Η καριέρα του αποτελείται από αρκετές δυνατές στιγμές. Τι κι αν οι περισσότεροι ρόλοι του ήτανε κόντρα ρόλοι, ίσως και λόγω physique, λόγω αναστήματός; Ένας από τους καθηγητές του στο Εθνικό Θέατρο, απ’ όπου αποφοίτησε, τον είχε προϊδεάσει, μάλιστα, πως ενδεχομένως θα είχε δυσκολία με κάποιους ρόλους στην πορεία του. Παρόλα αυτά, ο ίδιος το έβρισκε ελκυστικό όλο αυτό, ότι δηλαδή στα 30 του έκανε γέρους, ότι στα παιδικά έκανε τη μητριά της Σταχτοπούτας, ή ότι κάποιες φορές έκανε ακόμα και γυναίκες.

«Κάποιες φορές έβρισκα πολύ ελκυστικό τον άγνωστο ήρωα που δεν ήθελα να υποδυθώ» μού λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

Αλήθεια, όμως, ποιος μπορεί να ξεχάσει τον μισταρκό Πισία ή τον καφετζή Πισία στα κυπριώτικα σκετς; Εξάλλου, στην Κύπρο είμαστε και ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως οι κυπριακές ηθογραφικές παραγωγές εποχής πουλάνε ακόμα πολύ.

Σε τηλεοπτική ηθογραφική παραγωγή παίζει και σήμερα, συμμετέχει όμως και σε μια θεατρική παραγωγή ενός έργου του Μπέρτολτ Μπρέχτ («Ένας Αξιοπρεπής Γάμος»), το οποίο μάλιστα πρώτη φορά ανεβαίνει στην Κύπρο. «Πρόκειται για έναν πολύ ενδιαφέρον τρόπο δουλειάς» μου λέει και μου δίνει την εντύπωση πως η απόφαση του σκηνοθέτη Πάρι Ερωτοκρίτου να τον καλέσει για να συμμετάσχει στο καστ της εν λόγω παραγωγής ήταν κάτι που ο ίδιος το αναζητούσε στη δεδομένη στιγμή.

Υπήρξαν έργα στα οποία ένοιωθα να απογειώνομαι. Ήταν κάποιες «μαγικές» συγκυρίες που όλα συντελούσαν ώστε να αισθάνομαι τον χαρακτήρα σαν ζωντανό άνθρωπο.

Είναι κάποιοι που σε γεμίζουν με ενθουσιασμό αυτό το διάστημα και ενέργεια για δουλειά;

Η ομάδα με την οποία δουλεύω αυτή την περίοδο στην παράσταση «Ένας αξιοπρεπής γάμος» του Μπρεχτ. Υπάρχει πολύ καλή ενέργεια, ομαδικότητα, κοινός στόχος.

 

Από την παράσταση Ένας Αξιοπρεπής Γάμος. Δείτε ΕΔΩ για τις εναπομείνασες παραστάσεις.

Έχει κάτι ιδιαίτερο ο τρόπος που δουλεύετε τώρα;

Η ομάδα των ηθοποιών καθοδηγείται μέσα από ασκήσεις σώματος και αυτοσχεδιασμούς που έχουν σχέση με το έργο. Δεν χρησιμοποιούνται τα λόγια των χαρακτήρων, αλλά περισσότερο δίνεται έμφαση στις συνθήκες που διαδραματίζονται και στα ίδια τα γεγονότα. Είναι ένας πολύ ενδιαφέρον τρόπος δουλειάς.

Αντίστοιχα ωραία συναισθήματα πότε ένοιωσες ξανά στο θέατρο;

Μέσα σε μια θεατρική πορεία έζησα και τα δύο. Και το αρνητικό και το θετικό. Υπήρξαν έργα στα οποία ένοιωθα να απογειώνομαι. Ήταν κάποιες «μαγικές» συγκυρίες που όλα συντελούσαν ώστε να αισθάνομαι τον χαρακτήρα σαν ζωντανό άνθρωπο. Να αισθάνομαι τον παλμό του ήρωα, να «ζω» μαζί του κατά την διάρκεια των προβών. Ένα μοναδικό συναίσθημα που μόνο το σανίδι του θεάτρου μπορεί να σου προσφέρει.

Σε ποια συναισθηματική κατάσταση βρίσκεσαι αυτή την περίοδο;

Αισθάνομαι γεμάτος. Η τηλεοπτική μου συνεργασία με το ΡΙΚ στην ηθογραφική σειρά εποχής «Καμώματα τζ’ αρώματα» είναι ότι καλύτερο είχα από πλευράς συνεργασίας.

Οι περισσότερες σειρές σήμερα στην Κύπρο είναι καθημερινές, σε αντίθεση με τις μεγάλες σειρές στο εξωτερικό που οι πλείστες είναι εβδομαδιαίες. Θεωρείς ότι εκεί που μειώνεται η συχνότητα προβολής ενδεχομένως ανεβαίνει αυτόματα και η ποιότητα;

Πιστεύω ότι οι οικονομικός παράγοντας παίζει μεγάλο ρόλο. Είμαστε μικρή κοινωνία, μικρή αγορά και τα κανάλια προσπαθούν να χαμηλώσουν το κόστος τους για να αντεπεξέρχονται. Από την άλλη, θεωρώ ότι αν έχεις χρόνο και υποστήριξη στη διάθεσή σου το αποτέλεσμα ασφαλώς θα είναι διαφορετικό. Άλλο είναι να πρέπει ο ηθοποιός να μάθει κείμενα 10-20 σκηνών σε μια μέρα, ο σεναριογράφος να πρέπει να γράψει κείμενο σε μια μέρα, ο σκηνοθέτης να συντονίσει τα πλάνα του για πολλές σκηνές κλπ και άλλο να έχει η παραγωγή τη δυνατότητα και τον χρόνο να επιμεληθεί όσο πιο καλά μπορεί το έργο που αναλαμβάνει…

Τι έχεις κερδίσει μέσα από την πολυετή πορεία σου στο θέατρο και την τηλεόραση;

Κοίταξε, το κόστος του να ακολουθήσω αυτό τον τρόπο ζωής, μέσα από μια θεατρική πορεία, είναι μεγάλο. Πολλές φορές δεν έχεις προσωπική ζωή, δεν μπορείς να αρρωστήσεις, δεν έχεις αρκετό χρόνο για την οικογένεια σου, ακόμα και ο θάνατος προσφιλών σου προσώπων κάποιες φορές έρχεται δεύτερος, γιατί πρέπει να είσαι παρόν στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις. Παρ’ όλα αυτά, αισθάνομαι  ότι αυτός ήταν ο προορισμός στη ζωή μου και όχι κάποιος άλλο. Μέσα απ’ αυτό νοιώθω πιο γεμάτος σαν άνθρωπος.

 

Αν σου πω να μου πεις τι θυμάσαι πιο έντονα…

Τα πρώτα χρόνια. Τον ενθουσιασμό, την ενέργεια και το κέφι των πρώτων χρόνων. Είναι ο ρομαντισμός του επαγγέλματος, όπου τα θεωρείς όλα τόσο όμορφα, τόσο ανώδυνα…. Και μετά προσγειώνεσαι απότομα και μπαίνεις στην πραγματικότητα που, πίστεψε με, δεν είναι καθόλου εύκολη.

Άλλο είναι να πρέπει ο ηθοποιός να μάθει κείμενα 10-20 σκηνών σε μια μέρα, ο σεναριογράφος να πρέπει να γράψει κείμενο σε μια μέρα, ο σκηνοθέτης να συντονίσει τα πλάνα του για πολλές σκηνές κλπ και άλλο να έχει η παραγωγή τη δυνατότητα και τον χρόνο να επιμεληθεί όσο πιο καλά μπορεί το έργο που αναλαμβάνει…

Και τι κάνεις γι’ αυτό, για να βρίσκεις κίνητρο να συνεχίζεις σήμερα;

Το προσπαθώ, ο κάθε ηθοποιός το προσπαθεί. Όποιος ηθοποιός το ξέχασε, όποιος το αφήνει, πρέπει να ψάχνει να βρει τους τρόπους για να ξαναγεννηθεί.

Ένας ηθοποιός πως εξελίσσει την τέχνη του;

Πιστεύω, με τη συνεχή αναζήτηση και την προσπάθεια να μην μένει στάσιμος σε αυτά που έμαθε. Δεν είναι μόνο να λες «εμπιστεύομαι το ένστικτό μου». Πρέπει να ψάξεις καινούργιες θεατρικές φόρμες, καινούργιους τρόπους έκφρασης, να εκπαιδεύεσαι σωματικά. Το σώμα είναι το εκφραστικό όργανο του ηθοποιού εξ ου και χρειάζεται συνεχώς εκπαίδευση…

Ο Πάρις Ερωτοκρίτου (σκηνοθέτης στο «Ένας αξιοπρεπής γάμος») σε βρήκε ή τον βρήκες;

Μου τηλεφώνησε… συναντηθήκαμε, ανταλλάξαμε απόψεις και αισθάνθηκα ότι θα ήταν καλό να τον εμπιστευτώ.

Οι κυπριακές ηθογραφικές παραγωγές εποχής, είτε  κωμωδίες είναι είτε δραματικές, έχουν το δικό τους κοινό. Μια μερίδα του κόσμου «διψά» για παράδοση, για τη ζωή των ανθρώπων της βράκας, της κλασσικής κυπριακής ντοπιολαλιάς…

Είναι κόντρα ο ρόλος που κάνεις;

Δεν νομίζω. Περισσότερο είναι ένας τρόπος χειρισμού του κειμένου, του όλου στησίματος και της όλης παραγωγής που δεν μου είναι τόσο οικείος.

Γενικά, έχεις κάνει αρκετούς κόντρα ρόλους στην καριέρα σου.

Ίσως τους περισσότερους.

Γιατί;

Κυρίως λόγω physique, πιστεύω.

Σε ενοχλούσε, σε προβλημάτιζε, ή το έβρισκες ελκυστικό;

Και τα δύο. Κάποιες φορές ναι, με ενοχλούσε γιατί αισθανόμουνα ότι μπορούσα να κάνω καλύτερα κάποιον άλλο ρόλο. Αυτή ήταν η θέση η δική μου, όμως, εξ ου και όταν η παραγωγή επέλεγε κάτι άλλο για μένα ήμουν υποχρεωμένος να συμβιβαστώ… Και μπορώ να πω ότι κάποιες φορές έβρισκα πολύ ελκυστικό τον άγνωστο ήρωα που δεν ήθελα να υποδυθώ.

Υπάρχει η κατηγορία των ηθοποιών που είναι καλοί σε αυτό που κάνουν, που εκτιμώνται, που έχουν μια σημαντική πορεία, που είναι ταγμένοι και αφοσιωμένοι και πάντοτε έχουν δουλειά;

Υπάρχει ναι. Και έχουν μια σταθερή και πολύ σημαντική πορεία στον θεατρικό χώρο.

 

Γιατί πουλάει ακόμα το κυπριώτικο σκετς;

Πιστεύω ότι οι κυπριακές ηθογραφικές παραγωγές εποχής, είτε  κωμωδίες είναι είτε δραματικές, έχουν το δικό τους κοινό. Μια μερίδα του κόσμου «διψά» για παράδοση, για τη ζωή των ανθρώπων της βράκας, της κλασσικής κυπριακής ντοπιολαλιάς και γενικά για το χρώμα μιας άλλης εποχής.

Σε τηλεοπτικό επίπεδο, θα ήθελα να αναλάβω την ευθύνη του σεναρίου σε μια κωμωδία, με την γραφή και τον τρόπο που εγώ την φαντάζομαι…

Σου λείπουν τα παλιά σκετς και οι ρόλοι που έκανες, ο καφετζής, ο μισταρκός;

Νοσταλγώ τις συνεργασίες περισσότερο. Όταν για παράδειγμα κάναμε τον «Ανθό της Πιτσιλιάς», πέρασα υπέροχα. Γλυκύτατος ο Κύρος Ρωσσίδης που ήταν ο σκηνοθέτης μας, ενώ και το συνεργείο του Λόγου ήταν υπέροχο. Προβαλλόταν μόνο μια φορά την εβδομάδα, 13 επεισόδια κάναμε. Όπως και τις πρώτες σειρές με τις οποίες είχα ασχοληθεί σαν σεναριογράφος στο ΡΙΚ, με έναν άλλο καταπληκτικό άνθρωπο και σκηνοθέτη, τον Ανδρέα Κωνσταντινίδη.

 

Ποια είναι η καλύτερη κωμωδία που έχεις δει στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια;

Νομίζω ότι ήταν περισσότερες από μια ή δύο. Θα αναφέρω όμως όσες μου έρχονται στη θύμηση τώρα. Θεωρώ ότι το «Βουράτε γειτόνοι» του ΣΙΓΜΑ έγραψε ιστορία. Και ήταν μια σειρά που κράτησε 4 χρόνια, νομίζω, και προβαλλόταν 4-5 φορές την βδομάδα. Άθλος για την παραγωγή. Η «Αίγια Φούξια», ακόμα μια σειρά που έγραψε την δική της ιστορία. Το «Καφενείο» του ΡΙΚ… Υπάρχουν και άλλες που δεν έρχονται στην σκέψη μου, όπως και κάποιες που καλύτερα είναι να τις ξεχάσουμε… Από τις ελληνικές σειρές, τον τελευταίο καιρό ξεχώρισα το «Ευτυχισμένοι μαζί», όπως και το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα».

Ποιοι οι στόχοι σου για το μέλλον, το εγγύς αλλά και μακροπρόθεσμα; Έχεις καθόλου μεγαλεπήβολα σχέδια σε σχέση με την τέχνη σου;

Δεν θα έλεγα ότι βάζω ιδιαίτερους στόχους, έστω κι αν αυτό ακούγεται κάπως μοιρολατρικό. Θα ήθελα ωστόσο να κάνω κάποια πράγματα, αλλά αν μιλάμε για θεατρική παραγωγή, κάπου σταματάς στα οικονομικά. Σε τηλεοπτικό επίπεδο, θα ήθελα να αναλάβω την ευθύνη του σεναρίου σε μια κωμωδία, με την γραφή και τον τρόπο που εγώ την φαντάζομαι… Αυτά. Και πάνω από όλα υγεία!