Μεγάλο το buzz που δημιουργήθηκε τον τελευταίο καιρό με το ελληνικό συγκρότημα των 80s, Alive she Died, αφού η ομώνυμη διασκευή τους («Alive She Died») στο κομμάτι «She's Lost Control» (Joy Division), είναι το theme της νέας καμπάνιας του οίκου Gucci.

Η είδηση έσκασε σαν βόμβα και όλοι προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε «τί, πώς, ποιοι».

Η Δάφνη Γερογιάννη, ο Γιώργος Μπουσούνης, ο Ξενοφών Ξένιος, ο Γεώργιος Γκίνης και η Τίνα Γκούτη, τελικά δεν είναι άγνωστοι στα ελληνικά μουσικά πράγματα. Ίσα-ίσα…

Πρωτοπόρησαν και θεωρούνται ως μια απ’ τις κορυφαίες new wave μπάντες της εποχής ενώ και μετά την διάλυση της μπάντας, διέπρεψαν σε προσωπικά project. Απλώς, για το συγκεκριμένο «νεανικό» τους εγχείρημα, η δικαίωση καθυστέρησε 3 δεκαετίες.

 

Η CITY μίλησε με 2 από τα μέλη του συγκροτήματος. Η Δάφνη Γερόγιαννη και ο Γιώργος Γκίνης είναι απ’ τους ανθρώπους που έχουν τόσες ιστορίες να σου πουν, που ψιλοχάνεσαι στα λεγόμενα τους. Είναι εμφανές πως και οι 2 είναι άνθρωποι που έζησαν την εποχή τους, έπιασαν το vibe, δημιούργησαν και άφησαν το σημάδι τους με τον τρόπο που ήθελαν οι ίδιοι. Αυτή η «γεμάτη» ζωή ίσως τους έδωσε και μια καλύτερη οπτική στα πράγματα μετά, το καταλαβαίνεις απ’ τον ώριμο τρόπο που αντιμετωπίζουν το παρελθόν, «έγινε, ωραία ήτανε, πέρασε, παρακάτω» αλλά και απ’ την «αποκωδικοποίηση» του παρόντος.

Προσωπικά, ένιωσα και λίγο «ένοχος» που έπρεπε να γίνει όλο αυτό για ν’ ανακαλύψουμε αυτό το συγκρότημα, αυτούς τους μουσικούς, τον ρόλο που παίξανε και πως έπρεπε να το κάνουν άλλοι για εμάς. Γι’ αυτό και απομονώνω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη και το κρατώ ως «μάθημα». «Και μην περιμένετε όπως στην περίπτωση των Alive She Died να  ανακαλύψετε κάτι μετά από 30 χρόνια. Ανακαλύψτε αυτό που γίνεται τώρα, τώρα... ή και δημιουργήστε το!».

 

Διευκρίνιση: Με τα τόσα χρόνια που έχουν περάσει από τη δημιουργία αλλά και την διάλυση της μπάντας, σαφώς και οι απαντήσεις εκφράζουν τα 2 αυτά μέλη της και όχι το συγκρότημα.

 

Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα. Ένιωσα σαν να με επισκέφτηκε ένας καλός φίλος από τo παρελθόν.  

Ξέρατε πως η διασκευή του «She’s Lost Control» θα αποτελούσε κεντρικό μουσικό θέμα της νέας καμπάνιας του Gucci; Πως αντιδράσατε;

Δάφνη Γερογιάννη: Το μάθαμε μέσα στον Αύγουστο, όταν με τηλεφωνική

επικοινωνία με μία εκπρόσωπο της Gucci μού ζητήθηκε η άδεια για τη χρήση της συγκεκριμένης διασκευής για την καμπάνια τους, «Gucci Cruise 2016». Τότε έψαξα να βρω και τα υπόλοιπα μέλη των Alive She Died -με μερικά από τα οποία είχα να επικοινωνήσω πολλά χρόνια- συμφωνήσαμε όλοι και δώσαμε την άδεια. Μετά έγιναν όλα πολύ γρήγορα...

Γιώργος Γκίνης: Εδώ και χρόνια οι Alive She Died έχουν αποκτήσει ένα cult status στους κύκλους που ασχολούνται με το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Τα τραγούδια του συγκροτήματος είναι ανεβασμένα στο youtube από πολλούς χρήστες, έχουν γίνει αφιερώματα σε πολλά sites, όπως και σελίδες στο facebook, και παλιότερα στο myspace, χωρίς να έχουμε καμία ανάμειξη. Επίσης, ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες του εξωτερικού έχουν ζητήσει να κυκλοφορήσουν ηχογραφημένο υλικό των Alive She Died. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα. Ένιωσα σαν να με επισκέφτηκε ένας καλός φίλος από τo παρελθόν.

Το video-clip του «Strange Times» ήταν το πρώτο αγγλόφωνο ελληνικό video clip που μεταδόθηκε από το MTV Europe.

Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με την τότε μουσική σας δράση. Μπορείτε να μας ξεναγήσετε στον χρόνο; Πως σχηματίστηκαν οι Alive She Died και ποια τα greatest hits τους;

ΔΓ: Οι Alive She Died σχηματίστηκαν το 1984 και ήταν: Δάφνη Γερογιάννη (στίχοι, φωνή), Ξενοφώντας Ξενιός (μουσική, keyboards), Γιώργος Γκίνης (keyboards, sounds), Τίνα Γκουντή (μπάσο). Τον Μάρτιο του 1985, κυκλοφορήσαμε μία κασέτα ανεξάρτητης παραγωγής με τίτλο «Viva Voce», την οποία τυπώσαμε σε 300 αντίτυπα. Νομίζω ότι ένα από τα highlights των Alive She Died ήταν η πρώτη συναυλία στον ιστορικό Πήγασο, στις 21 Φεβρουαρίου 1985, όπου ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά. Αρκετοί έμειναν και άκουσαν τη συναυλία απ’ έξω εκείνο το βράδυ...

Στη μεταβατική περίοδο των Alive She Died, ήρθαν στο group οι Ηρακλής Αναστασιάδης (κιθάρα), Γιώργος Κολιόπουλος (drums) και Γιώργος Μπουσούνης (keyboards). Ο ήχος μας μετασχηματίστηκε και το σχήμα συνεχίστηκε σαν Trespass. Κυκλοφόρησαμε το LP «Strange Times» το 1988 και το video-clip του ομώνυμου κομματιού, ήταν το πρώτο αγγλόφωνο ελληνικό video clip που μεταδόθηκε από το MTV Europe. Μία ακόμα σημαντική στιγμή στην ιστορία των Trespass ήταν τα support στον Nick Cave, στο Ρόδον, στις 5 Μαΐου 1989, και στους Fall, στις 5 & 6 Οκτωβρίου 1990.

New wave ηλεκτρονική μουσική, νομίζω δεν άκουγες και παντού τότε. Γιατί επιλέξατε αυτό τον δρόμο. Ήταν λίγο επαναστατικός για την εποχή;

ΓΓ: Όντως, το κοινό ήταν μικρό τότε. Δεν θα έλεγα όμως ότι ήμασταν πρωτοπόροι, θα έλεγα ότι ήμασταν αληθινοί, ίσως και άδολοι. Είχαμε επηρεαστεί από τα μουσικά ρεύματα της εποχής, ηχητικά, αισθητικά και πρακτικά. Οι Alive She Died παρέμειναν ανεξάρτητοι, έκαναν μόνοι τους τις παραγωγές τους, αυτό που λέμε σήμερα DIY, και έφταναν στο σκοπό τους ακόμα κι όταν δεν διέθεταν τα μέσα.

ΔΓ: Νομίζω ότι οι «επαναστατικές» ψυχές μας βρήκαν την έκφρασή τους μέσα απ’ αυτόν το δρόμο και απλά τον βάδισαν... Κάνοντας πάντως μία ανασκαφή στις μνήμες μου, δεν θα μπορούσα ούτε θα ήθελα να είχα διαλέξει άλλο δρόμο.

ΓΓ: Οι Alive She Died δεν ήταν για μένα απλώς ένα συγκρότημα, μια ομάδα μουσικών-καλλιτεχνών, αλλά ήταν πρωταρχικά μια συντροφιά, μια παρέα νέων ονειροπόλων, που μέσα στις παιδικές τους καρδιές δημιούργησαν μία ηρωική διάσταση διεκδικώντας ένα υπερβατικό επίπεδο για να ζήσουν. Οι Alive She Died ήταν η γλυκιά συμμορία της νιότης μου!

 

Θυμάμαι μία ρομαντική εποχή, που αγοράζαμε βινύλια και περιμέναμε με δέος τη στιγμή που θα τα ακούγαμε...

Mετά πήρε ο καθένας δικό του, διαφορετικό μουσικό δρόμο. Στα 25 και βάλε χρόνια από τότε, πως θυμάστε την εποχή εκείνη και τι αποκομίσατε απ’ την συνεργασία, ποια η μουσική παρακαταθήκη της μπάντας;

ΔΓ: Θυμάμαι μια αθώα και λίγο μελαγχολική εποχή, κατά στιγμές βίαιη και γλυκιά μαζί. Θυμάμαι τα συγκροτήματα, τους ανθρώπους γύρω απ’ αυτά, τις συμφωνίες και τις συγκρούσεις. Πάνω απ’ όλα όμως θυμάμαι μία ρομαντική εποχή, που αγοράζαμε βινύλια και περιμέναμε με δέος τη στιγμή που θα τα ακούγαμε... Η μουσική χρωμάτιζε τα πάντα γύρω μου και μέσα μου... Και αυτό δεν σταμάτησε ποτέ να μου συμβαίνει...

ΓΓ: Το σημαντικό για τους Alive She Died είναι ότι υπήρξαν, ότι έδρασαν, ότι δημιούργησαν και άφησαν υλικό και ιστορίες για όποιον θέλει να το αναζητήσει και να το βρει. Κατά τα άλλα, θυμάμαι μια εποχή χάους, κατεστραμμένων ονείρων σε μια κατεστραμμένη χώρα... αλλά πιο πολύ απ’ όλα θυμάμαι τους ήρωες.

Στα 25 χρόνια της σόλο πορείας σας, ποια είναι τα highlights της καριέρας σας; Ποια θα χρεώνατε στους εαυτούς σας ως τα μεγαλύτερα σας μουσικά επιτεύγματα;

ΔΓ: Μετά την διάλυση των Trespass, εγώ έφυγα για Νέα Υόρκη, για θεατρικές σπουδές και σταμάτησα να ασχολούμαι με τη μουσική για πολλά χρόνια. Το 2000 ξαναβρέθηκα με τον Ηρακλή και δημιουργήσαμε τους Atria, που κυκλοφόρησαν ένα LP, δύο mini LP, έκαναν πολλές live εμφανίσεις και σημαντικά support, όπως Hooverphonic, Mark Almond, Scissor Sisters, Pet Shop Boys, Anne Clark, Stereo Mc’s. Το 2007 διαλύσαμε και το 2009 που άρχισα να ξαναψάχνομαι με τη μουσική, βρέθηκα με τον Άρη Ζαρακά (που είχε παίξει κιθάρες στο «Strange Times»). Στην αρχή συνεχίσαμε σαν Atria κάνοντας κάποιες εμφανίσεις, αλλά επειδή ο ήχος είχε γίνει πια κιθαριστικός και θέλαμε να τον διαφοροποιήσουμε από τον παλιό, μετονομαστήκαμε σε Atria the Project. Κυκλοφορήσαμε πέντε digital singles, μεταξύ των οποίων και μία διασκευή του γνωστού «Bang Bang», και διαλυθήκαμε όταν δύο από τα μέλη έφυγαν για το εξωτερικό...

 

ΓΓ: Mετά την διάλυση των Trespass, το 1992, έφτιαξα μαζί με τον Γιώργο Μπουσούνη το συγκρότημα ΑΜΜΟΣ, με το οποίο βγάλαμε 4 δίσκους και κάναμε πολλές εμφανίσεις. Έγινα και μέλος του συγκροτήματος Ding An Sich, με το οποίο κυκλοφορήσαμε δίσκους και κάναμε live. Παράλληλα, μαζί με τον Γιώργο Μπουσούνη, ασχοληθήκαμε με την παραγωγή και την δημιουργία τραγουδιών για άλλους καλλιτέχνες. Κάποιες από τις συνεργασίες μας ήταν με τους: Δήμητρα Γαλάνη, Τάνια Τσανακλίδου, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Λένα Αλκαίου, Χρήστο Δάντη, Στέλιο Ρόκκο, Μιχάλη Χατζηγιάνννη, Ελένη Πέτα, Νίνα Λοτσάρη, Γιώργο Αλτή, GAD., Biotech, Nexus, Pillow κ.α. Τα τελευταία χρόνια δημιουργήσαμε την μουσική εταιρεία Ammos Music, μέσα από την οποία εκδίδουμε παραγωγές μας, σε έργα δικά μας αλλά και άλλων καλλιτεχνών.

 

Μην αφήνετε να την κάνει άλλος για σας, μην αφήνετε την τηλεόραση και το lifestyle να διαμορφώνουν την άποψη και το γούστο σας, μην αναθέτετε σε άλλους την λύση των προβλημάτων σας και μην περιμένετε όπως στην περίπτωση των Alive She Died να ανακαλύψετε κάτι μετά από 30 χρόνια. Ανακαλύψτε αυτό που γίνεται τώρα, τώρα... ή και δημιουργήστε το!

Κάποιες από τις τελευταίες μας κυκλοφορίες είναι:

Κώστας Γανωτής - Για Ένα Αντίδωρο Ζωή

Alex Kavvadias - In Trust

Και κάποιες παλιότερες…

Ίριδα Λουκά - Το Χαμόγελο στο Κατσαβίδι

Λεωνίδας Κόσης - Μπλε Φεγγαριού Καταιγίδα

Για τις δραστηριότητες της Ammos Music μπορείτε να ενημερώνεστε -αλλά και να μας ενισχύσετε κάνοντας like- από τη σελίδα μας στο facebook: facebook.com/AmmosMusic αλλά και να γραφτείτε συνδρομητές στο κανάλι μας στο youtube: youtube.com/user/ammosmusic/videos

 

Όπως και στην πολιτική έτσι και στη μουσική οι επιφανείς πολιτικοί και καλλιτέχνες μας αδυνατούν να προτείνουν ένα νέο δρόμο, μία λυτρωτική έξοδο, ένα όραμα για το αύριο.

Και τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;

ΔΓ: Εδώ και κάποιους μήνες ηχογραφώ ένα solo album με δέκα τραγούδια που θα κυκλοφορήσει από την Ammos Music, σε παραγωγή του Γιώργου Γκίνη και του Γιώργου Μπουσούνη. Μέχρι το τέλος του 2015, θα κυκλοφορήσει το πρώτο single από αυτό το album...

ΓΓ: Μαζί με τον Ηρακλή Αναστασιάδη έφτιαξα πρόσφατα το σχήμα με το όνομα «ρὸκ γᾶζ». Έχουμε κυκλοφορήσει τρία digital singles και προχωράμε γιά νέες κυκλοφορίες. Οι ρὸκ γᾶζ προτείνουν ένα σύγχρονο project που προσπαθεί να βρει διέξοδο στα ολοένα και αυξανόμενα προβλήματά μας, που προσπαθεί μέσα από τη μουσική και τον λόγο να δράσει στο συλλογικό φαντασιακό μας με εναν αφυπνιστικό τρόπο. Ένας συνδυασμός new wave - electronica - ποίησης δημιουργεί μία νέα διάθεση, ένα νέο συναίσθημα, ένα καινούργιο δρόμο που δεν είναι απλώς ροκ, είναι ρὸκ γᾶζ. Μία γεύση μπορείτε να πάρετε ΕΔΩ:

 

Από τους νέους Έλληνες καλλιτέχνες, ποιους ξεχωρίζετε;

ΓΓ: Υπάρχει μία Ελλάδα (μαζί και η Κύπρος) πλακωμένη από την παρακμή, τα σκουπίδια, την υποκρισία, που ασφυκτιά να ανασάνει. Και είναι εμφανές το αδιέξοδο, το οποίο πολύ φοβάμαι θα μας οδηγήσει σε βάθεμα της κρίσης, που φυσικά δεν είναι μόνο οικονομική. Όπως και στην πολιτική έτσι και στην μουσική οι επιφανείς πολιτικοί και καλλιτέχνες μας αδυνατούν να προτείνουν ένα νέο δρόμο, μία λυτρωτική έξοδο, ένα όραμα για το αύριο. Επομένως, θα πρέπει να αναδείξουμε καινούργιους ή να ξεθάψουμε νέους και νέους-παλιούς πού βρίσκονται γύρω μας αλλά που τα μάτια μας και τα αυτιά μας αδυνατούν να τους δουν και να τους ακούσουν. Αλλά αυτή είναι μια διαδρομή που θέλει κόπο, που θέλει τόλμη και αρετή. Γι᾽ αυτό μην αφήνετε να την κάνει άλλος για σας, μην αφήνετε την τηλεόραση και το lifestyle να διαμορφώνουν την άποψη και το γούστο σας, μην αναθέτετε σε άλλους την λύση των προβλημάτων σας και μην περιμένετε όπως στην περίπτωση των Alive She Died να ανακαλύψετε κάτι μετά από 30 χρόνια. Ανακαλύψτε αυτό που γίνεται τώρα, τώρα... ή και δημιουργήστε το! Αυτή είναι, λοιπόν, μία διαδρομή που πρέπει να κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί, αν είναι να βγούμε στο ξέφωτο...