Κεντρική φωτογραφία: Αναστασία Ερωτοκρίτου

 

Άγιε Βασίλη βασιλιά δείξε τζαι φανέρωσε.

Ok. Και σου λέω πως εμείς το χωνέψαμε, κύριος, πως δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης. Τα μικρά, αθώα, ανυποψίαστα παιδάκια, τι σου φταίνε; Αντιλαμβάνομαι πως δεν περνάς από καστινγκ επιπέδου Disneyland για να πάρεις τον ρόλο αλλά, κατάμαυρο monobrow και ζωηρόχρωμο παπουτσάκι Nike; Really? Θερμή παράκληση, ο κάθε κύριος που σπαταλά τέσσερα λεπτά απ’ τον χρόνο του για να φτιάξει μια ασυντόνιστη γενειάδα απ’ τα βαμβάκια που ξεβάφει την μάσκαρα η γυναίκα του, να κάτσει σπίτι κι είμαστε εντάξει. Ας αφήσουμε στην ησυχία τους τα ανήλικα που για πεντέξι χρόνια έχουν την τύχη και την ευτυχία να πιστεύουν πως ένας κοκκινομάγουλος παχουλός κύριος με ιπτάμενους τάρανδους έχει την έγνοια τους και τους αγοράζει ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι. Εσύ, με το ύψος 1,65 και τα κιλά 55, πήγαινε για ποδοσφαιριστής. Για Αγιοβασίλης δεν κάνεις καλέ μου.

What happens in Vegas…

…stays in Vegas. Ναι, αυτό δεν το χωνεύει ο καλός μου γείτονας κι έτσι αποφασίζει -κάθε χρόνο και χειρότερα- να μεταμορφώνει την γειτονιά μας σε Las Vegas. Υποψιάζομαι πως η κάθε γειτονιά διαθέτει έναν αντίστοιχο, που η χαρά του για τον ερχομό των Χριστουγέννων μεταφράζεται σε Christmas porn διακόσμηση και δεν συμμαζεύεται. Λαμπάκια, λαμπάκια και πιο πολλά λαμπάκια. Λαμπάκια να τυλίγονται γύρω απ’ τις φοινικιές της αυλής, λαμπάκια γύρω γύρω απ’ την εξώπορτα. Αγιοβασίληδες να σκαρφαλώνουν στα κάγκελα. Αγιοβασίληδες να κατεβαίνουν απ’ την ταράτσα. Λευκό σπρέι να σχηματίζει κάτι που μοιάζει με νιφάδες χιονιού στα παράθυρα. Γκι εδώ, γκι εκεί, γκι πιο παραπέρα. Και σε μας αρέσουν τα Χριστούγεννα αγάπη μου, αλλά δεν το ‘χουμε καημό να μας καταγράψουν οι δορυφόροι απ’ το διάστημα. Αγαπητέ γείτονα, που ‘χεις -προφανώς- μετοχές στην ΑΗΚ, σβήσε τα *@&^$%*@ τα φώτα.

Εσύ, με το τρίγωνο και το cd player παραμάσχαλα, που πας ακριβώς; 

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τα κάλαντα.

Τα «Κάλαντα» του κορυφαίου Έλληνα ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα

Χαριτωμένες οι παιδικές χορωδίες. Χαριτωμένες κι οι μπάντες στους δρόμους. Χαριτωμένος κι ο hippie που κάθεται σταυροπόδι στην Λήδρας με την κιθάρα και ερμηνεύει Nat King Cole. Εσύ, με το τρίγωνο και το cd player παραμάσχαλα, που πας ακριβώς; Κάνε λίγη προσπάθεια ρε φίλος, και κακοφωνίξ να ‘σαι, δεν πειράζει. Tον Frank Sinatra τον έχω και στο σπίτι. Δεν είναι ανάγκη να κυκλοφορείς σαν homie απ’ το Fresh Prince of Βel Αir μες τους δρόμους με το μηχάνημα να παίζει. Α, και κάτι τελευταίο. Σιμώνει το 2016. Ποιος στο καλό κουβαλάει ακόμα μαζί του cd player;

Κάν’ το όπως ο δήμαρχος.

Μην τα ξαναλέμε για τον περιστρεφόμενο αγιοβασίλη στη Λεμεσό, αυτόν που μας άφησε χρόνους, ζωή σε λόγου μας. Ας πούμε για τους υπόλοιπους διακόσιους δήμους του νησιού και τις περίτεχνες διακοσμήσεις τους σε κυκλικούς κόμβους, νησίδες, δέντρα και θάμνους. Ο κάθε δήμαρχος που σέβεται τον εαυτό του, θα ‘πρεπε -δια νόμου- να ζητά ένα χαλαρό μπριφ για την διακόσμηση του δήμου του. Κι αν είναι αρκετά τυχερός να  διαθέτει ένα δράμι αισθητικής, θα ‘πρεπε να γνωρίζει πως η γιορτινή διακόσμηση του δήμου του δεν πρέπει κατ’ ανάγκη να οδηγεί την αισθητική την ίδια στον δήμιο. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κάποιος. Παραμορφωμένα αγγελάκια, φάτνες με προβατάκια που κάνουν πέρα-δώθε το κεφάλι, scary κούκλες απ’ το γνωστό πολυκατάστημα στην θέση του Ιησού, πολυέστερ χιονάκι στις νησίδες με το ψεύτικο γρασίδι, πινακίδες «Ο Δήμος Τάδε σας εύχεται Χρόνια Πολλά», με γραμματοσειρές που θα σνόμπαρε κι ο τελευταίος φοιτητής γραφικών τεχνών. Άσε κύριε Δήμαρχος, πείστηκες κι εσύ να βλέπεις το δάσος αντί το δέντρο. Το δέντρο καλέ να βλέπεις αυτή την εποχή. Ένα είναι το έρμο. Στόλισέ το καλά.

«Ω! Τι ωραίος ο Ρούντολφ σ’ αυτό το πλεκτό! Θα το πάρω!»

Φτιάξε χιονάνθρωπο. Μην τον φοράς.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την άποψη της Anna Wintour για τα συγκεκριμένα πουλόβερ. Ούτε ποιος φωστήρας στη βιομηχανία της μόδας πήρε την απόφαση να βάλει χιονάνθρωπους και τάρανδους σε πλεκτά που δεν αναγράφουν «8-9 years» στην ετικέτα. Το θέμα είναι ότι εσύ, που ανήκεις στο ηλικιακό γκρουπ των 25 και άνω, τα είδες διπλωμένα σε ράφι καταστήματος κι είπες «Ω! Τι ωραίος ο Ρούντολφ σ’ αυτό το πλεκτό! Θα το πάρω!». Αντιλαμβάνομαι πως ο Colin Firth ως Mark Darcy έκλεψε την καρδιά της Bridget Jones μ’ ένα παρόμοιο πουλόβερ αλλά, θέλω να σε διαβεβαιώσω πως, αυτό δεν σημαίνει πως θα σου λάχει η ίδια τύχη. Ρίξε κάτι νορμάλ πάνω σου και σταμάτα να παλιμπαιδίζεις χρυσέ μου.

Last Christmas I gave you my heart.

Κάθε πέρυσι και καλύτερα. Κι ο λόγος είναι πως κάθε πέρυσι άθροιζε μικρότερος αριθμός απ’ τις φορές που ακούσαμε -στο repeat- το «Last Christmas I gave you my heart but the very next day you gave it away» ή το «I just want you for my own, more than you could ever know, make my wish come true, all I want for Christmas is you», youououou, babyyyy. Ναι, είναι κοινώς αποδεκτό, πως αν θες διακαώς να αφήσεις το στίγμα σου στη μουσική ιστορία, οφείλεις να κάνεις μια χριστουγεννιάτικη ξεπέτα-χιτάκι για να σε παίζουν απ’ το πρωί μέχρι το άλλο πρωί σε καταστήματα, μπαράκια και πλατείες. Όλα καλά. Για σένα. Εγώ γιατί πρέπει να ξυπνώ και να κοιμάμαι για ένα δεκαπενθήμερο -θέλοντας και μη- με τον Ρούντολφ το ελαφάκι που ‘χει καρδούλα ταπεινή; Άντε επίδοξε dj μου, γύρισε τον δίσκο απ’ την άλλη. Κι ο Καλλίρης ο ίδιος βαρέθηκε να ακούει τη φωνή του.

Το κεράτωσες και τερμάτισες

Τι στο καλό συμβαίνει; Είναι ο Ρούντολφ κι έκανε face painting ένα αυτοκίνητο στη μούρη ή είναι ένα αυτοκίνητο που έβγαλε κέρατα; Πάντα με σύγχυζε αυτό το trend με το κερατωμένο αυτοκίνητο που έχει και μια μύτη στρογγυλή στη σχάρα μπροστά. Εννοώ… τι σημαίνει; Γιατί; Που πάει; Τι κουβαλά; Ποια είμαι; Τι ψάχνω σ’ αυτή τη ζωή; Δεν πα να ‘χεις και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά… Απ’ όλες τις ηλιθιότητες που κάνουμε για να ικανοποιήσουμε τα τέκνα μας, ε, όχι και να οδηγάμε με τα κέρατα φάτσα-κάρτα. Σημείωση: Αγαπημένη μου Α., να ξέρεις πως δεν είναι που ντρέπομαι να μπαίνω στο αυτοκίνητό σου αυτό το διάστημα αλλά... άσε, θα πάμε με το δικό μου.

Άντε και του χρόνου φίλε αναγνώστη.