Δεν έχω χειρότερο από το να μου ζητήσουν να διαλέξω τις αγαπημένες μου ταινίες. Είναι τόσες πολλές αυτές που ξεχωρίζω, η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους.

Άλλες με έχουν κάνει να γελάσω. Πράγμα σπάνιο. Άλλες να κλάψω. Πράγμα σύνηθες. Άλλες να τρομάξω. Γουστάρω. Κι άλλες να προβληματιστώ. Ιντριγκάρομαι.

8+1 χρόνια CITY. Εντάξει λοιπόν, θα σου κάνω το χατίρι. Θα επιλέξω τις 8+1 αγαπημένες μου ταινίες των τελευταίων εννέα χρόνων αφού μου το ζήτησες. Γίνεται άλλωστε να σου πω «όχι» την ημέρα των γενεθλίων σου; Δεν γίνεται!

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΕΑΝΘΗ ΚΛΕΑΝΘΟΥΣ

 

8+1 χρόνια CITY

1 ΧΡΟΝΟΣ www.cityfreepress.com.cy

Children of Men (2006)

Πολλά χρόνια πριν μας ταξιδέψει στο αχανές διάστημα με το «Gravity», ο βραβευμένος με Όσκαρ Μεξικανός σκηνοθέτης Alfonso Cuarón, γύρισε μια ταινία τοποθετημένη σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, στο 2027. Πρωταγωνιστής στο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Children of Men», είναι ο Βρετανός ηθοποιός Clive Owen, ο οποίος καλείται να προστατεύσει την τελευταία ελπίδα για τη συνέχεια της ανθρωπότητας, μια έγκυο γυναίκα, σε μια εποχή που η γονιμότητα των ανθρώπων έχει φτάσει σε μηδενικά επίπεδα.

There Will Be Blood (2007)

Πώς λέμε «one man show»; Αυτό! Ο Daniel Day-Lewis δίνει (ξανά) ρεσιτάλ ερμηνείας στην επική ταινία «There Will Be Blood» (βασισμένη στο μυθιστόρημα «Oil» του Upton Sinclair) του Paul Thomas Anderson και κερδίζει το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου υποδυόμενος τον Daniel Plainview, έναν φτωχό μεταλλωρύχο που μετατρέπεται σε έναν άκαρδο και φιλάργυρο μεγιστάνα πετρελαίου στην Αμερική, αρχές του 20^ου αιώνα. Ηθικές αξίες, πίστη και οικογένεια, όλα θυσιάζονται στο βωμό του μαύρου χρυσού. All time classic θεωρείται πια η σκηνή του καθηλωτικού «milkshake» μονολόγου...

Milk (2008)

Ο Sean Penn είναι ένα από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Σε έναν κόντρα ρόλο, ο «macho» Penn υποδύεται τον («λευκό γκέι Martin Luther King» όπως τον έχουν αποκαλέσει) Αμερικανό πολιτικό και ακτιβιστή Harvey Milk (και κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του) στη βιογραφική ταινία «Milk» του Gus Van Sant, τον πρώτο (δηλωμένο) ομοφυλόφιλο άνδρα που κατάφερε να βρεθεί σε σημαντική πολιτική θέση, όταν το 1977 εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος του Σαν Φρανσίσκο. Ένα χρόνο μετά δολοφονήθηκε εν ψυχρώ στο γραφείο του.

Avatar (2009)

Το 2009, ο James Cameron παρουσίασε στο κοινό (ακόμα) μια φοβερή ταινία φαντασίας (θυμίσου το «The Terminator»), απ’ αυτές που χρόνια είχαμε να δούμε στο σινεμά. Μέσω του «Avatar», ταξιδέψαμε στο 2154 και στον πλανήτη Πανδώρα, όπου γνωρίσαμε τους Na’vi, τα τεράστια αυτά μπλε πλάσματα με τις πλεξούδες, τις μακριές ουρές και τα μυτερά αυτιά. Ο Sam Worthington στον πρωταγωνιστικό ρόλο του ανάπηρου πεζοναύτη Jake Sully, μεταφέρεται ως «avatar» στον πλανήτη και μετεξελίσσεται σε αυθεντικό κάτοικο της φυλής. Φυσικά, ακόμα και τόσα χρόνια μετά, οι άνθρωποι εξακολουθούν να μην υπολογίζουν τίποτα και κανέναν όταν πρέπει να σώσουν το τομάρι τους...

Ιnception (2010)

Είναι το «Inception» η καλύτερη ταινία του Christopher Nolan; Με διαφορά. Όταν ο σπουδαίος Αμερικανός σκηνοθέτης συνάντησε τον επίσης σπουδαίο Αμερικανό ηθοποιό Leonardo DiCaprio, το αποτέλεσμα ήταν απλά απολαυστικό. Με ένα τρομερό καστ, ανάμεσά τους ο Joseph Gordon-Levitt και η Marion Cotillard, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Dom Cobb, ενός ανθρώπου που μπορεί να κλέψει πολύτιμα μυστικά από τα βάθη του υποσυνείδητου τη στιγμή που το «θύμα» κοιμάται. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται σε μια ταινία του Nolan. Όνειρο ή πραγματικότητα; Ένα ταξίδι στα πιο μακρινά σημεία του ανθρώπινου μυαλού ξεκινά. Δέστε καλά τις ζώνες σας!

A Seperation (2011)

Ένας χωρισμός και το δάκρυ κορόμηλο... Ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Nader και η Simin, ζουν μαζί στην Τεχεράνη, αλλά ονειρεύονται χώρια. Η Simin θέλει να μεταναστεύσει σε μια χώρα που προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες στις γυναίκες. Ο Nader θέλει να μείνει στο Ιράν για να προσέχει τον άρρωστο πατέρα του. Το ζευγάρι χωρίζει προσωρινά. Η μικρή τους κόρη μένει πίσω. Μια νέα γυναίκα μπαίνει στο σπίτι για να φροντίσει το νοικοκυριό και τον ηλικιωμένο άντρα. Μέγα λάθος. Ο Nader αιχμαλωτίζεται σε έναν ιστό από ψέματα και κοινωνικές αντιδικίες που καταστρέφουν τη ζωή, τα όνειρά του αλλά και την εικόνα του στα μάτια της κόρης του. Το ιρανικό αριστούργημα του Asghar Farhadi κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ του Βερολίνου και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Amour (2012)

Αλήθεια, πώς μεταφράζεται η «αληθινή αγάπη» και μέχρι που μπορείς να φτάσεις για το άλλο σου μισό; Ο Αυστριακός σκηνοθέτης Michael Haneke αφηγείται μια τρυφερή και συνάμα σκληρή ιστορία αγάπης που κέρδισε τόσο τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, όσο και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2013. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι μουσικών, ο Georges και η Anne (Χριστέ μου, τι συγκλονιστικές ερμηνείες), έχουν συνταξιοδοτηθεί και ζουν μόνοι στο διαμέρισμά τους στο Παρίσι. Όλα θα αλλάξουν, όταν η Anne θα πάθει εγκεφαλικό. Ο Georges έρχεται αντιμέτωπος με μια νέα πραγματικότητα, στην οποία βλέπει τη γυναίκα της ζωής του σιγά-σιγά να βυθίζεται στο σκοτάδι και το όνειρο του «για πάντα μαζί», να καταρρέει.

Her (2013)

Ο Spike Jonze σκηνοθετεί μια στυλιζαρισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας, με ένα -όσο περίεργο κι αν σου ακούγεται- ρεαλιστικό σενάριο. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε, όχι τόσο σε οικονομικό, αλλά κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο, ο Jonze μας μεταφέρει στο κοντινό μέλλον, δέκα χρόνια από τώρα, σε ένα ελαφρώς φουτουριστικό Λος Άντζελες, και μας δείχνει, μέσα από την ερωτική ιστορία του Theodore και της Samantha, ένα preview για το τι μέλλει γενέσθαι με τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Joaquin Phoenix μεταμορφώνεται σε ένα μοναχικό και ευαίσθητο συγγραφέα, που βρίσκει ξανά το νόημα της ζωής μέσα από την καθημερινή του επαφή με ένα προχωρημένο λειτουργικό σύστημα, τη Samantha (αχ αυτή η σέξι βραχνή φωνή της Scarlett Johansson). Μπορεί αυτός ο παράξενος ηλεκτρονικός έρωτας να αντέξει παρόλες τις αντιξοότητες;

Whiplash (2014)

Χωρίς μέτρο, ο J.K. Simmons μας χάρισε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς στο «Whiplash» του Damien Chazelle, μια δραματική ταινία με τρομερό μοντάζ που άνοιξε το φεστιβάλ του Sundance το 2014 και κέρδισε, αθόρυβα και χωρίς ιδιαίτερο promo, τρία βραβεία Όσκαρ. «Προεκτείνει κανείς τα όριά του μόνο όταν τα ξεπερνάει» είχε πει κάποτε ο Αμερικανός ψυχίατρος Scott Peck και στην προκειμένη περίπτωση αυτός είναι ο στόχος του... τζαζ (κυριολεκτικά και μεταφορικά) καθηγητή μουσικής Terence Fletcher. Να φτάσει τους μαθητές του στα όριά τους και φυσικά, να τους κάνει να τα ξεπεράσουν. Με οποιοδήποτε κόστος όμως. Μια άκρως ανταγωνιστική σχέση «γεννιέται» μεταξύ του δασκάλου και ενός νεαρού φιλόδοξου μαθητή και ποιος θα βγει στο τέλος νικητής, ίσως δεν έχει και τόση σημασία πια. Το μόνο που μένει στο τέλος είναι αίμα, δάκρυα και ιδρώτας στις «μπαγκέτες». Α και ένα τρομερό φινάλε.