Γράφει στο άρθρο του χαρακτηριστικά ο Ζαν Κατρεμέρ:

«Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Δημήτρης Μάρδας, υπολόγισε το Σάββατο, κατά τη διάρκεια μίας συζήτησης στο κανάλι της Βουλής, του νομοθετικού σώματος του ελληνικού Κοινοβουλίου, σε 278,7 δισεκατομμύρια ευρώ ακριβώς (τα σεντ δεν υπολογίστηκαν) τις πολεμικές αποζημιώσεις που η Γερμανία θα πρέπει να καταβάλει στην Ελλάδα, από το 1944, ημερομηνία που η κατοχή των ναζί έλαβε τέλος στη χώρα (συμπεριλαμβανομένων των 10,3 δισ. που σχετίζονται με το αναγκαστικό δάνειο των ναζί από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος).

Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους επί του παρόντος ανήκει στα κράτη-μέλη της ζώνης του ευρώ, τον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης) και το ΔΝΤ (251,5 δισ. από 321 δισεκατομμύρια ευρώ). Πρόκειται λοιπόν για μία απρόσμενη ανακοίνωση, καθώς μία κοινοβουλευτική επιτροπή έχει ακριβώς δημιουργηθεί προκειμένου να υπολογιστεί το ποσό των εν λόγω ζημιών.

Αυτό δείχνει, σε κάθε περίπτωση, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει παραιτηθεί από τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων από το Βερολίνο, μία διαμάχη που κρατά 70 χρόνια. Μέσα σε τρεις μήνες, ο Αλέξης Τσίπρας, ο Έλληνας πρωθυπουργός, μοιάζει να μην έχει μάθει και κατανοήσει τίποτα.

«Ειλικρινά, αυτό το θεωρώ ανόητο», εκτίμησε ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομίας και αντικαγκελάριος στη γερμανική κυβέρνηση. Σύμφωνα με τον ίδιο, το ενδιαφέρον της Ελλάδας στρέφεται στο να δημιουργήσει περιθώρια ελιγμών ώστε να επιλύσει τα προβλήματα του χρέους της, αλλά «αυτή η ευελιξία στους ελιγμούς δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την πληρωμή των αποζημιώσεων».

Έχω ήδη σημειώσει σε αυτό το σημείο τις σκέψεις μου ότι η παράλογη αυτή απαίτηση που αναφέρεται στο παρελθόν μίας χώρας που τα έχει πάει πολύ καλύτερα από την Ελλάδα έχει σκοπό να την υπονομεύσει και να γυρίσει τη σελίδα πίσω στο παρελθόν. Πάνω από όλα, μία τέτοια διεκδίκηση έρχεται σε αντίθεση με όλη τη δομή της κοινότητας: ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε λίγο γρήγορα σε τι βαθμό έχει επωφεληθεί η Ελλάδα από την Ένωση (όπως όλες οι ευρωπαϊκές χώρες).

Για παράδειγμα, μόνο από τα διαρθρωτικά ταμεία έλαβε από το 1988 περίπου 4% του ΑΕΠ, σε κεφάλαια που καταβλήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη Γερμανία, που ήταν πολύ μεγαλύτερα από το σχέδιο Μάρσαλ. Που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα χωρίς την Ένωση; Μήπως πιστεύουν σοβαρά ότι εάν η Γερμανία είχε καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, η Ευρώπη θα ήταν σήμερα σε ειρήνη και η Ελλάδα πλούσια; Έχει ξεχάσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην τρίτη της χρεοκοπία, καμία από τις οποίες δεν οφειλόταν στο εξωτερικό.

Το να συντηρούν τους Έλληνες σε μία διαρκή θυματοποίηση δεν είναι η καλύτερη υπηρεσία που μπορούν να τους παρέχουν. Ακόμα περισσότερο, με το να επιστρέφουν στη λογική οδόντα αντί οδόντος, οφθαλμόν αντί οφθαλμού, επαναφέρουν μία παλιά τάξη πραγμάτων, αυτή που είχε διχάσει επανειλημμένως τη γηραιά ήπειρο, και είχε σχεδόν οδηγήσει στην καταστροφή της και σε μία διαρκή πολιτική αποδυνάμωσή της. Μήπως η Ελλάδα νομίζει ότι θα τα έβγαζε καλύτερα πέρα, αν το παιχνίδι των μεγάλων δυνάμεων της έδινε μία νέα διέξοδο; Γιατί έτσι η λογική των πολεμικών αποζημιώσεων, είναι η ωμή λογική των Ενωμένων Εθνών στην οποία επικρατεί ο νόμος του πιο ισχυρού».

Όπως σημειώνει ο Ζαν Κατρεμέρ, το σκίτσο έγινε αποκλειστικά για το άρθρο του.