Και καθώς τα ξύνω, διαβάζω ότι, κάπου στην Κύπρο, σε ένα χωριό της επαρχίας Λάρνακας, σε ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων, εισέβαλε μια κυρία μαζί με τα παιδιά ενός σχολείου και μας μεταφέρει την τραγελαφική εμπειρία της, μέσω εικόνων και λεζάντων.

Ναι, έχω πάει κι εγώ στο Fatsa Wax Museum, δυο φορές. Μια, όταν αυτό ήταν ακόμα στα Λεύκαρα και ακόμα μια αφότου μεταφέρθηκε στη Σκαρίνου, ένα πρωινό που έτυχε να βρεθώ εκεί, πριν από 5-6 χρόνια.

Ντάξει, δεν περιμένεις να μπεις και στο Madame Tussauds, αλλά τηρουμένων των αναλογιών περιμένεις να βρεις κάτι decent. Έτσι τουλάχιστον ήταν τότε. Μια σύντομη «περιδιάβαση» στην ιστορία του νησιού, με αναπαραστάσεις από την Εποχή του Χαλκού, από την περίοδο της Αγγλικής Αποικιοκρατίας, από τη ζωή στο χωριό, ενώ εκεί έβρισκες και τα ομοιώματα πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων του νησιού, από τον Απόστολο Βαρνάβα και τον Μακάριο, μέχρι τους Αυξεντίου, Γρίβα, Ισαάκ και Σολωμού.

Τι έγινε στην πορεία, πως «έσκυψαν» όλα τα ομοιώματα, πως γέμισε το «μαγαζί» σκόνη, πως εμφανίστηκε ο Μπέκαμ, η Κατγούμαν, ο Darth Vader και ο Clone Trooper σε ένα μουσείο που υποτίθεται πως προβάλλει την κυπριακή ιστορία και παράδοση, πως η μιζέρια και η κακογουστιά έγινε έκθεμα σε μουσείο, αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω.

Γέλασα με τη ψυχή μου βλέποντας τις φωτογραφίες στο άρθρο της LIFO, δε λέω, γνωρίζοντας όμως τι απεικονίζει κάθε μια από αυτές, σε ορισμένες περιπτώσεις σάστισα λίγο με τις «πολλά άκυρες» λεζάντες της κυρίας Λουκά.

Η σκηνή με τους τρεις αιχμαλώτους που έχουν τα χέρια στο κεφάλι σαν σε εκτελεστικό απόσπασμα, σίγουρα δεν είναι από τη «λίμνη των κύκνων» αλλά από τις μέρες της εισβολής του ’74…

Αυτός «ο ηλίθιος που του χάλασε το βαλιτσάκι», είναι ένας από τους συντρόφους του Γρηγόρη Αυξεντίου… (σε όλες τις αναπαραστάσεις, θυμάμαι πως υπήρχαν ενημερωτικές πινακίδες).

Και επίσης, «αυτός που πιάνει τα αρχίδια του έτοιμος για καυγά, λέγοντας 'θα μου κλάσεις τα’ αρχίδια ρε' σε αυτόν που τον απειλεί (και δεν τον βλέπουμε εμείς)», καλύτερα να απέφευγε τέτοια φρασεολογία για να μην μπει και η κυρία Λουκά στον πειρασμό να μας μεταφέρει τα λεγόμενά του αυτούσια, μια και τα σχόλια της ενδεχομένως να τα διαβάσουν και τα παιδιά που ήταν μαζί της -δεν διευκρινίζει αν ήταν η δασκάλα και τα παιδιά οι μαθητές της.

Για την ιστορία, προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον στο μουσείο και μάθαμε πως αυτό είναι κλειστό εδώ και ένα χρόνο, ενώ σύμφωνα με εκτίμηση του κύριου Πιερή Γεωργιάδη, ο οποίος έχει αγοράσει τον χώρο, οι φωτογραφίες πρέπει να έχουν τραβηχτεί αρκετά χρόνια πριν.

«Η συντήρηση του μουσείου ήταν ασύμφορη, τα έξοδα ήταν πολλά, εξ και αποφασίσαμε να το κλείσουμε. Κάποια από τα ομοιώματα, κυρίως αυτά που αφορούν στις παραδόσεις του νησιού, τα έχουμε μεταφέρει στο Golden Donkeys Farm, το οποίο επίσης βρίσκεται στη Σκαρίνου, έξω όμως από το χωριό».

Κι αφού γελάσαμε με τα «χάλια» μας, κι αφού είδαμε να δυσφημίζεται ένα μουσείο που δεν υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, τσουπ, πέφτουμε πάνω σε ένα βίντεο που μας ενημερώνει ότι η Κύπριοι είναι ανιστόρητοι.

Τυχαίο το δείγμα των -περίπου 10- ατόμων που συμμετείχαν σε αυτό το «γκάλοπ» και… μαντέψτε τι; Όλοι ανεξαιρέτως όσοι συμμετείχαν, πριν ελάχιστων λαμπρών εξαιρέσεων (ευτυχώς που ήταν κι αυτοί δηλαδή και δεν γίναμε και πάλι ρεζίλι διεθνώς), δεν ήξεραν τι γιορτάζουμε την 1^η Απριλίου, την 1^η Οκτωβρίου, ποιος ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας, ποιος έγραψε τον εθνικό μας ύμνο και αν ο Κάσιαλος τρώγεται. Αλήθεια, τρώγεται; Δεν μάθαμε. Πάλι καλά που μάθαμε όμως ότι την πρώτη Απριλίου γιορτάζουμε το 5559.

 

Με αυτά και με τ’ άλλα, κι αφού συνέχισα να τα ξύνω, μια ακόμα Κυριακή, με όλη την κανονικότητα που συνήθως χαρακτηρίζει τη μέρα αυτή, έφτασε στο τέλος της.

Τουλάχιστον, έμαθα πως δεν τα ξύνω μόνος μου.