Η γραφή είναι μια ήσυχη θάλασσα που σε ταξιδεύει σε μοναχικές πλεύσεις, προκαλώντας σου αισθήματα πρωτόγνωρα, αισθήματα μοναδικά και ανεπανάληπτα που ο αναγνώστης τα βιώνει απομονωμένος στον αποκλειστικά δικό του κόσμο. Αυτό πετυχαίνουν «Οι ψυχές του Γενάρη».



Γράφει η Μαρία Πιριπίτση



Με αυτό το σκληρό για μένα μυθιστόρημα, καλωσορίζουμε στον κόσμο των βιβλίων την Κύπρια Σόφη Αλεξάνδρου, που τόλμησε με την πρώτη να μπει στα βαθιά, με ένα βιβλίο από τις δικές μας εκδόσεις Πάργα.

«Το ρολόι δε σταματά ποτέ να χτυπά τα δευτερόλεπτα της ζωής μας. Άλλοι τα βλέπουν να φεύγουν σαν ριπές και κάποιοι σαν να έχουν κολλήσει στα μαύρα λασπόνερα και να μη σαλεύουν. Κι ας χτυπά πάντα με τον ίδιο απαράλλαχτο ρυθμό, χρόνια τώρα….»

Θυμός. Από την αρχή του βιβλίου, ρουφώντας κάθε σελίδα προσπαθώντας να βρω τη θετική πλευρά της ζωής, προσπαθώντας να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα, ο θυμός και η αδικία δεν με άφηναν να σταματήσω λέγοντας κάπου εδώ θα βρίσκεται το happy end. Αλλά πόσες φορές για αλλού κινήσαμε και αλλού μας πήρε η ζωή; Πόσες φορές όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει;

Δυστυχώς σχεδόν πάντα. Έτσι και για τη Βασιλικούλα μας, από ένα όμορφο και ανέμελο κορίτσι γεμάτο όνειρα με τον Φάνη τον ένα και μοναδικό, μια βροχερή νύχτα του Απρίλη τα πάντα καταρρέουν. Ανέμελη νιότη και αθώα όνειρα θρυμματίζονται. Από αθώο κορίτσι, μετά από ένα βιασμό και έναν φόνο που έγινε για να σώσει την αξιοπρέπεια της και τη ζωή της, μετατρέπεται στη φόνισσα και την πόρνη που καταλήγει στο κελί και οι πάντες απαρνιούνται. Ακόμα και οι πιο δικοί της άνθρωποι. Που είναι η μάνα, ο πατέρας, η φίλη και ο σύντροφός;

Πόσο αλώβητος μπορεί να βγει κάποιος μετά από τέτοια εμπειρία; Πόσες φορές πιστοποιούμε ότι τα λάθη πληρώνονται ακριβά με οποιοδήποτε κόστος; Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι μια συγγνώμη είναι αρκετή για να κλείσουν οι πληγές που αιμορραγούν; Οι άνθρωποι μπορεί να συγχωρούν αλλά ποτέ δεν ξεχνούν πως τους έκανες να νιώσουν. Έτσι και η Βασιλικούλα μας. Αποφάσισε να συγχωρήσει και να ξαναγαπήσει για να προχωρήσει. Για να συγχωρείς όμως θέλει δύναμη και για να αγαπάς θέλει καρδιά.

Επιτέλους η ζωή της χαμογελά….για λίγο. Η  ίδια ζωή που πάντα έχει τον τελευταίο λόγο και γράφει τα καλύτερα σενάρια.