Η γερμανική πρωτεύουσα γέμισε εικασίες ως προς το ποιος το έκανε αυτό -πολλοί θεώρησαν ότι ήταν δουλειά των εργολάβων. Έτσι, αποφασίσαμε να πούμε τη δική μας πλευρά της ιστορίας».

Επτά χρόνια αφότου δημιουργήθηκε το έργο, θεωρήσαμε ότι ήταν καιρός να εξαφανιστεί, μαζί με την ιστορική εποχή του Βερολίνου που εκπροσωπούσε.

Το πρώτο κομμάτι του γκραφίτι ήταν μια συνεργασία του Blu και του Γάλλου καλλιτέχνη JR και απεικόνιζε δύο φιγούρες που ξεσκεπάζουν η μία την άλλη, συμβολίζοντας την Ανατολική και τη Δυτική πλευρά του Βερολίνου. Το 2008, ο Blu και εγώ είχαμε αποφασίσει να ανακαινίσουμε αυτή την εικόνα.

Αντ' αυτού όμως, σχεδόν αυθόρμητα, προσθέσαμε μια δεύτερη τοιχογραφία που απεικόνιζε έναν επιχειρηματία αλυσοδεμένο με τα χρυσά του ρολόγια. Αυτά τα κομμάτια τράβηξαν την παγκόσμια προσοχή. Ακούσια, είχαμε δημιουργήσει μια ιδανική αναπαράσταση του Βερολίνου και των υποσχέσεών του: μια πόλη που προσφέρει άφθονο χώρο για προσιτή διαβίωση και δημιουργικό πειραματισμό ανάμεσα στα ερείπια της πρόσφατης ιστορίας της.

Οι τοιχογραφίες έγιναν τόπος προσκυνήματος των ξεναγήσεων στην τέχνη του δρόμου, μια ευκαιρία για αμέτρητες ευχετήριες κάρτες, εξώφυλλα βιβλίων και δίσκων. Και ενώ το Βερολίνο αφενός υπερηφανεύεται για την καλλιτεχνική σκηνή του, αφετέρου απέτυχε στην αστική και πολιτιστική ανάπτυξη.

«Και πάλι, γιατί ένας καλλιτέχνης να συμφωνήσει να καταστρέψει το έργο του; Από απελπισία; Σαφώς όχι. Μάλλον από θλίψη. Από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής τους, οι τοιχογραφίες του Blu ήταν καταδικασμένες να εξαφανιστούν. Η τέχνη του δρόμου έχει επίγνωση της προσωρινότητας και της φευγαλέας της ύπαρξης. Ωστόσο, για μένα, η λευκή μπογιά -σε αυτή την περίπτωση βέβαια είναι μαύρη- είναι επίσης μια υπενθύμιση της ανάγκης να διατηρηθούν ζωντανοί οι χώροι δημιουργίας. Τονίζει την ανάγκη να λειτουργήσουν οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις, εκεί που όλοι οι άλλοι αποτυγχάνουν να προχωρήσουν».