Λοιπόν, θα το κάνω έτσι και αλλιώς, απλώς ήθελα και σένα τη γνώμη σου. Σου έχω ξαναγράψει πριν ένα χρόνο περίπου για κάποιον που μιλούσαμε και άρεσκε ο ένας στον άλλο, αλλά τζείνος, όπως μου είπες και εσύ, έκοψε καντούνι. Δεν τον δικαιολογώ, αλλά δεν ξέρουμε γιατί έκοψε καντούνι. Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα και τα αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο. Τελοσπάντων, δεν είναι τούτο το θέμα μας, το θέμα είναι ότι μετά που σταματήσαμε να μιλούμε, εγώ δεν έπαψα να τον σκέφτομαι, ενώ από παραισθήσεις έβλεπα τον συνέχεια μπροστά μου! Σοβαρά… ήμουν δουλειά και εξυπηρετούσα κάποιους συγκεκριμένους πελάτες και νόμιζα εν τζείνος και νόμιζα ότι η καρδιά μου θα έβγαινε έξω, επαρηγορούμουν με τα μηνύματα μας και εδιάβαζα τα ξανά και ξανά να δω αν έφταιξα κάπου, αλλά έδειχνε μου και έλεγε μου ότι δεν φταίω κλπ. Ώσπου και πήρα την απόφαση να τα διαγράψω για να τον ξεχάσω μίσιη μου. Τα πάντα εσύγκρινα τα μαζί του. Τίποτε εν ήταν σαν τζείνον και οι μήνες επερνούσαν και ακόμα ήταν μες στη σκέψη μου η πρώτη μας φορά, η πρώτη μας συνάντηση. Να μεν σου τα πολυλογώ, πρόσφατα, δηλαδή πριν κανένα μήνα -αλλά τούτη την φορά εν εκάμναν λάθος τα μάτια μου- ενόμιζα ότι τον είδα. Ήταν καταπληκτικά ο ίδιος και ήταν με μια κοπέλα που ήταν έγκυος. Εκοπήκαν τα πόδια μου, έλεα στον εαυτό μου δεν είναι τούτος δεν είναι… Αλλά έμοιαζε του πάρα πολλά. Σχολάνω τη νύχτα, πάω σπίτι, η μόνη μου έννοια ήταν να λύσω το μυστήριο. Μπαίνω στο facebook του και βλέπω πρόσφατες του φωτογραφίες και επήεν η καρδιά μου στη θέση της. Η διαφορά που είχαν τα δυο άτομα είναι ότι ο δικός μου δεν είχε ταττού. Τότε εμπήκε μου η ιδέα να τον ψάξω, να τον έβρω και ό,τι θέλει ας προκύψει. Να το παίξω κορόνα-γράμματα. Τουλάχιστον να ρισκάρω και πού ξέρεις… μπορεί τελικά να γίνει κάτι. Ας ρισκάρω κι ας το μετανιώσω, παρά να μην ρισκάρω και να μετανιώνω. Εν πολλά δυνατό το συναίσθημα που νιώθω για τζείνον. Ξέρω το ότι εν να με πεις μαννή που τον βουρώ που πίσω αλλά εν μπορώ να τον αφήσω να φύγει (έμαθα επίσης ότι είναι ακόμα ελεύθερος). Όμως, τούτος θέλω να είναι μέσα στη καθημερινότητα μου και αν τελικά εν γίνει όπως τα περιμένω, θέλω τουλάχιστον να είμαστε φίλοι. Έτσι και αλλιώς έχει κάτι δικό μου που όπου και να πάει εν να τον ακολουθώ -έχει την καρδιά μου και χωρίς τζείνη εν μπορώ να αναπνεύσω. Να τα παίξω όλα για όλα; Και ότι βγει; Τι είχα και τι έχασα; Σε τούτη τη ζωή πρέπει να ρισκάρεις για τζείνους που αγαπάς και αν χάσεις έχασες τουλάχιστον ήσουν στο παιχνίδι...
Αν νομίζεις ότι ρισκάρεις, κάνεις λάθος. Μαζοχίζεσαι απλά. Ρίσκο είναι να βρεις καινούργια αγάπη… Να δώσεις νέα ώθηση στην ερωτική σου ζωή με το να στρέψεις το βλέμμα και την καρδιά σου αλλού, σε κάποιον άλλο. Εσύ, αυτό που κάνεις είναι να επιμένεις και να παραμένεις κολλημένη στον ένα που θεωρείς «μοναδικό», αλλά, που τίποτα δεν σου έχει προσφέρει μέχρι τώρα. Πόσο λίγο αγαπάς τον εαυτό σου, τελικά; Διερωτώμαι! Αν τον αγαπούσες σωστά, θα τον προστάτευες από τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις που σε στοιχειώνουν εδώ και πολύ καιρό. Έφτασες στο σημείο να βλέπεις κάποιον που του μοιάζει και να νομίζεις ότι είναι αυτός. Μια τέτοια εμμονή, δεν είναι μόνο σκέτη ταλαιπωρία, αλλά, και μια φτηνή δικαιολογία να παραμένεις στα γνώριμα και ρουτινιάρικα μπουρδουκλώματα της καρδιάς, που συνήθως μας εμποδίζουν να μουντάρουμε σε κάτι νέο που ίσως αποδειχτεί εκπληκτικό! Με ακούς; Εκπληκτικό! Γιατί έτσι πρέπει να είναι. Το παιχνίδι του έρωτα προκύπτει σαν πυροτέχνημα γιατί το φτιάχνουν δύο άνθρωποι -όχι ένας! Αν παραμείνει μονόπλευρο παιχνίδι, τότε, δεν είναι έρωτας αλλά όνειρο απατηλό. Ο έρωτας θέλει δύο και αν μες στο μυαλουδάκι σου διατηρείς -για πολύ καιρό ακόμα- αυτή τη νοοτροπία, σε βλέπω να σε τρώνε τα χρόνια χωρίς ουσιαστικά να ζεις αληθινό έρωτα, αγάπη και σεβασμό. Ξανασκέψου το, λοιπόν, αν τελικά αξίζει να τον «βουρήσεις που πίσω» ή αν αξίζει να βουρήσεις μακριά του!
#AskTipster
Αν θέλεις κι εσύ απάντηση στην απορία σου γράψε στο mail sextalk@cityfreepress.com.cy