Στην ψυχιατρική, η έμφαση δίνεται στην ανάπτυξη της ικανότητας της ομιλίας σε ασθενείς και η λήψη λεπτομερών ιστορικών, με μικρή - αν υπάρχει - πρακτική των διαδικασιών και των εξετάσεων. Θα πρέπει να μάθει λοιπόν, να κατανοεί και να αξιολογεί τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες ενός ατόμου ώστε στη συνέχεια να προχωρήσει σε διάγνωση, θεραπεία και σε διαχείριση του ασθενούς. Ο φοιτητής της ιατρικής προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει την πολυπλοκότητα του ανθρώπινου μυαλού, υπολογίζοντας ταυτόχρονα τις βιολογικές και τις κοινωνικές πτυχές…. Είναι αρκετά αποθαρρυντικό.

Πολλοί από τους ασθενείς που μίλησα είχαν υποστεί τραύματα και δυσκολίες στη ζωή τους, όπως σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, παραμέληση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, πένθος, φτώχεια, χρόνιες ασθένειες ή εθισμούς στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά.

Έτσι, ενώ οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου ήταν στο δελεαστικό κόσμο της ιατρικής και της χειρουργικής επέμβασης, εγώ έπρεπε να περάσω πέντε εβδομάδες σε μια ψυχιατρική πτέρυγα ενηλίκων. Πριν από αυτή την τοποθέτηση, η άποψή μου για την ψυχική υγεία είχε διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπου οι άνθρωποι που υποφέρουν από την ψυχική υγεία απεικονίζονται συχνά ως κακοποιοί, είτε ως μανιακοί και χαοτικοί. Είχα μάθει λίγο για την ψυχική υγεία και είχα κάπως κατανοήσει την κατάθλιψη και τον αυτοτραυματισμό, αλλά εξακολουθούσα να έχω μία παρανόηση της όλης κατάστασης. Είχα σχεδιάσει μια εικόνα στο μυαλό μου με ένα θάλαμο γεμάτο με βίαιους, μανιακούς ασθενείς, που δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους. Βρήκα τον εαυτό μου να μην είναι σε θέση να κατανοήσει - και σε κάποιο βαθμό ακόμη και να πιστέψει σε - καταστάσεις όπως η σχιζοφρένεια, όταν εγώ δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να αμφισβητήσω τις ιατρικές καταστάσεις, ακόμη και αν δεν τις είχα δει προσωπικά.

Αυτό που έζησα στην ψυχιατρική κλινική ήταν αποκαλυπτικό. Γνώρισα και είχα μακρές, πολύ προσωπικές συζητήσεις με ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, καθένας από τους οποίους είχε τη δική του ιστορία να πει. Πολλοί από τους ασθενείς που μίλησα είχαν υποστεί τραύματα και δυσκολίες στη ζωή τους, όπως σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, παραμέληση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, πένθος, φτώχεια, χρόνιες ασθένειες ή εθισμούς στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά.

Έμαθα να βλέπω κάτω από την επιφάνεια και να αμφισβητώ τη συμπεριφορά, να επιδιώκω μια πιο ολιστική εικόνα για την ασθένεια ενός ατόμου. Ο ασθενής με το ιατροδικαστικό ιστορικό, είχε εισαχθεί με μια ψύχωση που χρειάζεται φάρμακο. Δεν είναι εγκληματίας  εθισμένος στα φάρμακα, αλλά ένα πρόσωπο του οποίου οι κοινωνικές συνθήκες και το παιδικό τραύμα, τον ανάγκασαν να ακολουθήσει ένα μονοπάτι προς το έγκλημα και τα ναρκωτικά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι ευάλωτοι και μάχονται με το άγχος που σχετίζεται με ένα τραυματικό παρελθόν. Απαιτούν την προσοχή για τη σωστή παροχή ψυχικής υγείας και τις κοινωνικές υπηρεσίες σαν να ήταν εσωτερικός ασθενής στην ψυχιατρική πτέρυγα, αλλά το πιο σημαντικό μέσα στην κοινότητα, με πρόσβαση σε μακροχρόνια φροντίδα και θεραπεία.

Ο πρώτος ασθενής που γνώρισα κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος δήλωσε ότι λάμβανε ακουστικά μηνύματα από μια θρησκευτική ομάδα λέγοντάς του να βλάψει τον εαυτό του ή αλλιώς οι άνθρωποι που αγαπούσε θα τραυματίζονταν σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Αιφνιδιάστηκα και είχα δυσκολία να κατανοήσω τι είχα ακούσει. Πίστεψα το άτομο, γιατί μπορούσα να δω τον πραγματικό τρόμο του. Κατάλαβα ότι το κρίσιμο πράγμα δεν ήταν η δυνατότητα να κατανοήσω πλήρως την εμπειρία, αλλά να αντιληφθώ ότι είναι πολύ πραγματική για τον ασθενή... Πραγματικά όταν αφαιρέσετε αυτή την αμφιβολία από τον εαυτό σας, μπορείτε να αρχίσετε να καταλαβαίνετε το πρόσωπο που κάθεται μπροστά σας.

 

Φωτογραφία: David Ryder/Reuters

Ως φοιτητές ιατρικής έχουμε το προνόμιο να είμαστε σε θέση να αφιερώσουμε ένα μεγάλο ποσό του χρόνου μιλώντας στους ασθενείς. Μία συγκεκριμένη ασθενής που είχα μιλήσει επανειλημμένα, με επηρέασε πραγματικά: είχε αρκετές ανατροπές στη ζωή της, συμπεριλαμβανομένου ενός πατέρα που έφυγε σε νεαρή ηλικία, μια μητέρα που ήταν σε καταχρηστικές-κακοποιητικές σχέσεις, χάνοντας μια θέση εργασίας που αγαπούσε και μία σχέση που διαλύθηκε. Είχε κατάθλιψη και τάσεις αυτοκτονίας και άκουγε φωνές που την ωθούσαν να αυτοκτονήσει. Αυτό ήταν ένα νεαρό άτομο κοντά στην ηλικία μου, που θα μπορούσα να είμαι φίλος της όταν μιλήσαμε για το σχολείο, τα χόμπι και τις μελλοντικές φιλοδοξίες. Είχα πάντοτε οραματιστεί τους ασθενείς σε μια ψυχιατρική πτέρυγα ως «τους άλλους», ενώ στην πραγματικότητα η ψυχική ασθένεια μπορεί να επηρεάσει όλους τους τομείς της κοινωνίας. Η εικόνα μου για ένα «τυπικό ασθενή» ανοίχθηκε πλέον σε μια ευρεία ποικιλία ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών και υπόβαθρων.

Η διαστρεβλωμένη άποψή μου για την ψυχική ασθένεια θέτει το ερώτημα: αν οι φοιτητές της ιατρικής κουβαλούν τέτοιες παρανοήσεις, τί ελπίδα υπάρχει για την κοινωνία γενικότερα; Αν και δεν είμαστε απρόσβλητοι από την ασύμμετρη πληροφόρηση που μεταδίδεται σε εμάς, μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, έχουμε την ευκαιρία να βιώσουμε την ψυχική ασθένεια από πρώτο χέρι από τους ίδιους τους ασθενείς. Πρέπει να υπάρξει μια πιο ισχυρή ενσωμάτωση της πραγματικότητας της ψυχικής ασθένειας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα από μικρή ηλικία.

Υπάρχουν ήδη μεγάλες εκστρατείες εκεί έξω, αλλά ως φοιτητές θα πρέπει να κάνουμε περισσότερα από μια προσπάθεια και να παράσχουμε μεγαλύτερο πεδίο για αυτές τις εκστρατείες στα πανεπιστήμια μας. Εντός του ιατρικού κόσμου πιστεύω ότι θα πρέπει να υπάρχει εκπαίδευση για την ψυχική υγεία σε όλη τη σταδιοδρομία μας, ανεξάρτητα από το ποια διαδρομή θα επιλέξουμε να ακολουθήσουμε, καθώς θα συναντήσουμε την ψυχική ασθένεια σε όλους σχεδόν τους τομείς της ιατρικής. Πιστεύω επίσης ότι ο ρόλος του ψυχιάτρου και η θετική αλλαγή που κάνει στη ζωή ενός ατόμου, θα πρέπει να γιορτάζεται περισσότερο στην ιατρική σχολή. Ένας φίλος και συνάδελφός μου ανέφερε πώς σπάνια ακούει για «επιτυχημένα περιστατικά» όταν μαθαίνει για την ψυχική ασθένεια, η οποία μπορεί να κάνει την ψυχιατρική απωθητική ως επιλογή σταδιοδρομίας.

Εάν πραγματικά πιστεύουμε ότι η ψυχική ασθένεια είναι εξίσου σημαντική με την σωματική ασθένεια, αυτό θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται στις ενέργειες που κάνουμε.

 

Κεντρική φωτογραφία: Mads Perch/Getty Images

Μετάφραση: psychologynow.gr