και κάπως έτσι συνεχίσαμε τη συνεργασία» τόσο για το cafe στην Πάφο όσο και για αυτό της μαρίνας Λεμεσού.

 

Το Caffe Nero στην Ονασαγόρου



 

Το Caffe Nero στη μαρίνα Λεμεσού

«Το κτίριο στη μαρίνα έχει ένα υπέροχο τεράστιο παράθυρο, σε σχήμα τόξου, θυμίζει καθολική εκκλησία. «Πρέπει οπωσδήποτε να έχει ύφος gothic» θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου! Αν και η ομάδα φοβότανε μήπως έμοιαζε με εκκλησία αυτός επέμενε λέγοντας «μπορούμε να το κάνουμε υπέροχο! Το gothic είναι στυλ, απλώς το συγκεκριμένο στυλ κυριάρχησε τον 19ο αιώνα και επειδή ότι απέμεινε από τότε είναι εκκλησίες, με αυτές το συνδέουμε! Μπορούμε να το κάνουμε και δεν θα φαίνεται ‘εκκλησιαστικό’. Και όντως η PHC το λάτρεψε και ο σχεδιασμός προχώρησε». Δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο trend και στυλ, «το κάθε μέρος έχει τη δική του αισθητική και αυτό που μου βγάζει αυτό ακολουθώ! Βρισκόμαστε στην Κύπρο, γι’ αυτό και προτιμώ πιο κλασσικά μονοπάτια! Το νησί έχει τόσες επιρροές, από Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Οθωμανούς, Βενετούς, Άγγλους, αν δέσεις διάφορα στοιχεία της κάθε κουλτούρας τότε μπορεί να δημιουργήσεις μια neogothic πανδαισία» καταλήγει για την ιδέα του σχεδιασμού του cafe στη μαρίνα, όλο ενθουσιασμό, σαν μικρό παιδί! «Όταν τελείωσε ήμασταν όλοι… wow».

 

Το πολύ ιδιαίτερο ντεκόρ στη Μαρίνα Λεμεσού



 

To νέο Caffe Nero στην Έγκωμη

«Με την πρώτη ματιά ήξερα πως εδώ, θα έπρεπε να νιώθεις λες και βρίσκεσαι σπίτι σου». Χαρακτηριστικά αναφέρει «κάθε φορά που πέρναγα απ’ αυτό το δρόμο, αναρωτιόμουν αν αυτό είναι σπίτι. Ποιός τυχερός μένει εδώ;», Γι’ αυτό και αυτό που ήθελε να πετύχει στον εσωτερικό σχεδιασμό του 5ου στη σειρά Caffe Nero στην Έγκωμη ήταν ακριβώς αυτό το πράγμα. «Ο κάθε άνθρωπος να νιώθει πως βρίσκεται σπίτι του! Γενικότερα, θέλω η κάθε εμπειρία να χαραχθεί στο μυαλό του κάθε θαμώνα. Θέλω να μπαίνουν στον χώρο και να μαγεύονται. Να μην έχουν ζήσει ξανά κάτι ανάλογο, να είναι μοναδικό γι’ αυτούς».

 

Το τελευταίο «δημιούργημα» του Andrew Scott-Stokes στην Έγκωμη

 

Η φιλοσοφία του

«Wow». Αυτό θέλει να είναι η αίσθηση που αποπνέει κάθε χώρος που επιμελείται. Αλλά όχι το ‘wow’ το… επιτηδευμένο, λέει αναφερόμενος στο υπερβολικά minimal και μοντέρνο, το οποίο θυμίζει ίδρυμα, όπως το χαρακτηρίζει. «Αυτό το κάτασπρο, το υπερβολικό, το οποίο ναι, φαίνεται τέλειο σ’ ένα περιοδικό αλλά προσπάθησε να ηρεμήσεις σ’ ένα μέρος σαν αυτό. Μπορείς; Δεν το θέλω αυτό, δεν είμαι χειρούργος. Ψάχνω  και μ’ ενδιαφέρει το ‘Wow, εδώ είναι υπέροχα!’. Στο τέλος της ημέρας, ο χώρος που σε φιλοξενεί, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, θα πρέπει να σε κάνει ‘δικό του’, να σε κερδίσει, να νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Και όχι το σπίτι που έφτιαξες επειδή μέχρι εκεί σου επιτρέπουν τα οικονομικά σου, αλλά το σπίτι που ονειρεύεσαι και θα σε κάνει να πεις ‘Πόσο τέλεια θα ήταν αν έμενα εδώ;’». Αυτό παροτρύνει και τους νέους σχεδιαστές να κάνουν. «Αν ακολουθήσεις το πάθος σου, το ένστικτό σου, το ‘αν ήταν δικό μου’ αίσθημα, τότε δεν μπορείς να αποτύχεις! Δουλεύει!».

 

Το ένα από τα υπέροχα μπαλκόνια στην Ονασαγόρου