Από την Μαρία Πιριπίτση

 

(βασισμένο σε αληθινή ιστορία)

Αγοράζοντας αυτό το βιβλίο κάπου στο 2008 που πρωτοκυκλοφόρησε έγινε και η πρώτη μου γνωριμία με την τότε πρωτοεμφανιζόμενη και  πολλά υποσχόμενη Μαρία Τζιρίτα που μέχρι και τώρα δεν σταματά να μας εκπλήσσει με τη μοναδική της γραφή που ζωγραφίζει εικόνες στις ψυχές μας.

Πρωταγωνιστές η Μαρίνα  και ο Στέλιος.

Ο Στέλιος μας. Που με το ριζικό του κατάφερε να μας ταρακουνήσει. Παιδί που από την πρώτη μέρα της γέννησης του ήταν καταδικασμένο. Καρπός βιασμού από μάνα με νοητική στέρηση σε μια κοινωνία κλειστή που κυρίαρχο ρόλο δεν παίζουν τα νιώθω σου αλλά η προκατάληψη και η δήθεν σοβαροφάνεια και ηθική. Και εδώ είναι που επιβεβαιώνεται η καλή μέρα που απ’ το πρωί φαίνεται.

Ένα παιδί στερημένο από τα πάντα, χωρίς ποτέ να γευτεί τη ζεστή αγκαλιά, το τρυφερό φιλί,  να ακούσει τη μαγική φρασούλα «σ’ αγαπώ» της μάνας. Ένα παιδί που η μόνη του διέξοδος είναι το βούρκο. Αυτόματα γίνεται ο θύτης, ο αλήτης, το κλωτσοσκούφι.

Η Μαρίνα μας. Η μοναδική μητέρα που γνώρισε ποτέ ο Στέλιος. Υποκλινόμαστε. Στην αστείρευτη αγάπη. Στην ανιδιοτελή. Που ακόμη και ο μονάκριβος της γιος Άγγελος μεγαλώνει στη σκιά του Στέλιου. Προσπαθεί να καλύψει και να ενώσει όλα τα κενά της πληγωμένης θρυμματισμένης του ψυχής. Να διώξει τους δαίμονες του. Καταφέρνει σιγά σιγά να τον ξεκλειδώσει. Να τον κάνει να ξεθάψει το καλλιτεχνικό του ταλέντο, να τον βοηθήσει με δειλά βήματα να βγει έξω στην κοινωνία που η ίδια τον καταδίκασε σε ισόβια φυλάκιση της ψυχής του.

Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται ο ήρωας μας -γιατί περί ήρωα πρόκειται- με τα βιώματα του να κρατηθεί στην επιφάνεια. Θα μπορέσει να προχωρήσει; Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται η ηρωίδα μας, για να τον κάνει να κοιτάξει τον φόβο κατάματα και να μη λυγίσει.  Πόσα να αντέξει μια ψυχή.

Και όμως. Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει.

Και άντεξαν …..όσο μπόρεσαν!