Οι στίχοι του Pete Martin, εδώ και 57 χρόνια, ακούγονται, απ’ άκρου σ’ άκρη της γης, σαν η πιο πένθιμη επωδός του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού μύθου της ιστορίας. Το πέρασμα της μεγάλης Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Busby από τα γήπεδα, δις πρωταθλήτριας Αγγλίας και επίδοξης πρωταθλήτριας Ευρώπης, ήταν σύντομο, έγινε, όμως, συνώνυμο του μεγαλείου. Αν υπάρχει μια αλήθεια στη λέξη αιωνιότητα, σίγουρα στο ακατάλυτο φως της ακτινοβολούν τα ονόματα των Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards, Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor, Liam Whelan… Τα οκτώ λαμπρά μέλη των θρυλικών Busby Babes -προσωνύμιο που έδωσε ο δημοσιογράφος της Manchester Evening News, Tom Jackson, στα νεαρά βλαστάρια του Busby-, που θάφτηκαν στα συντρίμμια του μακάβριου BEA Elizabethan το απόγευμα της 6ης Φεβρουαρίου 1958, στο κατάλευκο χιόνι του Μονάχου, φορώντας, για πάντα, στο κορμί τους, την κόκκινη φανέλα.

Το μέλλον ήρθε τόσο γρήγορα…

Το μέλλον, θα συναντούσε πρόωρα τους «cavaliers του αγγλικού ποδοσφαίρου», σ’ ένα πρωθύστερο, μακάβριο ραντεβού με τη δόξα: «Ήμασταν το μέλλον, αλλά το μέλλον ήρθε τόσο γρήγορα»… Ήρθε τόσο γρήγορα, που όλος ο χρόνος στο Ολντ Τράφορντ πάγωσε σ’ εκείνη τη στιγμή, έγινε ολάκερος παρελθόν… Έκτοτε, κάθε αγώνας της Γιουνάιτεντ, είναι ένα μνημόσυνο για τους νεκρούς, ένα σημειωτόν της μνήμης, σ’ εκείνη τη στιγμή που ακινητοποίησε την ιστορία. Κι αν, λίγα χρόνια αργότερα, ο Μπόμπι Τσάρλτον «βάφτισε» το Ολντ Τράφορντ «Το Θέατρο των Ονείρων», ήταν για να μην αφήσει τα όνειρά τους να φύγουν ποτέ, ήταν για να τους δώσει έναν τόπο να ζήσουν για πάντα.

«Η ομάδα του Μονάχου, ήταν η μεγαλύτερη που είδα ποτέ…». Τα λόγια του Busby, έχουν την ευθυκρισία εκείνου που αντίκρισε με όλο του το είναι το θάνατο, ώστε κάθε του λόγος να είναι μια ανεπιφύλακτη ετυμηγορία για τη ζωή.

Ο George Follows, ανταποκριτής της Daily Herald, ένας από τους οκτώ νεκρούς δημοσιογράφους του δυστυχήματος, πρόλαβε, στην ανταπόκρισή του από το Βελιγράδι, να «μαρτυρήσει» πως η Γιουνάιτεντ του πρώτου ημιχρόνου απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, είχε δώσει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ρεσιτάλ στην ιστορία. Και ο Tom Jackson, της Manchester Evening News, «είδε», για πρώτη φορά, το ρεπορτάζ του, να γίνεται πρωτοσέλιδο στην έκδοση της εφημερίδας... Η Γιουνάιτεντ, από εκείνη τη μέρα, θα έκανε χιλιάδες άλλα πρωτοσέλιδα, όχι μόνο στα ταμπλόιντ, αλλά και στις καρδιές.

Γι’ αυτό και το τραγούδι της, δεν έπαψε ποτέ να θυμίζει και να ζεσταίνει: We’ ll never die, we’ ll never die/ We’ ll keep the red flag flying high/Cos Man Utd will never die…

* Αυτούσιο το άρθρο, όπως δημοσιεύθηκε σήμερα Παρασκευή 6/2/2015 στο χρονολόγιο του Μιχάλη Παπαδόπουλου στο facebook.