Ο κ. Σόιμπλε, τα τελευταία 21 χρόνια, λόγω της αναπηρίας του, δεν μπορεί να λειτουργήσει τα κάτω άκρα του, έτσι μετακινείται με τη βοήθεια αναπηρικού.

Τι συνέβη;

Στις 12 Οκτωβρίου του 1990, κατά τη διάρκεια προεκλογικής εκστρατείας και επί υπουργίας του ως υπουργός Εσωτερικών, είχε διοργανωθεί μια εκδήλωση στο Όπεναου, με κύριο ομιλητή τον ίδιο.

Την ώρα που ανέβαινε στην εξέδρα, έπεσαν 3 πυροβολισμοί. Η μία σφαίρα βρήκε και τραυμάτισε ελαφρά το σωματοφύλακά του, ενώ οι άλλες δύο πέτυχαν τον υπουργό στο πρόσωπο και στη σπονδυλική στήλη.

Ο κ. Σόιμπλε μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε η ολική παράλυση του σώματός του από τον τρίτο θωρακικό σπόνδυλο και κάτω, σπόνδυλο τον οποίο είχε συνθλίψει η σφαίρα. Το τραύμα στο πρόσωπο ήταν ελαφρύ και του άφησε μονάχα μια αμυδρή ουλή στο δεξιό μάγουλο.

Ο Σόιμπλε (μέση) το 1989 μαζί με μέλη της Χριστιανικής Δημοκρατικής Ένωσης

 

Τα κίνητρα

Ο άνθρωπος που πάτησε τη σκανδάλη 3 φορές εναντίον του Σόιμπλε ήταν ο 37χρονος, Ντίετερ Κάουφμαν.

Στη δίκη του, οι δικαστές, οψόμενοι την παράφρονα ψυχική κατάστασή του, τον ανακήρυξαν ψυχονευρωτικό και από τότε είναι έγκλειστος σε ίδρυμα της Δυτικής Γερμανίας.

Το ότι ο Κάουφμαν ήταν ψυχικά ασθενής ήταν γνωστό για πολύ καιρό. Συγκεκριμένα, επί 7 χρόνια το υπουργείο Εσωτερικών λάμβανε από αυτόν επιστολές διαμαρτυρίας, στις οποίες ανέφερε ότι τα ραδιοκύματα των κεραιών τον διαπερνούσαν, προκαλώντας του αφόρητους πόνους. Είχε μάλιστα δύο φορές προσπαθήσει να κινηθεί νομικά εναντίον της κυβέρνησης. Όπως ανέφερε και στην απολογία του, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, γιατί το υπουργείο δεν έδωσε σημασία στις εκκλήσεις του για βοήθεια.

Στιγμιότυπο από την πρώτη επίσημη δήλωση του Σόιμπλε μετά την απόπειρα δολοφονίας του

 

Ο Σόιμπλε δεν κατέθεσε τα όπλα και λίγους μήνες μετά, στα μέσα του 1991 επέστρεψε δριμύτερος και –πλέον- πρόεδρος του CDU.

Η πορεία του είναι λίγο-πολύ γνωστή από τότε έως σήμερα, με σημαντικότερο σταθμό ίσως την οικουμενική κυβέρνηση Μέρκελ το 2005, όταν ο Σόιμπλε ανέλαβε υπουργός Οικονομικών.

Ήταν ο πλέον κατάλληλος, σύμφωνα με την κ. Μέρκελ, για τη διαχείριση της εσωτερικής αλλά και εξωτερικής οικονομικής πολιτικής της Γερμανίας. Πολιτική που, κατά πολλούς, οδήγησε το ευρώ και την ευρωζώνη στη σημερινή τους κατάσταση.