Συγκυριακά την Έλενα έτυχε να τη δω σε μερικές της παραστάσεις και τα ψέματα είναι κακά. Αδιάφορο δεν μπορεί να σε αφήσει.

Ακόμη και να μην είσαι εντελώς συντονισμένος με το τι λέει, ο τρόπος που το λέει και που κινείται και που παίζει, σε τραβά και σου βγάζει διάφορα εσώψυχα.

Η Έλενα Καλλινίκου σπούδασε τις λογιστικές της με υποτροφία, ολοκλήρωσε τα τσάρτερ της με κόπο και επιτυχία και βρήκε, όπως οι περισσότεροι τούτου του σιναφιού, μια καθωσπρέπει δουλειά με τον στα αζήτητα στην εποχή μας παχουλό μισθό, τους δέκατους τρίτους της, τις σιγουριές της, τις προοπτικές της, και τα διάφορα τα γνωστά, τα ασφαλή και τα ωραία.

Δεν την πάλεψε καιρό. Μια μέρα την είδε «YOLO», τα δίπλωσε όλα και αποφάσισε να ασχοληθεί αποκλειστικά με την αγάπη της.

Πώς είναι η ζωή έξω από τη ζώνη ασφαλείας;

Ζωή θα έλεγα. Γιατί η ζωή από μόνη της δεν είναι ασφαλής. Ανά πάσα στιγμή σου ανατρέπει όλα σου τα δεδομένα. Όταν, ωστόσο, συνειδητά αποφασίσεις τα θέλω σου, η ζωή σου δίνει επιλογές. Τα θέλω και τα όνειρα μας ακολουθούν σαν σκιές, αν τα αγνοήσουμε παραμένουν εκεί, αν τα ποτίσουμε γίνονται δέντρα. Η ζωή θέλει απόφαση. Η ζωή θέλει θάρρος.

Η διαδικασία, φυσικά, της απόφασης καθόλου εύκολη δεν ήταν. Όσα λέω πιο πάνω, μετά την απόφαση μου πήραν υπόσταση, πριν απλώς τα έλεγα χωρίς να τα κατανοώ. Είχα περάσει από μια βάναυση ψυχοσωματική διαδικασία για μεγάλο χρονικά διάστημα.  

Μερικές φορές τα πράγματα είναι έτσι: μια εξίσωση οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα, ένα αποτέλεσμα οδηγεί σε ένα συμπέρασμα, ένα συμπέρασμα οδηγεί σε μια επιλογή, μια επιλογή οδηγεί στο σωστό ή το λάθος. Πριν ήμουν σίγουρα στο λάθος. Μια φίλη μου αγαπημένη μου είχε πει «είσαι της θύελλας κόρη μου εσύ τι εν καταλάβεις».

Η ζώνη ασφαλείας εξυπηρετεί τον σκοπό της ως εκεί που δε μας στερεί την ελευθερία μας.

Γιατί σπούδασες λογιστική;

Λογιστική… νομίζω ποτέ δεν κατάφερα να το λέω άνετα, πιάνω τον εαυτό μου να γελάει αμήχανα.

Υπήρξα αρκετά παράξενη έφηβη. Καμία σχέση με έξαλλη και ξέγνοιαστη εφηβεία. Το αντίθετο. Σκέψεις πάνω στις σκέψεις, μια μόνιμη φιλοσοφία και πολύ κλειστή προσωπικότητα. Τρεις φίλους είχα μόνο.

Περνούσα τα διαλείμματα στο θέατρο του σχολείου, όχι γιατί ήθελα να γίνω ηθοποιός, απλώς μου την έσπαζαν οι υπόλοιποι, έβρισκα τόσο μακριά μου τις συμπεριφορές τους. Μετά κατάλαβα βέβαια ότι εγώ είχα το θέμα. (γέλια).

Ως μαθήτρια κουβαλούσα την «κατάρα» του καλού. Ήμουν εξίσου άριστη στα αρχαία και στα μαθηματικά, γι’ αυτό σπούδασα με υποτροφία. Ήμουν όμως εξίσου ανώριμη για να αποφασίσω με το τι θα ήθελα να ασχοληθώ στη ζωή μου. Θεωρώ την ηλικία των 17 με 18 επικίνδυνη για τέτοιες αποφάσεις. Δεν είχα καταπιεστικούς γονείς, αντιθέτως έχω γονείς που πάντα είναι δίπλα μου. Είχα σίγουρα όμως λανθασμένα ερεθίσματα και επιρροές. «Να σπουδάσεις κάτι που να έχει μέλλον».. Θεέ μου τι τραυματική φράση...

Όταν είσαι ευάλωτος χαρακτήρας και όχι εντελώς διαμορφωμένος έχεις την τάση να θέλεις να αποδείξεις στους άλλους γύρω σου κι όχι στον εαυτό σου. Όταν έφυγα για Αγγλία, μακριά από τη βραχονησίδα μας, μακριά από την οικογένειά μου και τους φίλους μου, όταν έμεινα μόνη μου, τότε άρχισα να καταλαβαίνω τον χαρακτήρα μου. Οι επιρροές ξαφνικά άλλαξαν και η ζωή έκανε παρέλαση στον δρόμο καθημερινά! Πήρε βέβαια χρόνια!

Η ζώνη ασφαλείας εξυπηρετεί τον σκοπό της ως εκεί που δε μας στερεί την ελευθερία μας

Τι έγινε με εσένα και το θέατρο;

Θεωρώ το θέατρο μια αμύθητη τέχνη. Το λατρεύω.

Παράλληλα με τις σπουδές μου έκανα κάποια μαθήματα θεάτρου. Στην πορεία ανακάλυψα τα εργαστήρια που έκανε ο Μάριος Ιωάννου στη Λεμεσό και από εκεί ξεκίνησε και η ουσιαστική μου σχέση με το θέατρο. Από τότε έχουν ακολουθήσει αρκετά σεμινάρια και courses και η σχέση αυτή αναπτύσσεται, εξελίσσεται και δυναμώνει.

Στο θέατρο μπορώ να επαναφέρω τον χρόνο, να τον επαναλάβω, να πω και να ξαναπώ τις ίδιες φράσεις, να ξαναρχίζω από την αρχή. Να επαναλαμβάνομαι με το ίδιο φως, την ίδια ώρα, την ίδια κίνηση, χωρίς ποτέ να είμαι η ίδια. Το θέατρο με κάνει να νιώθω αθάνατη, κάτι που στη ζωή αποτελεί μύθο.

Το θέατρο έχει τη δύναμη να μετατρέπει το ψεύτικο σε καθαρότατη αλήθεια. Η ανάγκη μου να υποδύομαι ρόλους από τους οποίους βιωματικά απέχω εξιτάρει την ιδιοσυγκρασία μου και μεγεθύνει τις αισθήσεις μου. Το να μην είσαι ο εαυτός σου έχει τρελό ενδιαφέρον.

Ταυτόχρονα το θέατρο έχει και τη δύναμη να ελέγχει το μυαλό μου και να με απαλλάσσει από τα φαντάσματα της φαντασίας μου, γι’ αυτό το θεωρώ θεραπευτικό. Μου δίνει τη δυνατότητα να εκφράζω συναισθήματα, επιθυμίες και σκέψεις που δύσκολα θα εκφράζονταν σε λεκτικό επίπεδο.

Τι σημαίνει ηθοποιός; Πόσο σημαντική είναι μια Δραματική Σχολή;

Ηθοποιός σημαίνει να κατανοείς χωρίς να καταλαβαίνεις για να γεννάς στη σκηνή. Η ικανότητα να συγκεντρώνεις την ενέργεια σου σε σημείο που να φλέγεσαι και παράλληλα να συγκρατείσαι. Σημαίνει να κρατώ έναν άνθρωπο ενεργό, χρήσιμο και όχι απλά ζωντανό. Ηθοποιός σημαίνει ερευνητής.

Η Δραματική σχολή είναι σημαντική, όπως άλλωστε όλες οι σχολές. Οι κανόνες είναι σημαντικοί στο θέατρο και μια σχολή μπορεί να εξελίξει τα δώρα που κουβαλάς ως άνθρωπος. Μπορεί βέβαια και το αντίθετο, να τα τραυματίσει.

Θεωρώ παρ’ όλα αυτά τον ηθοποιό ως ένα από τα επαγγέλματα που το πτυχίο δεν είναι απαραίτητο. Αυτό δε σημαίνει ότι η εκπαίδευση δε χρειάζεται. Η εκπαίδευση και οι κανόνες παραμένουν πάρα πολύ χρήσιμοι.

Όμως και χωρίς πτυχίο, κάποιος ηθοποιός μπορεί να είναι εξαιρετικός. Τους κανόνες μπορεί να τους γνωρίζει και να τους αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς, όπως ένας εξίσου εξαιρετικός ζωγράφος που δεν έχει βγάλει σχολή. Παρομοίως, κάποιος απόφοιτος Δραματικής σχολής μπορεί να γνωρίζει άπταιστα τους κανόνες αλλά να μην τους αντιλαμβάνεται. 

Ο ηθοποιός είναι λόγος είναι και σώμα. Τα δύο πρέπει να τα εξελίσσει παράλληλα, δεν υπάρχει πολυτέλεια επανάπαυσης.

Όπως και να έχει, προσωπικά νιώθω ότι είμαι μόνιμα σε μία δραματική σχολή, γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να μαθαίνω, να εξελίσσομαι και να αντιλαμβάνομαι περισσότερο την τέχνη αυτή.

Ηθοποιός σημαίνει να κατανοείς χωρίς να καταλαβαίνεις για να γεννάς στη σκηνή

Αντιμετωπίζεις σνομπισμό από σε εισαγωγικά επαγγελματίες του χώρου ή το αντίθετο;

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η ερώτηση «ποια σχολή έχεις βγάλει». Οι περισσότεροι ηθοποιοί αυτό με ρωτάνε. Και όταν απαντήσω παίρνουν όλοι ένα συγκεκριμένο ύφος που συνήθως λατρεύω και με χαροποίει. Είναι σημαντικός ο έπαινος. Πρόσφατα, στην τελευταία μου θεατρική δουλειά μια ηθοποιός μου είπε «Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι, μας μαθαίνεις». Μιλούσε για την εξέλιξη που παρατήρησε.

Έχω αντιμετωπίσει και σνομπισμό αλλά ποτέ δεν έδωσα βαρύτητα, ως καλλιτέχνη με κρατά πίσω και με απομακρύνει από τους στόχους μου. Δεν με πτοεί. Αντίθετα συγκεντρώνομαι στην προσωπική μου εξέλιξη και παραμένω περίεργη να μαθαίνω και να ερευνώ.

Δεν μπορεί να εξελιχθεί ουσιαστικά κάποιος που συγκρίνει κακοπροαίρετα.

Νιώθω ότι είμαι μόνιμα σε μία δραματική σχολή

Το κοινό σου πόσο σε ενδιαφέρει την ώρα που παίζεις;

Μια θεατρική παράσταση χωρίς κοινό είναι νεκρή. Γι’ αυτό το real performance διαφέρει από τις πρόβες, επειδή όταν το μοιράζεσαι παίρνει υπόσταση, αποκτά σκελετό και η σπίθα πολλαπλασιάζεται. Υπάρχει πλέον η ανθρώπινη επαφή.

Με ενδιαφέρει σημαντικά το κοινό να καταλαβαίνει, όχι απαραίτητα την κάθε λέξη, αλλά να ακολουθεί τη ροή, να ενώνομαι μαζί του ενεργειακά.

Μερικές φορές βιώνω ρόλερ-κόστερ συναισθημάτων επί σκηνής, γιατί το κοινό μπορεί να είναι δύσκολο και κλειστό. Σίγουρα είναι μια σχέση ανταλλαγής. Το ιδανικό κοινό για μένα είναι αυτό που παρακολουθεί χωρίς εγωιστική διάθεση.

Τι συμβαίνει δηλαδή στη σκηνή; Τριπάρεις; Εξαρτάται από το έργο;

Μερικές φορές τριπάρω απίστευτα. Υπάρχουν φορές που θεοί με επισκέπτονται στη σκηνή και γίνεται ένα ντελίριο. Αυτό συμβαίνει όταν είσαι «present in the moment» και η προσοχή των θεατών ελκύεται σαν μαγνήτης.

Αυτές είναι και οι φορές που γεννιούνται καινούργιες και επιτυχημένες προσθήκες. Μια κίνηση την κατάλληλη στιγμή και στη κατάλληλη λέξη που η αυθεντικότητα της δεν επιτρέπει περιθώρια αμφιβολίας. Είναι λες και μπορείς, ή μάλλον καλύτερα βρίσκεις την ικανότητα να δεις από τη χαραμάδα της πόρτας πράγματα που δεν έβλεπες με την πόρτα ανοιχτή. Συνωμοτούν μαζί σου οι Θεοί και εσύ τους κλείνεις το μάτι.

Πάντως μέχρι στιγμής έχω τριπάρει σε όλα τα έργα. (γέλια)

Με τη Μαρίνα Μακρή στη «Δεσποινίς Μαργαρίτα»

 

Πρότζεκτς που τρέχουν αυτό το διάστημα;

Το «Fear Industry» μία παράσταση του Achim Wieland στα αγγλικά, με δύο ηθοποιούς, εμένα και τον Μάριο Ιωάννου, τη mezzo-soprano Μαριάννα Πιερρέτη και σε συνεργασία με άλλους εξαιρετικούς συντελεστές. Η παράσταση έχει ήδη παρουσιαστεί στην Κύπρο ενώ μέσα στο 2015 και 16 θα παρουσιαστεί σε έξι ευρωπαϊκές πόλεις, στο Άμστερνταμ, στη Μαδρίτη, στη Ζυρίχη, στην Αθήνα, στη Στουτγάρδη και στο Λονδίνο, ενσωματώνοντας έναν επιπλέον ερμηνευτή από κάθε χώρα, με σκοπό να τοποθετηθεί στο θέμα του φόβου στη μητρική του γλώσσα.

Παράλληλα, τον Ιούλιο του 2015 ολοκληρώνεται το πρότζεκτ «Η Δεσποινίς Μαργαρίτα», της ομάδας Έν.ακτ που ξεκίνησε από πέρσι τον Ιούνιο. Μια παράσταση από τις ηθοποιούς Μαρίνα Μακρή και Έλενα Καλλινίκου την οποία σκηνοθέτησαν οι ίδιες. Η παράσταση σημείωσε επιτυχία και τον Ιούλιο θα παρουσιαστεί η «Η Δεσποινίς Μαργαριτα - Part 2». Να πούμε πως η παρακολούθηση της καινούριας παράστασης δεν προϋποθέτει ότι κάποιος θα έπρεπε να έβλεπε την προηγούμενη.

Έχω επίσης λάβει μέρος στην ταινία μικρού μήκους «Λόκυ» του Αντρέα Παπακυριακού, η οποία θα παρουσιαστεί στο φετινό φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους.

Με τον Μάριο Ιωάννου στο «Fear Industry» 

Η τηλεόραση σε ενδιαφέρει; Ο κινηματογράφος;

Η τηλεόραση ναι με ενδιαφέρει. Φτάνει να έχει ενδιαφέρον από μόνη της. Να γίνονται δηλαδή πράγματα που έχουν λόγο για να γίνουν, αφού η τηλεόραση είναι το δυνατότερο μέσο και επηρεάζει το ευρύ κοινό. Συνήθως παρουσιάζονται πράγματα με τρόπο ετσιθελικό αντί με λόγο ουσιώδη.  

Αχ, λατρεύω τον κινηματογράφο, θέλω πολύ να ασχοληθώ. Θέλω να μάθω περισσότερα για την τέχνη του. Είναι στα σχέδια μου κάποια workshops φέτος το καλοκαίρι στο Λονδίνο.

O Mάριος Ιωάννου τι είναι για σένα; Μέντορας, δάσκαλος, αδελφή ψυχή, τι;

Ο Μάριος… Η γενναιοδωρία του ως δάσκαλος δεν περιγράφεται. Το να μοιράζεται τον τρόπο που δουλεύει τόσο απλόχερα και να συμβουλεύει εύστοχα και  καλοπροαίρετα ενώ παράλληλα να επισημαίνει ότι μέσα από τη διαδικασία μαθαίνει κι ίδιος, τον καθιστά σπουδαίο.

Από τον Μάριο έμαθα την αξία της αναπνοής στο θέατρο, κάτι που πλέον αποτελεί διάλογο και ρυθμό στον τρόπο που δουλεύω. Ο Μάριος μου έδωσε την ευκαιρία να ζωντανέψω τη σπίθα. Πίστεψε σε μένα, ήταν σίγουρος γι αυτό που έβλεπε, και πάντα με συμβούλευε «Δούλευκε τα δώρα σου γιατί εν πολλά μεν τα αφήνεις».

Ξαφνιάζεται από τον τρόπο που θα χειριστώ την κατάσταση πριν και πάνω στη σκηνή, με ρωτά «πώς γίνεται, πώς το ξέρεις» και αρχίζουμε τα δικά μας για ένστικτα και προηγούμενες ζωές. «Θαυμάζω σε, απολαμβάνω σε πάνω στη σκηνή, το ταλέντο σου…» μου το λέει συχνά, και πόσο ανυπομονεί να δει πράματα από μένα πολλά.

Έχουμε αναπτύξει μια υπέροχη θεατρική σχέση και η χημεία μας έχει γίνει αξιοσημείωτο σχόλιο από θεατές. Πόσο λατρεύω που πριν από κάθε παράσταση παίρνουμε τα θυμιατά μας και καπνίζουμε τη σκηνή. Δεν θα σταματήσω ποτέ να του υπενθυμίζω το μεγαλείο του.

Ο Μάριος για μένα είναι σπουδαίος ηθοποιός. Το ακούω εξάλλου συνέχεια. Μέντορας, δάσκαλος, αδελφή ψυχή!

Πόσο λατρεύω που πριν από κάθε παράσταση παίρνουμε τα θυμιατά μας και καπνίζουμε τη σκηνή 

 

Καμιά ανασφάλεια έχουμε; Καμιά φοβία; Κανένα παράπονο;

Ουυυ ναι καλό και τα τρία. Ξέρεις κανέναν άνθρωπο που να μην έχει;

Φοβάμαι την απώλεια και τη μοναξιά, με την έννοια της συντροφικότητας και της ανάγκης μου να μοιράζομαι. Δεν φοβάμαι να είμαι μοναχική με την έννοια της εσωτερικής αναζήτησης. Έχει διαφορά. 

Τεράστιο παράπονο μου είναι η αναξιοκρατία που μπορεί να αφορά άλλους ή εμένα προσωπικά.

Τι θέλεις να σου συμβεί στο μέλλον;

Να τραγουδώ σωστά, να ξέρω να μιλώ ιταλικά, να παίζω ακορντεόν, να πάω σε χώρες της Ασίας, να λάβω μέρος σε θέατρο με Γιαπωνέζους, να κάνω κινηματογράφο, να μην είμαι ευθυνόφοβη, να κάνω αρκετές παραστάσεις που έχω κατά νου, να κολυμπώ ύπτιο και να γελώ ακόμα πιο πολύ….