«Περνάμε καλά (στη σκηνή και αυτό βγαίνει προς τα έξω)» ο ένας, «περνάμε όμορφα (και αυτό κατεβαίνει κάτω στον κόσμο)» ο άλλος… Τόση χαρά πια και τόση διασκέδαση, ούτε σε παιδικό πάρτι γενεθλίων ή σε show του Φλωρινιώτη με κλαρίνα.

Διαβάζοντας τη συνέντευξη των Γάβ, δεν θα πιστεύεις πόσες φορές έχουν χρησιμοποιήσει την εν λόγω ατάκα. Λες να υπάρχει τελικά κόσμος που περνάει όντως καλά; Να δεις που θα ‘ναι αλήθεια, θα συμβεί καμιά φορά και δεν ξέρουμε (ούτε εμείς μα ούτε και οι ίδιοι) πώς να αντιδράσουμε και πως να το διαχειριστούμε…

Μέχρι να το διαπιστώσουμε σε ένα από τα επικείμενα λάιβ τους, για το μόνο που μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά είναι πως οι Γάβ αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά (και όχι μόνο) projects στην εγχώρια σκηνή.

Και θες να μάθεις τι κάνουν; Μουσική για απλούς ανθρώπους. Αυτό. Τϊποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Συγκεκριμένα, διασκευάζουν γνωστά λαϊκά άσματα με απόλυτο σεβασμό στην πρωτότυπη, πριν την ερμηνεία της, δημιουργία.

«Είναι της μόδας να πειράζονται τραγούδια. Αυτή η μόδα μας εκνευρίζει και μας αρέσει (και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Δεν είναι χαζός ο κόσμος. Ο κόσμος το εισπράττει αυτό). Το ‘Φωτιά στα Σαββατόβραδα’ είναι για μας ένα reggae ζεϊμπέκικο που καταλήγει σε ένα ηλεκτρικό επτάσημο πολυφωνικό παραλήρημα. Το ‘Σπίρτο’ skáει με ολίγον από Bloodhound Gang, και η ‘Κάφτρα’ αναδεικνύει την αγνή βαλκανική της ομορφιά με μπηχτές από Ibrahim Maalouf».

Τι δεν κατάλαβες; Σκυλάδικο μόνον. All you need is Γάβ.

Σφακιανάκη, Γονίδη, Οικονομόπουλο κ.λπ. δεν παίζουμε. Η αισθητική έρχεται σε δεύτερη μοίρα, όταν τέτοιας εμβέλειας opinion leaders προτρέπουν έμμεσα στην καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κάνετε, λέτε, μουσική για απλούς ανθρώπους. Ποιοι είναι αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας; Ποιος ορίζει τι είναι κανονικό;

Σύμφωνα με επιστημονική έρευνα που έκανε η ίδια η τραγουδίστρια στην πρότερη ακαδημαϊκή καριέρα της, οι θαμώνες του σκυλάδικου αυτοπροσδιορίζονται με υπερηφάνεια ως «απλοί» άνθρωποι. Μια δίκαιη προσέγγιση μάς θεωρεί όλους κανονικούς. Βέβαια, από την άλλη, με την κανονικότητα μάς αρέσει να δηλώνουμε μαλωμένοι.

Ποια η σχέση σας με τη σοβαροφάνεια;

Καμία. Προσεγγίζουμε το θέμα με απόλυτη σοβαρότητα (και αυτό βγαίνει προς τα έξω). Ξεφτιλιζόμαστε κιόλας, αν και εφόσον λάχει. Ειρωνείες λεπτές μισοκρύβονται αισθησιακά στον τρόπο μουσικής εκτέλεσης και τραγουδιστικής ερμηνείας των κομματιών. Πάντα όμως ιδρώνουμε και δίνουμε το 100% των -μουσικών και υποκριτικών- δυνατοτήτων μας στη σκηνή (κι αυτό βγαίνει προς τα έξω) κι απ’ εκεί και πέρα κοιτάμε πάντα το επόμενο λάιβ. Όπως ακριβώς και οι ποδοσφαιριστές.

Σε ένα teaser βίντεο στο Facebook page σας, είναι μια επιγραφή που λέει «Μετανοείτε διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». Αλήθεια, πόσο κοντά είμαστε;

Η επιγραφή στοχεύει εν μέσω άλλων στον αναπάντεχο προσηλυτισμό αθώων ψυχών -και λόγω της θέσης της σε κεντρικό δρόμο- σε πρόκληση ατυχημάτων. Αν τα καταφέρει αυτά μια μπάντα, αγγίζει την αιώνια καταξίωση.

Μέχρι τότε, μέχρι το τέλος του κόσμου, μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η μπάντα;

Είμαστε ένα κράμα ιδιότυπο, που όσο κι αν θέλουμε να (λέμε ότι) δουλεύει, χρειάζεται δουλειά. Ένα συμβολικό τέλος του κόσμου μάς απειλεί μέσα από τα παντοδύναμα μεγαθήρια της μουσικής βιομηχανίας. Θέλουμε μέσα από τα σπασμένα πιάτα που αφήνουμε πίσω μας στις συναυλίες, να τους βγάλουμε τη γλώσσα. Όνειρό μας, να φτάσουμε τη θερμοκρασία βρασμού.

 

Ο τρόπος που παίζεται, ενισχύεται ηλεκτρικά και τελικά ‘πωλείται’ το μπουζούκι ως προϊόν στα κέντρα διασκεδάσεως, είναι αυτός που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει την ταυτότητα της μουσικής και της εκτέλεσης του κομματιού κάθε φορά.

Τι λέει το πλάνο για το άμεσο μέλλον; Συναυλίες, δικές σας συνθέσεις, ηχογράφηση, δίσκος;

Αν όλα πάνε καλά, σκοπεύουμε να ηχογραφήσουμε το καλοκαίρι. Τα δικά μας. Προς το παρόν το «πρόβα live» είναι αυτό που θα παρουσιάζουμε το προσεχές διάστημα. Συναυλίες διάσπαρτες, γάμοι, εκδηλώσεις, εγκαίνια και συνάξεις ανά την Κύπρο, συνθέσεις-αποσυνθέσεις και ηχογραφήσεις πρόχειρες μέχρι να δέσει -που λέμε- καλά το φαΐ. Και πιάτα.

Σε τι διαφέρει αυτό που κάνετε με το συμβατικό σκυλάδικο;

Στη δομή, στην ενορχήστρωση, στο ηχόχρωμα, στην εκτέλεση, στις λεπτομέρειες και κυρίως στο σεβασμό στην πρωτότυπη, πριν την ερμηνεία της, δημιουργία. Και ίσως στο κοινό που (δεν) μας ακούει. Αυτό που ονομάζουμε «συμβατικό» σκυλάδικο κρύβει μέσα του εδραιωμένους λαϊκούς μουσικούς δρόμους, όπως αυτοί εννοούνται μεταπολεμικά, αλλά και τους προγόνους αυτών. Μιλούμε για δρόμους που διαγράφουν μεγαλειώδη πορεία μέσα στο χρόνο. Τη δική μας κατάθεση, τη θεωρούμε σαν μια μορφή επίκλησης στη μουσική αυθεντία αυτού του ύφους που διαφοροποιεί το είδος ή το περιεχόμενο από τη μαζική κουλτούρα του σκυλάδικου.

Αν ενσωματώσετε ποτέ μπουζούκι, πάει, τελείωσε;

Ο τρόπος που παίζεται, ενισχύεται ηλεκτρικά και τελικά ‘πωλείται’ το μπουζούκι ως προϊόν στα κέντρα διασκεδάσεως, είναι αυτός που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει την ταυτότητα της μουσικής και της εκτέλεσης του κομματιού κάθε φορά. Με αυτούς τους όρους, «τέλος» δεν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει. Μόνο εξέλιξη.

Είναι κάποιο είδος μουσικής που όχι μόνο δεν σας αρέσει, αλλά σας χαλά κιόλας και την αισθητική;

Σφακιανάκη, Γονίδη, Οικονομόπουλο κ.λπ. δεν παίζουμε. Ψάχνοντας τη διασκευή, προφανώς και δεν ψάχνουμε για πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων των εκάστοτε ερμηνευτών. Η αισθητική όμως έρχεται σε δεύτερη μοίρα, όταν τέτοιας εμβέλειας opinion leaders προτρέπουν έμμεσα στην καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κοιτάμε πάντα το επόμενο λάιβ. Όπως ακριβώς και οι ποδοσφαιριστές.

Ποιοι είσαστε και ποιο είναι το μουσικό σας background; Τι είδους μουσική παιδεία έχετε;

(Το ανέκδοτο θα ξεκινούσε με: ήταν) ένας τζαζ μπασίστας που διατηρεί παραδοσιακό καφενείο, ένας Πολωνός (!) τρομπετίστας με σπουδές θεάτρου, ένας κιθαρίστας με ειδίκευση στην Κοινωνική Ανθρωπολογία του Ήχου, ένας κρουστός που παίζει στα σκυλάδικα σε Ελλάδα και Κύπρο από την εφηβεία του, και μια ανερχόμενη τραγουδίστρια που ήδη διαπρέπει στα νυχτομάγαζα της Λεμεσού. Αν οι Frank Zappa, Jimmy Hendrix, Πάνος Γαβαλάς και Francisco Lopez έκαναν μαζί μια συναυλία, το μαγαζί θα το κάναμε Βιετνάμ του Βούλγαρη. Και τους μπιντέδες. Αξεπέραστο φυσικά το στίγμα του Μπάμπη Μπατμανίδη (BBC) και της Άννας της Γούλα, ύμνοι των οποίων μας έχουν γαλουχήσει.

Ποια θεωρείτε πως είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς σας; Δώστε μας συγκεκριμένους τίτλους τραγουδιών.

Είναι της μόδας να πειράζονται τραγούδια. Αυτή η μόδα μας εκνευρίζει και μας αρέσει (και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Δεν είναι χαζός ο κόσμος. Ο κόσμος το εισπράττει αυτό). Το ‘Φωτιά στα Σαββατόβραδα’ (Κουφιανάκη/Γεωργόπουλου) είναι για μας ένα reggae ζεϊμπέκικο που καταλήγει σε ένα ηλεκτρικό επτάσημο πολυφωνικό παραλήρημα. Το «Σπίρτο» (Θωμαΐδου/Σπανού) skáει με ολίγον από Bloodhound Gang, και η «Κάφτρα» (Μαραγκουδάκη/Μηλιωτάκη) αναδεικνύει την αγνή βαλκανική της ομορφιά με μπηχτές από Ibrahim Maalouf. Απ’ τα δικά μας, εκτός από τα «Χώματα» και το «Μας λήστεψαν ή έφυγες;» μάλλον ξεχωρίζουν το «Σπάσ’ τα», ένα ρουμποsurf παθιασμένο τσιφτετέλι, και το διπλό πλατινένιο «All you need is γάβ» -ομορφιάς καταφανώς αντίστοιχης με την ατυχία του λογοπαίγνιου.

Τους γάβ αποτελούν οι Αρίστη Πουλλή (φωνές), Γιάννης Χρηστίδης (κιθάρες/φωνές), Λούκας Βαλέφσκι (πνευστά), Νίκκης Τρύφωνος (μπάσα) και Γιάννης Λακκοτρύπης (κρουστά).

 

Μέσα στο Δεκέμβριο, οι Γάβ θα εμφανιστούν στη «Γιορτή στο Πάρκινγκ #4», όπως επίσης και στο Σουσάμι στη Λεμεσό. Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις στα www.gavtheband.com | www.facebook.com/gavtheband

Τον Ιούλιο και συγκεκριμένα την Κυριακή στις 17/7 στις 20:30, θα εμφανιστούν στην Πλατεία Ηρώων στη Λεμεσό, στα πλαίσια του Φεστιβάλ, Μουσικές του Κόσμου που διοργανώνει το Θέατρο Ριάλτο. 

 

*Η συνέντευξη με τους Γάβ δημοσιεύεται στο Time Out Cyprus (τεύχος Δεκέμβριος 2015).