Να ορίστε, ένα καλό μέρος για να ανανεώσω επιτέλους το πολύπαθο αυτό blog, που αν ήταν ζώο θα ήταν καμηλοπάρδαλη και αν ήταν ζώδιο θα ήταν -αυτό το ζώδιο που είναι πιο ασταθές από όλα τα άλλα- ποιο ζώδιο να είναι αυτό;

Οι ταξιδιωτικές μου σημειώσεις είναι πιο ανοδιοργάνωτες και από τη βαλίτσα μου που την έφτιαξα μέσα σε 10' λεπτά και έριξα μέσα ότι πιο αταίριαστο έχει υπάρξει στην ιστορία -προχθές ξετρύπωσα μάλλινο πουλόβερ ενώ είμαι στην Καλιφόρνια, Απρίλιο μήνα. Κόκκινη και τρομακτικά τεράστια η βαλίτσα, σαν μπαούλο με προικιά που σύρθηκε μαζί μου σ’ αυτό το road trip περιμένοντας κάθε μέρα να της φανερωθεί η καλή τύχη που έψαχνε καιρό τώρα. Έφτασε στο JFK με σπασμένο φερμουάρ, βγήκε πρώτη και καλύτερη στη Νέα Ορλεάνη και μέχρι το Τέξας, παραδόθηκε αμαχητί στο κάτω-κάτω μέρος του πορτ μπαγκάζ.

Κάθε που θυμάμαι θα γράφω κάτι γι’ αυτό το ταξίδι. Άλλοτε μικρές και ασυνάρτητες σημειώσεις και άλλοτε ετεροχρονισμένες σκέψεις για τις μυρωδιές που μύρισα, τους ουρανούς που ξημέρωσαν πάνω από το κεφάλι μου και τους ανθρώπους που συνάντησα. Κάθε που θυμάμαι θα βάζω σε τάξη τις αταξινόμητες αράδες μου, σαν τους δρόμους της Αμερικής, ίσως χωρίσω το μυαλό μου σε μεγάλες λεωφόρους και ομοιογενή τετράγωνα.

Τινάζω την ζάχαρη που περίσσεψε από τα beignets του Cafe du Monde στην Γαλλική Συνοικία της Νέας Ορλεάνης και την άμμο από το ηλιοβασίλεμα σ’ εκείνη την παραλία της Santa Cruz. Είναι πολλά αυτά που θέλω να σου γράψω μα κράτα αυτό το μικρό σημείωμα για εισαγωγή. Αν ταξιδέψουμε για λίγο με τις λέξεις, έχουμε κερδίσει κι οι δυο.