«Μα είναι σωστό να είμαι τόσο ευσυγκίνητος;», ρωτάω συχνά τον εαυτό μου αλλά απάντηση δεν παίρνω.
Δεν συγκινούμαι ωστόσο με φωτογραφίες και εξιστορημένα γεγονότα, αλλά με τους ανθρώπους. Δεν συγκινούμαι τόσο με λόγια που τα χαρακτηρίζει η αμετροέπεια, όσο με ορισμένες σιωπές… που τα λένε όλα, ή με ανθρώπους που αντί να φλυαρούν χωρίς λόγο, επιλέγουν να χαμηλώσουν το βλέμμα και να σκύψουν το κεφάλι -όχι λόγω ηττοπάθειας αλλά λόγω μετριοπάθειας και από μετριοφροσύνη.
Χθες, την ώρα που βγήκε ο Αντώνης Κατσαρής και η Λένια Σορόκκου να παραλάβουν το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου Κύπρου, αισθάνθηκα και πάλι μια πρωτόγνωρη συγκίνηση. Όπως και άλλοι που ήταν ανάμεσα στο κοινό.
Συγκινήθηκα, όχι γιατί έχω παρακολουθήσει στενά την πολυετή πορεία τους στο θέατρο, αλλά για αυτό που εκτυλισσόταν μπροστά στα μάτια μας εκείνη τη στιγμή.
Κατ’ αρχήν, με το που ανακοινώθηκε ότι το Βραβείο θα το μοιραστούν από κοινού οι δυο ηθοποιοί, οι ίδιοι έπαθαν σοκ. Κυριολεκτικά. Είχα γυρίσει για να δω αντιδράσεις, και αντίκρυσα την Σορόκκου να κρατάει το κεφάλι της... Αμήχανος έδειχνε να είναι και ο Κατσαρής.
Και αυτή ήταν μια πραγματικά ωραία εικόνα. Ο κόσμος χαμογελούσε βλέποντας την ανεπιτήδευτη αντίδρασή τους.
Αλήθεια, αν δεν συγκινηθείς με κάτι τόσο αληθινό και ανθρώπινο, αν δεν συγκινηθείς με ανθρώπους τόσο ταπεινούς, που ξέρεις πως έχουν αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή τους στην τέχνη τους, τότε τι άλλο περιμένεις να σε γοητεύσει;
Ο κόσμος χειροκροτάει, οι δυο τους προχωράνε μπροστά, ανεβαίνουν στη σκηνή να παραλάβουν το βραβείο τους -αφού έχει παίξει προηγουμένως ένα συνοπτικό της καριέρας και της πολύπλευρης προσφοράς τους στο κυπριακό θέατρο βίντεο- και αντί να τους αφήσουμε να απολαύσουν τη στιγμή και μαζί τους να την απολαύσουμε κι εμείς, αντ’ αυτού τούς στήνουμε στην άκρη περιμένοντας τον ΠτΔ να τελειώσει τον αχρείαστο πραγματικά λόγο του με τις ξαναειπωμένες υποσχέσεις ότι η πολιτεία θα συνεχίσει να στηρίζει τον πολιτισμό...
Πραγματικά αμήχανη η στιγμή με τον Πρόεδρο να μιλάει περί ανέμων και υδάτων (αλήθεια, γιατί;) και με τους δύο τιμώμενους ηθοποιούς να έχουν χαμηλώσει το βλέμμα και να στέκουν με τα χέρια σταυρωμένα δίπλα στην κολώνα, περιμένοντας τη σειρά τους για να παραλάβουν το Βραβείο τους.
Ένα βραβείο που κατά τ’ άλλα οι ίδιοι δεν το έχουν ανάγκη. Ένας Αντώνης Κατσαρής που έχει ερμηνεύσει ρόλους όπως ο Χρεμήλος στον Πλούτο, ο Πεισθέτερος στους Όρνιθες, ο Δικαιόπολις στους Αχαρνείς, ο Κλαύδιος στον Άμλετ, ο Πουκ στο Όνειρο θερινής νυκτός, ο Σάιλοκ στον Έμπορο της Βενετίας, ο Άτταλος ο Γ΄ στο ομώνυμο έργο του Κώστα Βάρναλη, ο Αρπαγκόν, στον Φιλάργυρο του Μολιέρου και ο Κρέοντας στην Αντιγόνη του Σοφοκλή και μια Λένια Σορόκκου που υπήρξε σε ρόλους χωρίς λόγια, σε ρόλους πρώτους, δεύτερους, τρίτους αλλά πάντοτε με τη καλύτερη ερμηνεία, από μέλος του χορού σε κορυφαία, σε Αγγελιοφόρο… από Καττρίν, σακατεμένο θύμα πολέμου του Μπρεχτ, κόρη της Μάνας - Κουράγιο, στον… Μερκούντιο τον μάγκα φίλο του Ρωμαίου που τον κάνει να φαίνεται κάπως… βουτυρόπαιδο… από το παλιό στο σύγχρονο, την Λούλλα Αναγνωστάκη στην Ελλάδα και τον Mπράιαν Φρίηλ στην Ιρλανδία, μέσω…Τσέχωφ, δεν περιμένουν μια βράβευση για να λυτρωθούν, αφού έχουν περάσει δεκάδες φορές από αυτή τη διαδικασία μέσω του ίδιου του θεάτρου. Αν έχεις περάσει έστω και ξυστά από σανίδι, ξέρεις πόσο λυτρωτικό, θεραπευτικό, μαγικό και όμορφο είναι αυτό το πράγμα που συμβαίνει εκεί πάνω.
Εκείνη τη στιγμή, όμως, περιμέναμε εμείς να λυτρωθούμε. Αποζητούσαμε τη λύτρωση μέσω της δικής τους ικανοποίησης, μέσα από τα λόγια, τη σοφία, την ταπεινότητα και το μεγαλείο… μιας αμηχανίας.
Οπότε, -με όλο το σεβασμό- μη μας χαλάτε την γιορτή. Πραγματικά, κάποιες φορές δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε. Κανένας πρόλογος, καμιά ομιλία, παρά μόνο επιβάλλεται να χειροκροτήσουμε και να υποκλιθούμε.
Ευτυχώς, ο κόσμος που ήταν ψες στον ΘΟΚ, αντέδρασε ακριβώς με αυτό τον τρόπο. Όλοι ανεξαιρέτως χειροκροτούσαν όρθιοι και παρατεταμένα. Και οι δύο ηθοποιοί, αμήχανοι και πάλι.
Η Σορόκκου δεν μίλησε καθόλου. Αρκέστηκε να μας ενημερώσει, με ένα πολύ χαριτωμένο τρόπο και χαμογελώντας, πως είναι σοκαρισμένη. Από την άλλη, ο Κατσαρής, αφού τόνισε να την ανάγκη να στηρίζουμε όλοι την προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών, οι οποίοι, με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν, παρουσιάζουν σε πολλές περιπτώσεις εξαιρετικές δουλειές, γύρισε πολύ ευγενικά προς το μέρος του Νίκου Αναστασιάδη και είπε μονάχα «Κύριε Πρόεδρε…», ρίχνοντάς του τη μπάλα με μια πάσα-λουκούμι έτσι ώστε να κάνει πράξη αυτά που μόλις ανέφερε.
Κατά τ’ άλλα, παρακολουθώντας τόσο την ωραία σκηνοθετημένη από τον Μάριο Μεττή τελετή, την οποία διεκπεραίωσαν άψογα οι νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί του κυπριακού θεάτρου, όσο και τα βραβεία, τα περισσότερα από τα οποία πήγαν σε νεαρά και προφανώς ταλαντούχα άτομα (δείτε ΕΔΩ όλες τις βραβεύσεις), σίγουρα φύγαμε όλοι από το θέατρο με μια αίσθηση πληρότητας και με μια αισιοδοξία.
Στιγμιότυπα από την τελετή βράβευσης
Φωτογραφίες: ΚΥΠΕ