«Μπράβο ζωή μου, θέλω να συνεχίσεις να με κάνεις περήφανη. Είσαι η νικήτρια της καρδιάς μου, σ’ αγαπώ πολύ ψυχή μου… Η ζωή τα έφερε έτσι για να με κάνεις καθημερινά περήφανη. Μαζί σου για πάντα, στον αγώνα της ζωής μας. Marathon 2015».
Μια κυρία πήγε χθες στον Μαραθώνιο Λεμεσού μαζί με το κοριτσάκι της, ένα πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι με κινητικές δυσκολίες και αμέσως μετά έκανε post στο facebook την πιο κάτω φωτογραφία, συνοδεύοντάς την με το σχόλιο που μόλις διάβασες.
«Αυτός ο άνθρωπος... Τον θυμάμαι εδώ και 20 χρόνια να πηγαίνει βόλτα το παιδί του. Παντού! Δεν τον ενδιαφέρει αν κάθε φορά που το παιδί του βγάζει κραυγές, γυρίζουν όλοι το κεφάλι. Το μόνο που τον νοιάζει είναι το παιδί του. Κουβαλάει, κυριολεκτικά, το γιο του μια ζωή. Δεν θα σταματήσει ποτέ. Αν υπάρχει παράδεισος, ο πατέρας αυτός έχει κερδίσει μια θέση με το όνομά του… (Για αυτούς που παλεύουν -ξέρουν αυτοί- δίνοντας μόνο ΑΓΑΠΗ).
ΥΓ. Ας με συγχωρέσει ο κύριος για τη δημοσίευση αυτή. Ο λόγος που το κάνω είναι από σεβασμό και μόνο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, η φωτογραφία θα αφαιρεθεί εφόσον μου ζητηθεί».
Την φωτογραφία με το σχόλιο που μόλις διάβασες, ανέβασε στο Instagram o harris_mmxv
A photo posted by Harris Ioannou (@harris_mmxv) on
Όλοι έχουμε πετύχει κάπου τον συγκεκριμένο κύριο, στη Λήδρας, στο Mall… Και όλοι έχουμε σκεφτεί το ίδιο πράγμα. Πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής αυτού του ανθρώπου, ο οποίος είναι πλουτισμένος με ότι μπορεί να χαρακτηρίζει έναν σπουδαίο Άνθρωπο. Υπομονή, επιμονή, δύναμη, αγάπη, ηρωισμός, ανιδιοτέλεια…
Ανάμεσα σ’ αυτά που ακούς, ανάμεσα στις εκδηλώσεις του κόσμου, -σπάνια ευτυχώς- είναι και αυτά τα «μάνα μου ρε…» που συνοδεύονται συνήθως από οίκτο ή ακόμα χειρότερα από καταφρόνια.
Όχι φυσικά, δεν θέλω να κατακρίνω τους ανθρώπους που λένε το «μάνα μου ρε…», προφανώς γιατί ποτέ και κανένας δεν τους βοήθησε να αντιληφθούν πόσο άκυρο είναι να ξεστομίζεις αυτή την φράση, να λυπάσαι, να αισθάνεσαι οίκτο ή ακόμα και να υποτιμάς έναν άνθρωπο που κάνει κάτι το οποίο εσύ ο ίδιος δεν είσαι σε θέση να κάνεις. Δεν έχεις τη δύναμη, τα κότσια, δεν έχεις τη μεγαλοψυχία. Οπότε, όχι, ούτε από αφέλεια δεν επιτρέπεται να λέμε «μάνα μου ρε…». Έστω κι αν η κριτική ικανότητα δεν είναι ανάμεσα στα προσόντα που μας χαρακτηρίζουν.
Πρόσφατα είχα την τύχη να κάνω μια ωραία κουβέντα με την Έλενα Χατζηπέτρου, η οποία είναι δασκάλα στη Σχολή Κωφών και ο ιθύνων νους της σπουδαίας δουλειάς που κάνει η ομάδα «Έκφρασης» η οποία ερμηνεύει στη νοηματική και τόσο εκφραστικά όσο λίγοι τραγουδιστές.
Η Ομάδα «Έκφρασης», τα προηγούμενα Χριστούγεννα, ερμήνευσε στη νοηματική και μαζί με τη Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου τον «Μικρό Τυμπανιστή».
Εκεί που η κουβέντα μας άρχισε να περιστρέφεται γύρω από τα σχόλια συνήθως ακούει στις εμφανίσεις τους, η Έλενα μού μίλησε γι’ αυτό ακριβώς το πράγμα.
«Ορισμένα σχόλια, από κάποια φάση και μετά εμένα δεν μου αρέσουν. Άλλο είναι να σε ευαισθητοποιήσω και να πεις ‘Α, υπάρχει και αυτό το πράγμα, δεν το είχα ξαναδεί’ και άλλο να λέει κάποιος ‘μάνα μου…’. Δεν είναι ‘μάνα μου…’, είναι μια χαρά και περνάνε καλά. Πάντα φέρνω ως παράδειγμα τον ‘Χορό της καρδιάς’, με την ανάπηρη κοπέλα και τον άντρα με το ξύλινο πόδι. Είναι δυο άτομα ανάπηρα που χορεύουν σε μεγάλο ακροατήριο. Όταν το έδειξα στα παιδιά, είπαν ακριβώς ότι σκεφτόμουν κι εγώ ως αρτιμελές άτομο εκείνη την ώρα: ‘Δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ’ αυτά, έστω κι αν έχω δυο πόδια’. Τα δικά μας παιδιά είναι πολύ συνειδητοποιημένα και σκέφτονται πάνω από τον μέσο Κύπριο. Αν την ώρα που μας βλέπει ο κόσμος σκεφτεί ‘με τίποτα δεν μπορώ να κάνω αυτά που βλέπω, είναι πολύ δύσκολο πράγμα η νοηματική, μπράβο τους’, τότε μπράβο και σ’ αυτούς. Αν αρκεστούν όμως σε ένα ‘μάνα μου…’, αυτό είναι άλλο πράγμα. Καταλαβαίνεις που τελειώνει ο οίκτος και αρχίζει η ενσυναίσθηση».
Αυτή είναι η λέξη κλειδί. Ενσυναίσθηση. Βαθιά επικοινωνία με τον άλλο μέσω της συναισθηματικής ταύτισης ή κατανόησης. Πως το λέμε πιο απλά… Να μπεις στα παπούτσια του;
Πάντα θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους. Αυτές τις 3 «κατηγορίες» ανθρώπων. Ανθρώπους που έχουν μια ιδιαιτερότητα την οποία καταφέρνουν να εξελίξουν σε προσόν, ανθρώπους που αφιερώνουν τη ζωή τους στα παιδιά, στους συζύγους, στους γονείς, στους φίλους ή ακόμα και σε ξένους που τους έχουν πραγματικά ανάγκη, και τέλος, όλους όσοι καταλαβαίνουν πόσο σπουδαίοι και σημαντικοί είναι οι άνθρωποι που ανήκουν στις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες και ποτέ δεν λένε «μάνα μου…». Και ΕΥΤΥΧΩΣ υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας.