Με τον Χ γνωριστήκαμε και φιλέψαμε πολύ στο πανεπιστήμιο. Δεν ήμασταν στην ίδια τάξη αλλά είχαμε κοινά μαθήματα. Αυτός σπούδαζε σκηνοθεσία κι ήτανε μάλιστα απ’ τους πολλά υποσχόμενους. Ταλαντούχος, με αυθεντικό χιούμορ, εξαιρετικός παίχτης του trivial pursuit. Κάθε φορά που με κέρδιζε έχω την εντύπωση πως δυνάμωνε ακόμα περισσότερο η φιλία μας.

Σ’ ένα midterm μου ανακοίνωσε πως θα έφευγε για εξωτερικό με κάτι καλλιτέχνες συμφοιτητές, να βγάλουν φωτογραφίες και να γυρίσουν βιντεάκια. Τον χαιρέτισα και του είπα πως θα εκμεταλλευόμουν την απουσία του και θα δούλευα τις ερωτήσεις μου στο trivial. 

Μία βδομάδα μετά κτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής τον ακούω να μιλάει αργά, μακρόσυρτα, μασώντας τις λέξεις και τον κοροϊδεύω. «Τι σκατά, jet lang έπαθες; Πότε θα παίξουμε;».

Κατεβαίνει στο cafe που μαζευόμασταν οι φοιτητές και κρατώντας το μπλε πιόνι μου λέει «Σιγά ρε, φτιαχτήκαμε λίγο, περάσαμε ωραία. Δεν έχει τίποτα τώρα, μην ακούς». Μα τον άκουγα. Να ψελλίζει και να μασάει τα λόγια του. Τον έβλεπα να κοιτάει στο κενό. «Την λένε και ‘παραμύθα’ το ξέρεις; Δεν θα το ψωνίσω εγώ αυτό το παραμύθι, μην το σκέφτεσαι», είπε κερδίζοντας ακόμα μια παρτίδα. 

Ακολούθησαν αρκετά trivial κι ο καλός μου φίλος συνέχισε να με κερδίζει κάθε που, για κακή μου τύχη, έπεφτα στα δύσκολα της γεωγραφίας. Ακολούθησαν και πολλές απουσίες στο πανεπιστήμιο, πολλές αναπάντητες κλήσεις. Μόλις αντιλήφθηκε πως κάναμε κόμμα η παρέα με την μάνα του, απέφευγε να μας καλεί στο σπίτι.

Ακολούθησαν και τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα απ’ την γυναίκα που έψαχνε τον μοναχογιό της και μια χούφτα παιδιά να παίζουμε κρυφτούλι σε πάρκα και μπαράκια, να τον ψάχνουμε.

Επέστρεφε κάνα διήμερο πίσω στα καθημερινά, δεν ήθελε να το συζητά, ήθελε μόνο λίγη παρέα. Μία δόση από το... νορμάλ, όπως το ήξερε. 

Μετά ξανάφευγε.   

Μεσολάβησαν γιατροί, γιατροί που κάνουν θαύματα, γιατροί που παίρνουν μίζες, γιατροί στο Ισραήλ, χώροι απεξάρτησης, θεραπείες, εναλλακτικές θεραπείες, ψέματα και περισσότερα ψέματα.

Μεσολάβησαν και δυο φαγοπότια. Το ένα το στήσαμε στο πατρικό του, να το γιορτάσουμε που ‘καθάρισε’. Τον βρήκα χωσμένο πίσω από μια πόρτα, σε μια κατάσταση γέλιου-κλάματος, δεν κατάλαβα, να ψάχνει να αρθρώσει μια λέξη και να καταλήγει να μου λέει «Είστε ηλίθιοι; Τι ακριβώς γιορτάζετε; Είσαι πιο έξυπνη απ’ αυτό». Στο δεύτερο, κι ενώ η ‘παρέα των νορμάλ’ επιμέναμε να κάνουμε την ‘απεξάρτηση’ να μοιάζει με πάρτι, μου είχε έτοιμο το δώρο μου. Λίγους μήνες πριν είχε κυκλοφορήσει στο σινεμά το υπέροχο «Le fabuleux destin d'Amélie Poulain» κι εγώ είχα πάθει πλάκα, αφού μ’ άρεσε πολύ και σύστηνα την ταινία σ’ όποιον έβρισκα μπροστά μου, κάτι που ήξερε. Στο ‘φαγοπότι’, συνεχίζοντας ακάθεκτη τις προσπάθειές μου, του είπα τα γνωστά, πως όλοι τον αγαπάμε και πως δεν τα χρειάζεται αυτά. Με σταμάτησε παραδίδοντάς μου το dvd της ταινίας, με το χέρι του να τρέμει υπερβολικά, μαρτυρώντας την αποτυχία του… πάρτι και συμπληρώνοντας πως «Άλλο η ζωή, άλλο η… Amélie».  

Ακολούθησαν κι άλλα. Πολλά. Διάφορα. Η παρέα διαλύθηκε. Πήραμε ο καθένας τον δρόμο του. Μερικών οι δρόμοι συναντιούνται ακόμα. Όταν γέννησα, ήρθε να με δει. Έφερε δώρο στο νεογέννητο μια εικόνα του Χριστού, χειροποίητη, που την είχε φτιάξει σε μία στέγη που τον φιλοξένησε βοηθώντας τον να ξαναπροσπαθήσει. Και μετά απομακρύνθηκε ξανά, γιατί εμείς ήμασταν ‘νορμάλ’ και δεν ήθελε ‘βρωμίζει’ τους παλιόφιλούς του με τα δικά του.

Trivial δεν ξαναπαίξαμε απ’ τον καιρό που έχασα την φοιτητική ελπίδα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Με την ηρωίνη δεν τα βάζεις με τα λόγια. Δεν βοηθούν οι πέντε σωστές απαντήσεις στην γεωγραφία για να προχωρήσεις στο επόμενο στάδιο…

*

Όλα τα πιο πάνω ήθελα να τα μοιραστώ μετά από ένα πρόσφατο περιστατικό, σε πάρκο της Έγκωμης, όπου βρέθηκα με την κόρη μου και μια φίλη της. Δεν προλάβαμε να περάσουμε την είσοδο του πάρκου και ένας παππούς, μαζί με δυο-τρεις θαμώνες εκεί, με πλησίασαν να μου πουν να μην σιμώσω στην τουαλέτα, γιατί ήτανε απλωμένος εκεί στο πάτωμα ένας ναρκομανής, με σύριγγα είπαν. Είχαν καλέσει ήδη την αστυνομία, μου διευκρίνησαν και να μην φοβάμαι. Γέλασα και κάθισα σε ένα παγκάκι λίγο πιο κάτω. Είδα την αστυνομικό να μπαίνει στις τουαλέτες και μετά από λίγο ένα παιδί με κουκούλα και αργό, στραβό βηματισμό να βγαίνει απ’ τις τουαλέτες και να κατευθύνεται στην έξοδο.

Μετά μαζεύτηκαν όλοι εκεί γύρω, το σχολίασαν, τα είπαν με την αστυνομικό, αυτή είπε πως τα έχουν συνηθίσει αυτά στο τμήμα της, οι παππούδες κι οι γονείς στο πάρκο είπαν τα δικά τους και για να κλείσει η κουβέντα, η αστυνομικός συμπλήρωσε «Εντάξει, πηγαίνετε να παίξετε με τα παιδιά σας. Τελείωσε, το πρόβλημα λύθηκε».

Συνέχισα να κάθομαι στο παγκάκι, με τις μικρές να παίζουν στην τραμπάλα πιο κάτω, τους διάφορους γύρω μου να συνεχίζουν να σχολιάζουν το ασυνήθιστο για την Κύπρο περιστατικό και τα λόγια της αστυνομικού να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. «Το πρόβλημα λύθηκε».

Δεν ξέρω αν λύθηκε το πρόβλημα, ούτε το πώς λύνεται ένα τέτοιο πρόβλημα. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα χαιρόμουν να έπαιζα ακόμα ένα παιγνίδι trivial pursuit, εκείνη την στιγμή, σ’ εκείνο το πάρκο, με κάποιον φίλο μου απ' τα παλιά. Που να είχε διαύγεια. Να μην έτρεμαν τα χέρια και τα χείλη του. Να μην δυσκολευόταν να χαμογελάσει και να με πειράξει που δεν ξέρω τα ποτάμια της Ευρώπης. Που να είναι ενημερωμένος και να ξέρει, αυτή τη φορά, πως η ηρωίνη σκοτώνει. Αργά και βασανιστικά, την ρουφάει το παραμύθι που η ίδια διηγείται.