Η λεζάντα του δημοσιογράφου του ΚΥΠΕ, Σταύρου Κονιώτη, κάτω από την φωτογραφία που τράβηξε ο ίδιος με το πέρας της επιχείρησης διάσωσης του 30χρονου Κούρδου εργάτη στη Λεμεσό, ο οποίος το Σάββατο εγκλωβίστηκε κάτω από τόνους τσιμέντων, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα από την μαρτυρία ενός ανθρώπου που παρακολούθησε την πολύωρη επιχείρηση από κοντά.

Η αυτοθυσία των αντρών της ΕΜΑΚ αλλά και όλων όσοι βρέθηκαν εκεί είναι δεδομένη, ο υπερβάλλοντας ζήλος το ίδιο. Ποιος ευσυνείδητος άνθρωπος άλλωστε δεν θα έκανε το ίδιο στην θέση τους, ένστολος ή όχι;

Αυτό που καταφέρνουν όμως κάποιοι, να «υποβαθμίσουν» το έργο του κυρίου της φωτογραφίας και των συναδέρφων του -κάτι που συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις-, είτε προσπαθώντας με σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα να αποδείξουν ότι ο πυροσβέστης έκανε απλά το καθήκον του και ότι είναι υποχρεωμένος να το κάνει, είτε από την άλλη, να ηρωοποιήσουν χωρίς λόγο πρόσωπα και καταστάσεις, κάτι που είμαι σίγουρος πως δεν αρέσει σε ανθρώπους που έχουν ψηλά στη λίστα με τις αξίες τους την αυταπάρνηση, σίγουρα δεν είναι και τόσο κομψό.

Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους όσοι συμμετείχαν στην επιχείρηση. Το ότι σώθηκε ο άνθρωπος σε συνδυασμό με την ύπαρξη φωτογραφιών όπως αυτή, είναι σαφώς στοιχεία που μιλάνε από μόνα τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά και αχρείαστα.

Το αν ένας κάποιος έχει αξίες και ιδανικά, έχει να κάνει με το πόσο σωστός άνθρωπος είναι και όχι τόσο με στολές και ιδιότητες. Το ίδιο ισχύει και για τον πολιτισμό.