Έχει το πάθος και την αγωνία, εκείνη την σπιρτάδα στο μάτι που βλέπεις σε όσους έχουν τον πήχη ψηλά για τον εαυτό τους, θέλει να πετύχει, αλλά μπορεί ταυτόχρονα και να την τιθασεύει. Μάλλον αυτό γίνεται και αυτομάτως λόγω της ιδιοσυγκρασίας του, αφού το ποιόν του χαρακτήρα του τον κρατάει προσγειωμένο, γι’ αυτό και πατά γερά στα πόδια του.

Το βλέμμα χαμηλά αν και σπινθηροβόλο. Λες και έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο που ταξίδεψε, που έζησε, που απογοητεύτηκε, που έπεσε, που ξανασηκώθηκε… Μιλάει με σεβασμό και τεράστια αγάπη τόσο για τους δικούς του όσο και για τον προπονητή του, τον οποίο χαρακτηρίζει δεύτερο πατέρα του.

Το ότι έχει μεγάλα όνειρα φαίνεται. Έχει όμως και το πλάνο για να φθάσει εκεί βήμα-βήμα. Λες και έχει σχεδιάσει έναν χάρτη στο μυαλό του που τον καθοδηγεί προς τους στόχους του. Χαίρεται στις επιτυχίες κι έχει μάθει να δέχεται και να μαθαίνει από τις αποτυχίες. Το αν θα γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στον κυπριακό αθλητισμό, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ο μικρός όμως σίγουρα και θέλει και μπορεί. Εμείς του το ευχόμαστε κι ελπίζουμε να μας απασχολήσει πολλές φορές στο μέλλον.

Ο 18χρονος τενίστας Πέτρος Χρυσοχός, μιλάει στη CITY.

 

Η περσινή καλή σου πορεία σε έφερε φέτος ψηλά για την ηλικία σου, στην κατηγορία των ανδρών. Το περίμενες;

Πέρυσι ήταν πολύ πετυχημένη χρονιά, είχα στόχο να τελειώσω μέσα στους πρώτους 20 παγκοσμίως και να πάρω και τους πρώτους μου πόντους στην παγκόσμια κατάταξη ανδρών. Τερμάτισα στην θέση 21 φτάνοντας μέχρι και την 19η θέση μέσα στη χρονιά ενώ με αυτούς τους πόντους έφθασα στην θέση 550 (στους άνδρες), αυτό με ξάφνιασε ευχάριστα. Έπαιξα τα πρώτα μου τουρνουά, κέρδισα 2, πήγα σε κάποια μέχρι τους ημιτελικούς και σε κάποια μέχρι τους προημιτελικούς.

Ποτέ δεν χάνεις. Σε κάθε ήττα μαθαίνεις και κάτι! Κι όταν νικάς, ξεχνάς τις ήττες. Είναι πολύ σημαντικό για έναν παίκτη πρώτα να χάσει.

Πόσο καιρό ασχολείσαι με το τένις;

Παίζω περίπου 11 χρόνια. Ξεκίνησα από τα 8 μου χρόνια. Πάντα μου άρεσε η άθληση, έκανα μπάσκετ, ποδόσφαιρο, τζούντο, κολύμπι και τα έκανα ταυτόχρονα! Όταν έκανα τζούντο είχα μια αποτυχία, έχασα από έναν της ηλικίας μου κι έκλαιγα όλη μέρα! Τώρα έμαθα να χάνω, αλλά σε ποιόν δεν αρέσει να κερδίζει; Λέω στη μάνα μου, «θα πω στον προπονητή μου να σταματήσω το τζούντο, δεν αντέχω άλλο». Με πήρε μια βόλτα για να ηρεμήσω. Ήξερε πως αν σταματούσα το τζούντο θα έκανα κάτι άλλο. Περάσαμε απ’ τα γήπεδα του Γ.Σ.Ζ., που έχει γήπεδα τένις και της είπα: «Λες να αρχίσω τένις;». Πήγαμε όντως την επομένη!

Και πως ήταν η πρώτη σου ημέρα;

Ξεκίνησα να χτυπάω κάποιες μπάλες για να περάσουν πάνω απ’ το net, αυτός ήταν κι ο πρώτος μου στόχος, να περάσω όσες περισσότερες μπορώ! Πέρασα απ’ τις 60 τις 40, πολύ καλά για πρώτη ημέρα! Μου άρεσε το όλο σκηνικό και ο μέχρι και σήμερα προπονητής μου, Δημήτρης Ηροδότου, ήταν πολύ ευχαριστημένος. Ξεκίνησα με 2-3 φορές την εβδομάδα προπόνηση. Οι τρεις έγιναν τέσσερεις, οι τέσσερις πέντε κ.ο.κ.

Δεν σκέφτηκες να τα παρατήσεις όταν ήρθε η ήττα, όπως έγινε με το τζούντο;

Από τα 8 μου μέχρι τα 12 δεν ήμουν πολύ σπουδαίος. Και σαν παιδί σκέφτηκα πολλές φορές να σταματήσω. Ήμουν όμως πιο εξοικειωμένος με την ήττα. Χάνεις, αλλά νικάς. Ποτέ δεν χάνεις. Σε κάθε ήττα μαθαίνεις και κάτι! Κι όταν νικάς, ξεχνάς τις ήττες. Είναι πολύ σημαντικό για έναν παίκτη πρώτα να χάσει. Έσπασα περίπου 25 ρακέτες όταν ξεκίνησα από τα νεύρα και την απογοήτευση. Αλλά έμαθα έτσι. Και στο τζούντο, έδινες έναν αγώνα το μήνα, περίμενες πως και πως να έρθει. Στο τένις έπαιζες τη Δευτέρα και ο επόμενος αγώνας ήταν σε δύο ημέρες.

Μου ζητήθηκε να πάω στο εξωτερικό αλλά με τον προπονητή μου υπάρχει ένας δεσμός, είναι σαν δεύτερος μου πατέρας.

Γιατί δεν προσπάθησες να πας σε μια ακαδημία τένις στο εξωτερικό, αφού είδες πως και καλός ήσουνα και σου άρεσε;

Ακούω από πολλούς πως αν δεν βγεις έξω, εκτός Κύπρου, δεν θα τα καταφέρεις. Ξέρεις, δε θα πω πως είμαι παράδειγμα, αλλά και σχολείο πάω και στην Κύπρο μένω και έκανα προπόνηση μόνο το απόγευμα, κάποιες φορές και πρωινά. Αν ήμουν στο εξωτερικό ίσως και να ήμουν και στους πρώτους 10. Αλλά μπορεί να μην ήμουν καν στους πρώτους 20. Δεν ξέρω κατά πόσον έχει σχέση. Έχει περισσότερο να κάνει με το πείσμα. Μου ζητήθηκε να πάω στο εξωτερικό αλλά με τον προπονητή μου υπάρχει ένας δεσμός, είναι σαν δεύτερος μου πατέρας. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να φύγω, ήθελα να τελειώσω και το σχολείο, έρχεται κι ο στρατός…

Δυσκολεύει τα πράγματα ο στρατός;

Δεν είναι ότι δεν θέλω να πάω. Θέλω. Ελπίζω όμως να μπω στον λόχο Αθλητών για να μπορώ να προπονούμαι πιο συχνά.

Φέτος, έχω ως στόχο να τερματίσω μέσα στους πρώτους 300-400 για να μπορέσω από το 2016 να παίξω στα μεγάλα τουρνουά και μετέπειτα στα γκραν-σλαμ.

Είσαι μόλις 18. Υπάρχουν αρκετοί που σε τόσο μικρή ηλικία παίζουν στην μεγάλη κατηγορία;

Τώρα το τένις αλλάζει, μπαίνεις από πιο μικρή ηλικία στα βαθιά. Έχει αρκετούς 18χρονους, ακόμη και 16χρονους και 17χρονους στην κατάταξη, αν καταφέρεις να μαζέψεις έστω και μισό πόντο σε τουρνουά των ανδρών μπαίνεις και στην κατηγορία. Για εμένα η βαθμολογία δεν παίζει τόσο ρόλο, το βλέπεις πως το επίπεδο είναι τόσο ψηλό που το νούμερο 50 μπορεί να κερδίσει κάποιον που βρίσκεται αρκετά πιο ψηλά. Απλώς όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι στην κατάταξη σε τόσο πιο μεγάλα τουρνουά δικαιούσαι να παίξεις. Γι’ αυτό κι εγώ, φέτος, έχω ως στόχο να τερματίσω μέσα στους πρώτους 300-400 για να μπορέσω από το 2016 να παίξω στα μεγάλα τουρνουά και μετέπειτα στα γκραν-σλαμ.

Βάζω στόχους που πιστεύω πως μπορώ αρχικά να υλοποιήσω και αφού γίνει αυτό, τότε βάζω τον επόμενο.

Το ίνδαλμα σου;

Ρότζερ Φέντερερ! Είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών. Δεν λέω πως θέλω να γίνω σαν κι αυτόν ή πως μπορώ να φτάσω σε αυτό το επίπεδο.

 

Γιατί όχι; Τον θεωρείς μακρινό στόχο;

Γιατί στο τέλος της ημέρας, αν δεν τον εκπληρώσω θα απογοητευτώ. Βάζω στόχους που πιστεύω πως μπορώ αρχικά να υλοποιήσω και αφού γίνει αυτό, τότε βάζω τον επόμενο. Παραδείγματος χάριν, όπως προείπα, πέρσι είχα στόχο να μαζέψω πόντους για την κατηγορία ανδρών. Με το σχολείο, τις εξετάσεις, το budget και τα χρήματα που είχαμε στη διάθεση μας, τα καταφέραμε μια χαρά!

Μ’ αρέσει ιδέα να ταξιδεύω συνεχώς και να παίζω σε μεγάλα γήπεδα. Να με ρωτάνε «τι δουλειά κάνεις;» και να απαντώ «τένις»!

Οικονομική στήριξη στην προσπάθεια σου έχεις;

Από μικρή ηλικία δεν είχα σχεδόν καμία βοήθεια. Αυτό είναι σχετικά λογικό, πρέπει να είσαι αν όχι ο καλύτερος, ανάμεσα στους καλύτερους για να έρθει η ενίσχυση. Από την κυβέρνηση καμία βοήθεια. Τώρα έχω σαν σπόνσορα το σοκολατούχο «Kiddo». Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσα να πάω σε κανένα μεγάλο τουρνουά, ούτε σε αυτά που συμμετείχα, ούτε σ’ αυτά που κέρδισα, να υλοποιήσω τους στόχους μου και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω δημοσίως για την υποστήριξη.

Αν έρθει η επιτυχία όμως θα έρθει η οικονομική ανταμοιβή.

Κάθε παίκτης το κάνει επειδή του αρέσει κι όχι μόνο για τα λεφτά! Οι θυσίες είναι πάρα πολλές για να το κάνεις μόνο για το χρήμα. Μ’ αρέσει ιδέα να ταξιδεύω συνεχώς και να παίζω σε μεγάλα γήπεδα. Να με ρωτάνε «τι δουλειά κάνεις;» και να απαντώ «τένις»! Θυμάμαι όταν έπαιξα στο Wimbledon, διπλό, για τους έφηβους, ημιτελικό. Η ιδέα και μόνο ότι ήμουν εκεί, ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση για μένα. Όλοι οι μεγάλοι παίκτες έπαιξαν σε αυτό το γήπεδο! Πόσω μάλλον ότι μπορεί να πηγαίναμε τελικό και να κερδίσουμε ένα τρόπαιο!

Ποιος αγώνας σου έχει χαραχθεί στο μυαλό;

Έπαιζα προημιτελικό με τον Qwentin Hallis, νούμερο 3 στην παγκόσμια κατάταξη, στο αυστραλιανό όπεν, πάλι στα juniors. Ήταν ο πρώτος μου προημιτελικός. Απίστευτο για εμένα και πολύ σημαντικό, ξέρεις, σε κάθε ματς που έπαιζα δεν ήμουν ποτέ το φαβορί αλλά το αουτσάιντερ. Όταν έφθασα εκεί περίμενα να μην έχω καθόλου άγχος, να παίξω το παιχνίδι μου… Κι όμως, ο κόσμος, το γήπεδο, το μέγεθος του αντιπάλου με άγχωσαν. Τελικά έχασα, αν και έπαιξα καλά. Πήρα όμως μετά τη ρεβάνς.

 

Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει «αχ και να ήμασταν έτσι…», αλλά όπου κι αν πάω, όταν επιστρέφω λέω «Σαν την Κύπρο εν έσιει»!

Έχεις σκεφτεί καθόλου τι θα ήθελες να κάνεις όταν σταματήσεις το τένις;

Το κοίταξα. Θέλω πολύ να κάνω sports psychology και ανθρωπολογία. Πως συμπεριφερόμαστε, για ποιο λόγο… Ξέρεις, το τένις είναι 70% ψυχολογία. Να ψυχολογείς τον αντίπαλο σου, να είσαι συνεχώς συγκεντρωμένος, μικρά κόλπα που πολλοί δεν τα ξέρουν, πολλοί νομίζουν πως απλά κτυπάς μια μπάλα αλλά δεν είναι έτσι. Πάνω-κάτω αυτό δεν είναι δύσκολο, παίζει όμως μεγάλο ρόλο η δική σου αντιμετώπιση στον αγώνα. Να ξέρεις τι να κάνεις, πως να τοποθετηθείς.

Φαντάζομαι, ταξίδεψες αρκετά. Άρα έχεις μέτρο σύγκρισης της Κύπρου με άλλες χώρες σε αρκετούς τομείς…

Αν και μικρός γύρισα σχεδόν όλο τον κόσμο, νιώθω πολύ τυχερός. Κάποιες φορές ξεχνάω ότι είμαι μόλις 18. Πήγα από Αυστραλία έως Αμερική, από τη μια γωνιά στην άλλη. Όταν το ξεχνάω, μου το θυμίζει η ίδια η Κύπρος. Σε θέματα οργάνωσης υποφέρουμε αρκετά, κυρίως γιατί κάποια πράγματα τα παίρνουμε πολύ χαλαρά. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει «αχ και να ήμασταν έτσι…», αλλά όπου κι αν πάω, όταν επιστρέφω λέω «Σαν την Κύπρο εν έσιει»! Ως κόσμος είμαστε πιο ζεστοί άνθρωποι, είναι όλα πιο ανθρώπινα, όλα είναι κοντά, εδώ είναι το σπίτι μου, η οικογένεια μου. Στην Κίνα για να διανύσεις μια απόσταση 5km ήθελες μια ώρα από την κίνηση!