Όλα τα ευτράπελα που συνεχώς συμβαίνουν με τον πολλαπλώς διαταραγμένο αρχιεπίσκοπό μας, που η πουριτανή μας κοινωνία συνεχίζει να του δίνει βήμα να μιλά, επίσης.

Πλήττω. Πλήττω να ασχολούμαι με τις ματσαράγκες που ο Αθεόφοβος ο Β’ ασυστόλως ρίχνει ή με τις θαρραλέες, δεν αντιλέγω, ατάκες με τις οποίες ένας θεολόγος που την έχει δει αλλιώς του ανταπαντά.

Τι κρίμα, όμως, ω, τι κρίμα, η δημοφιλέστερη κοινωνικά σάτιρα να κορυφώνεται και να περιορίζεται σε κάτι τόσο ξεπερασμένο. Από τα γεννοφάσκια μου είναι ουσιαστικά που θυμούμαι να γίνεται γύρω μου χιουμοράκι για το παπαδαριό και φέτος τριανταρίζω. Είναι κάτι σαν τις συναυλίες του Βασίλη στην ΕΔΟΝ. Ή τις εκπομπές στο ραδιόφωνο με ελληνικές ροκ και έντεχνες μουσικές.

Εξίσου βαμπίρ, εξίσου ξεχειλωμένο, εξίσου «επαναστατικό».

Περισσότερο από εικαστική άποψη, λοιπόν, όπως διάνα το έχει πετύχει σε πόστ της η Πάολα, βρέθηκα το Σάββατο το βράδυ στο μεγαλύτερο ιβέντ της ορθοδοξίας μας. Την αναστάσιμο ακολουθία. Πες το κοινωνιολογική περιέργεια, πες το σεβασμό και εκτίμηση προς το παραδοσιακό, έναν «καλόλοο» σχεδόν κάθε Πάσχα τον χτυπώ.

Φέτος βρέθηκα στο κατά τ’ άλλα μικρό και παραδοσιακό εκκλησάκι μέσα στο χωριό της Γερμασόγειας. Πνευματικό γκάδερινγκ πάντως δεν θα το ονόμαζα το σπουδαίο αυτό ιβέντ της ελληνορθόδοξης μας πίστης. Σίγουρα όχι.

Δεν ξέρω από τι τριπάκι περνούν οι γιαγιάδες και οι λοιποί πιστοί που βρίσκονται εκείνη την ώρα μέσα στο σπίτι του Θεού τους, εύχομαι όμως, και νομίζω το πιστεύω, πως κάποιοι από αυτούς, δε μπορεί, θα βιώνουν την όλη φάση πνευματικά.

Την ατμόσφαιρα στο αίθριο, ωστόσο, κάθε άλλο από κατανυκτική τη λες.

Τρομοκρατική, aha, ναι. Τη λες. Ανάλογα με το πόσους αλητάμπουρες έχει κάθε η γειτονιά, τόσος και ο τρόμος από την ένταση και τη συχνότητα των κροτίδων.

«Μου θυμίζει τους βομβαρδισμούς από τον πόλεμο» μου είπε σχεδόν πανικοβλημένη μια Σερβίδα φίλη που πήγαμε μαζί παρέα.

Ανοργανωσιά, φασαρία, μια σκέτη παρωδία. Χαλασμένα μεγάφωνα που έκαναν τις ήδη παράφωνες φωνές των παπάδων να ακούγονται ακόμη πιο τρεμάμενες και ενοχλητικές ενώ εκτός από τον ήχο, ούτε οπτικά το σκηνικό πλησίαζε καθοιονδήποτε τρόπο κάτι το σπιρίτιουαλ.

Οι συγκεντρωμένοι πιστοί, για παράδειγμα. Είναι τόσο φανερό πως οι περισσότεροι πάνε επειδή απλώς πρέπει. Κοκεταρισμένοι οι πλείστοι με τη συνήθη κυπριακή υπερβολή, αδιάκριτα μα και καλά διακριτικά βλέμματα, η καταλληλότερη ευκαιρία για κοινωνική συνέρευση και δημόσιες σχέσεις.

Η λαμπρατζιά ίσως να έχει μια άλφα άποψη, η φωτιά άλλωστε ένα δέος πάντοτε σου βγάζει, πολύς θυμός όμως ρε αδέρφια, γιατί τόσος θυμός. Είναι δυνατόν ένας τόσο ζεν και large τύπος όπως ο Ιησούς, να ήθελε να κάψει με τόσο μένος τον εχθρό του στην πυρά και σε δημόσια θέα; Αμφιβάλλω.

Σε ό,τι αφορά στη φαρσοκωμωδία με το άγιο φως, πολλές οι προβληματικές πτυχές που χρήζουν διερεύνησης, ας το αφήσουμε καλύτερα σε ένα άλλο επεισόδιο.

Σαν ένα κακόγουστο καλοστημένο themed park του Game of Thrones, όπως γράφει και ο Αδικημένος εδώ.