Γράφει η Μαρία Πιριπίτση
Μια ιστορία που θα σε ταξιδέψει αρχές του περασμένου αιώνα. Στον καιρό που το εμπόριο σταφίδας παρακμάζει και οι καλές εποχές για πολλούς γρήγορα τελειώνουν. Και μαζί με τις καλές εποχές ισοπεδώνονται τα πάντα. Η ανθρωπιά, η τιμιότητα, η ηθική. Πατούν επί πτωμάτων. Γίνονται αδίστακτοι και κάνουν τα πάντα για να εξυπηρετήσουν το προσωπικό τους συμφέρον χωρίς να λογαριάζουν ηθικές αρχές και τις συνέπειες που θα προκαλέσουν σε άλλους ανθρώπους μόνο και μόνο για να φτάσουν στην κορυφή. Ξεχνούν όμως ότι η κορυφή έχει μοναξιά και η μοναξιά πόνο… Άραγε πόσοι το αντιλαμβάνονται και προλαβαίνουν μια εξιλέωση πριν να είναι αργά;
Μια πικρή ιστορία δυο γυναικών, που τόσα τους χωρίζουν και παράλληλα άλλα τόσα τους ενώνουν εν αγνοία τους. Ένας αγώνας επιβίωσης και για τις δυο. Θαμμένα μυστικά για να μπορέσουν να προχωρήσουν χωρίς να γνωρίζουν πόσο αλληλένδετη και πόσο κοντά είναι η μια στη ζωή της άλλης.
Μυγδαλιά. Η χήρα με το γαλάζιο βλέμμα που σε καθηλώνει. Μια ζωή μόνο πίκρες και πόνο. Μόνη της έγνοια τα προς το ζην για τα τόσα στόματα που έχει να θρέψει. Στόχος της να καταφέρει να κρατήσει το ρημαδιασμένο κομμάτι κτήμα που έχει για στέγη των παιδιών της, κάτω από τις απειλές του αδίστακτου τοκογλύφου Στάθη. Πόσο ζυγίζουν ο θυμός και η οργή του αδικημένου ανθρώπου; Αστείρευτα. Και ο εφιάλτης γίνεται πραγματικότητα. Μένει στους πέντε δρόμους αλλά δεν λυγίζει. Τα κτυπήματα της μοίρας συνεχίζονται όμως ανελέητα. Ποια μάνα αντέχει να θάψει παιδί. Και όμως η Μυγδαλιώ χάνει 3. Κάνει όμως την καρδιά πέτρα και συνεχίζει αλύγιστη και αγέρωχη με το κεφάλι ψηλά. Στον νου της πάντοτε η χαμένη αδελφή που πάνε τόσα χρόνια να δει, σαν να την κατάπιε η γη. Πόσο της λείπει. Στο πλάι της, ο κουμπάρος και φίλος Γιώργης, που πάντα την λιγουρευόταν αλλά κατέληξε σε σχέση ζωής. Ήταν το στήριγμα της, ο ώμος που μπορούσε να κλάψει τα βράδια αλλά η περηφάνια της και η υπόληψη της δεν την άφησαν να αφεθεί. Ώσπου τελικά αφέθηκε. Στη σωστή ώρα όμως, ήταν ήδη αργά για όλους.
Αφρούλα. Η μόνη μάνα που γνώρισε η Αρετή, μιας και ορφάνεψε από μωρό στην κούνια. Η Αφρούλα ήταν που χόρταινε το μωρό με το στήθος της, μιας και είχε πρόσφατα η ίδια γεννήσει και χάσει το παιδί ταυτόχρονα κατά τα λεγόμενα της. Ή μήπως όχι; Την Αρετή πού τη μάζεψαν μια βροχερή νύχτα από το κεφαλόσκαλο του ορφανοτροφείου και τη μεγάλωσαν με ανιδιοτελή αγάπη. Δίνοντας τόσο απλόχερα αγάπη, η Αφρούλα στο μωρό καταφέρνει να ζεστάνει τη σκληρή από πέτρα καρδιά του Στάθη. Του τοκογλύφου. Και γίνεται κυρία Καραμάνου με μόνιμο σκοπό να μην αφήσει ποτέ από τα μάτια της την Αρετούλα. Που μεγαλώνοντας μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Μυστικά καλά θαμμένα για να μην επιστρέψει ξανά στο τίποτα. Γιατί η όλη αλήθεια ενός ανθρώπου είναι κυρίως αυτό που κρύβει. Κανένα μυστικό όμως δεν προλαβαίνει να θαφτεί. Όλα ανακαλύπτονται και συνάμα όλα σιωπούνται. Κανένα παρελθόν δεν είναι τόσο δυνατό για να κάνει τον Στάθη να ισοπεδώσει τα πάντα, Γιατί αγάπησε την Αφρούλα του με όλο το είναι της ψυχής του. Γιατί η Αφρούλα είναι η αληθινή μάνα του παιδιού του με το σκοτεινό παρελθόν και τη μαυρισμένη ψυχή να καταφέρει έστω και αργά να ξαναδεί την αγαπημένη της αδελφή.
Τελικά έστω και αργά θα υπάρξει δικαίωση. Θα υπάρξει εξιλέωση.
Όπως πάντα όμως, την τελική έκβαση της ιστορίας τους θα αποφασίσει η ζωή, έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει να αποφασίζει. Και πάντα στη σωστή ώρα, ούτε λεπτό νωρίτερα.
