«Το παιδί μου…..Βοήθεια. Έχασα το παιδί μου….»

Ένα κορίτσι εξαφανίζεται μέσα από τα χέρια της τραγικής μάνας. Οι κραυγές της έσκιζαν τις καρδιές όλων. Ψάχνει στα μάτια των ανθρώπων γύρω της τη λύτρωση για τον χαμό της κόρης της Ιωάννας. Μάταια όμως….το παιδί χάθηκε. Μαζί ο κόσμος όλος.

Την άρπαξαν για να καλύψουν το κενό που είχε ορίσει το πεπρωμένο τους για να καλύψουν τα δικά τους θέλω, τις δικές τους ανάγκες. Έτσι απλά. Αδίστακτα. Αμείλικτα. Αδιαφορώντας για τις κομματιασμένες ψυχές που άφησαν πίσω. Ζωές χαμένες και ρημαδιασμένες.

Η Ιωάννα γίνεται Νεφέλη.  Η Αγάπη,  το Χάδι, το Χαμόγελο ποτέ δεν ήταν πια ίδια για αυτήν, γιατί απλούστατα έπαψαν να υπάρχουν. Αυτά ανήκαν σε μια άλλη ζωή. Ιωάννας εποχής.  

Η παλιά της ζωή είναι πλέον ξεθωριασμένες αναμνήσεις, που επισκιάζονται από τον «μέθυσο» πατέρα, που μη αντέχοντας τις τύψεις για το αποτρόπαιο έγκλημα, μόνη του διέξοδος ήταν το ποτό. Και μια «τρελή» μάνα, αισθηματικά κενή.  

Τα πινέλα και οι καμβάδες τη βοήθησαν να δραπετεύει από την ασπρόμαυρη ζωή της, μέσα από το δικό της παράθυρο. Ένα παράθυρο  γεμάτο φανταχτερά χρώματα που ήταν η μόνη διέξοδος στην τόση αδικία που της επεφύλασσε η μοίρα. Ένα παράθυρο όμως που ήταν η αιτία να τη βοηθήσει να ανοίξει τα φτερά της και να την οδηγήσει στην ελευθερία που δικαιωματικά της ανήκε. Μια ελευθερία που ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν τολμούσε να ονειρευτεί.

Αντιγόνη, Μελιτίνη, Αρετή. Μπήκαν στη ζωή της για να της δείξουν την αγάπη, την ανθρωπιά.

Έρωτας, Αρρώστια, Λύτρωση. Πόση δύναμη μπορούν να ασκήσουν πάνω της;

Ανοίξτε κι εσείς το «Παράθυρο της Νεφέλης» και αγναντέψτε όμορφους τόπους και βαθιά τοπία ψυχής. Και μη ξεχνάτε πως η αγάπη δεν είναι χρέος, είναι η απώτερη ανάγκη κάθε ζωντανού όντος, η κινητήριος δύναμη του σύμπαντος...  

Αν αγαπάς ένα λουλούδι, μην το μαζέψεις. Γιατί αν το κόψεις θα πάψει να είναι αυτό που αγαπάς. Οπότε αν αγαπάς ένα λουλούδι άστο να υπάρχει. Η αγάπη δεν είναι να κατέχεις, αλλά να εκτιμάς.