Εκτός κι αν ξέχασες πόσο ωραία ήταν πέρσι. Ο γραφικός Κάτω Δρυς γέμισε με ωραίο κόσμο. Κενό δωμάτιο σε αγροτουριστικό -που δεν είναι και λίγα σε σχέση με το μέγεθος του χωριού-, ούτε για δείγμα. Η κυρία Έλλη στο «Jar» έκανε χρυσές δουλειές. Το ίδιο και τα παιδιά στο cult καφενείο. Πολύς ο κόσμος που πέρασε κατά τη διάρκεια του τριημέρου. Άλλοι κατασκήνωσαν στο σχολείο καθ’ όλη τη διάρκεια, κάποιοι έσκαγαν μύτη νωρίς το απόγευμα και έφευγαν… νωρίς το πρωί, κάποιος είχε ήρθε για τους Χειμερινούς Κολυμβητές και το Ξυλούρης/White, άλλος για να αράξει οκλαδόν στο πλακόστρωτο της μικρής γραφικής πλατεία με μια μπίρα στο χέρι και να απολαύσει τις πιο μικρές εγχώριες μπάντες με τις ωραίες μελωδίες, άλλος είχε έρθει μόνο το Σάββατο για να ακούσει τον Δεληβοριά ο οποίος αναμφισβήτητα και για ευνόητους λόγους είχε μαζέψει τον περισσότερο κόσμο…

Σίγουρα, σε ένα μεγάλο φεστιβάλ όπως (έχει εξελιχθεί) ο Φέγγαρος, δεν μας αφορούν όλους όλα. Ή τουλάχιστον, δεν θα τα ακούσουμε όλοι όλα. Πρακτικά, εξάλλου, είναι αδύνατον, εκτός κι αν διακτινιστείς. Είναι όμως ωραίο που υπάρχουν οι επιλογές. Που παρέχεται αυτή η δυνατότητα, που προσφέρεται αυτή η ποικιλία, που παρατηρείται αυτή η αντίφαση. Την ώρα που εσύ εκστασιαζόσουν, για παράδειγμα, με το theremin του Δημήτρη Σπύρου (Acapella Solo Loop) στην πλατεία, άλλος μπορεί να απολάμβανε exclusively έναν άλλο Δημήτρη, τον Σωτηρίου, στην άπλα του γηπέδου. Ή όταν οι Παραμυθίες σε βοηθούσαν να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο το ταλέντο των ημεδαπών μουσικών, κάποιος μπορεί υπό τον ήχο των εύπεπτων ραδιοφωνικών ασμάτων να απολάμβανε μια πίτα σουβλάκια στην αυλή του καφενείου (που αναπόφευκτα και απρόσμενα έγινε μέρος του φεστιβάλ), προετοιμαζόμενος για το DJ set του «επιστήμονα» Σωφρόνη. Την ώρα που εσύ ξεκινούσες από Λευκωσία για να ακούσεις τον Δεληβοριά να τραγουδάει για τον Γαρδέλη και τον Σταλόνε που μέσα του κλαίνε (σύμφωνα με ένα καινούργιο του τραγούδι), άλλος έφευγε από Λεμεσό για να δει τον Μιχάλη Σιγανίδη να σολάρει με το κοντραμπάσο, άλλος από Λάρνακα για να ταξιδέψει με την φωνή της Βίκυς Αναστασίου, άλλος ευελπιστώντας να «φύγει» εντελώς με όχημα την ψυχεδέλεια των Two Camels And The River, άλλος για blues, άλλος για παράδοση, άλλος για ροκιές, άλλος για να φλερτάρει, να πιει, να σιγοντάρει τον Ξυλούρη και τον Μπακιρτζή, μα όλοι για να ξεσκάσουν, να διασκεδάσουν και να πάρουν κάτι από τον Φέγγαρο.

Καθετί που ήταν εκεί είχε τον λόγο του, καθένας από τους συμμετέχοντες είχε τον ρόλο του. Ο κάθε καλλιτέχνης έφερε κοινό, ο κάθε συμμετέχοντας συνείσφερε και έβαλε το λιθαράκι του στην επιτυχία. Αδιαμφισβήτητα. Δεν έχει σημασία με πιο τρόπο ο καθένας και πόσο. Το ότι δεν αφορά εμένα κάτι ή δεν μου αρέσει ένα συγκεκριμένο act, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν αφορά και τους υπόλοιπους. Προσωπικά, για παράδειγμα, δεν ήξερα όλους τους καλλιτέχνες, οπότε μια στο γήπεδο και μια στην πλατεία προσπαθούσα να δω και να ακούσω όσα περισσότερα πράγματα μπορούσα. Πότε ανάμεσα σε 40 θεατές και άλλοτε ανάμεσα σε εκατοντάδες. Ακούς και κρίνεις. Οι θεατές σε ένα φεστιβάλ, ειδικά στις περιπτώσεις που το άκουσμα είναι ξένο στο αυτί τους, αναλόγως αφομοιώνουν ή προσπερνούν αυτό που ακούνε. Δεν είναι κακό να μην σου αρέσει κάτι, είναι όμορφο όμως που, αυτό που σε σένα μπορεί να ακούγεται βαρετό ή εντελώς ξένο ιδιοσυγκρασιακά ή και κακό σύμφωνα πάντα με το δικό σου γούστο και τη δική σου αισθητική, σε άλλον μπορεί να φαντάζει αριστούργημα. Αυτή είναι η αντιφατική ομορφιά του να υπάρχει ο πλουραλισμός!

Θα μπορούσε κάποιος να ακυρώσει έναν Χατζιδάκι γιατί έγραψε «Το γκρίζο γατί», έναν David Lunch γιατί το «Dune» του δεν ήταν καλό, έναν Ernest Hemingway γιατί αρθρογραφούσε στο Playboy; Πρώτον, σίγουρα είναι πολλοί αυτοί που διαχρονικά τραγουδάνε μαζί με την Βουγιουκλάκη στις ταινίες ενώ αν δεν ήταν τραγούδια όπως αυτά ενδεχομένως κιόλας να μην ήξεραν ποιος είναι ο Χατζιδάκις, είναι πολλοί αυτοί που απόλαυσαν τα εφφέ στο «Dune» και είναι πολλοί αυτοί που... απλώς χαμογέλασαν όταν έμαθαν για την συγκεκριμένη ιδιότητα του Hemingway. Επίσης, σωστό είναι πάντα να μετράμε τα πράγματα και να βλέπουμε σφαιρικά μια κατάσταση και όχι επιλεκτικά, απομονώνοντας μόνο κάτι που δεν κάνει σε μας ή που δεν μας αρέσει.

Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντως, σε φεστιβάλ τύπου Φέγγαρος, ο επισκέπτης-ακροατής φεύγοντας παίρνει μαζί του και κουβαλά για καιρό μια ωραία ανάμνηση, ακριβώς επειδή, εδώ, αυτό που είναι αυθεντικό, πρωτότυπο και καλοδουλεμένο είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Έτσι λοιπόν, όταν αυτό που υπερισχύει είναι το καλό και όταν αντιλαμβάνεσαι τις προθέσεις και όταν τα ζυγίζεις σωστά και βλέπεις ότι στην ζυγαριά είναι πολύ περισσότερα αυτά που κέρδισες ή απλώς που ευχαριστήθηκες κατά την εκεί παραμονή σου, σε σχέση με τον χρόνο που «ξόδεψες», τότε ναι, έχεις πολλούς λόγους να περιμένεις το επόμενο φεστιβάλ Φέγγαρος. Και, μάλιστα, όχι από τα τέλη Ιανουαρίου, αλλά από την ώρα που θα τελειώσει το προηγούμενο.

Υ.Γ. Στην απίθανη περίπτωση που δεν ήσουν «παρών» στον Φέγγαρο του ’14, με ένα κλικ ΕΔΩ θα πάρεις μια δυνατή γεύση.