Γράφει η Μαρία Πιριπίτση

Ασύλληπτη ιστορία. Ο συγγραφέας είναι διαστροφικά εφευρετικός, ίσως το πιο ευχάριστο βιβλίο που έχω διαβάσει. Πολύ περιπέτεια και τρέξιμο. Μην μπερδεύεστε από τον τίτλο όμως. Το βιβλίο περιγράφει ουσιαστικά τη ζωή του εκατοντάχρονου όταν ήταν νέος και όχι το πως πίνει τσάι ένας παππούς.

Στη ζωή χρειάζεται και τύχη, κάτι που διαθέτει σε απίστευτες ποσότητες ο ήρωας του βιβλίου Άλαν Κάρσον. Ο εκατοντάχρονος Άλαν Κάρλσον, ένας άνθρωπος που ζει την κάθε του μέρα σαν μία ξεχωριστή ζωή, με μάγεψε.

To μόνο που είχε να κάνει ήταν να ανοίξει το παράθυρο του δωματίου του, στο ισόγειο ενός γηροκομείου, να το δρασκελίσει και να βγει έξω στο παρτέρι. Τον δυσκόλεψε αυτό το εγχείρημα μια και συμπλήρωνε τα εκατό χρόνια ζωής εκείνη τη μέρα και σε λιγότερο από μια ώρα θα άρχιζε το πάρτι. Δήμαρχος, κανάλια, τοπική εφημερίδα, όλοι εκεί. Απέμενε μόνο το τιμώμενο πρόσωπο, που δεν το’ χε σκοπό να εμφανιστεί. Γύρισε το κεφάλι του και έριξε μια ματιά στο γηροκομείο που μέχρι πριν από λίγο πίστευε ότι θα ήταν το τελευταίο του κατάλυμα σε τούτο τον κόσμο. Μετά είπε στον εαυτό του ότι θα μπορούσε κάλλιστα να πεθάνει κάπου αλλού. Και η περιπέτεια μόλις αρχίζει.

Ταξίδεψα μαζί με αυτόν και την παράξενη παρέα του και έμαθα πως ότι και αν έχει συμβεί στη ζωή σου, πρέπει να είσαι σίγουρος πώς θα έρθουν και καλύτερες μέρες!

Επίσης η ζωή γίνεται πιο ανεκτή όταν διαθέτεις χιούμορ. Κάτι που ο Γιούνας (συγγραφέας) άφησε να φανεί στον Εκατοντάχρονο που πήδηξε από το παράθυρο που ευτυχώς δεν εξαφανίστηκε αλλά κάνει ο ίδιος τους αναγνώστες να ξεφύγουν από την πραγματικότητα, με διασκεδαστικό τρόπο.

Στο δικό του παραμύθι δεν υπάρχουν πρίγκιπες και νεράιδες αλλά ιστορικά πρόσωπα και ηγέτες. Δεν φοβάται να παίξει με ιστορικά γεγονότα και να παρουσιάσει πρόσωπα και καταστάσεις με σκωπτικό τρόπο. Κάνοντας και την ιστορία από ένα, για πολλούς, απεχθές μάθημα σε ένα διασκεδαστικό φαγοπότι, η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία αλλά ζει, αρκεί να έχει κάτι να πιει και ίσως να μεθύσει.

Το βιβλίο αυτό με δίδαξε αλλά με έκανε και να γελάσω! Για αυτό το κράμα συναισθημάτων που γεννήθηκε μέσα μου κατά την ανάγνωση και όχι μόνο, το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Ένα ξεκαρδιστικό και βαθύτατα ανθρώπινο μυθιστόρημα, για το ταπεινό μεγαλείο της κάθε μέρας και την ομορφιά του να ζεις με πάθος, ακόμα και όταν ο κόσμος πάει να σε πείσει ότι όλα είναι απελπιστικά άσχημα.