[Ο κύριος Δημήτρης είναι πελεκάνος, μας κάνει κάτι δουλειές στο σπίτι και του ζήτησα μια προσφορά γιατί την ήθελαν έτσι ώστε να μου δώσουν ένα μικρό ποσό που χρειαζόμουνα -μιλούμε για peanuts].

«Ε Μιχάλη ίντα μαφία ε να κάμεις πάλε;»

«Εν θα κάμω μαφία κύριε Δημήτρη, απλώς χρειάζομαι την για τον τάδε σκοπό»

«Ε Μιχάλη… εν έσιει Κυπραίο που εν κάμνει μαφίες»

Μια ατάκα από έναν κατά τ’ άλλα συμπαθή και τίμιο μεροκαματιάρη που όμως αποδεικνύει περίτρανα πως σε τούτο τον μαρτυρικό τόπο, σε πολλές περιπτώσεις, κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Μαλακία δεν είναι;

Διαβάζω χθες το ρεζουμέ του δεκαοκτασέλιδου οδηγού διόρθωσης, μέσα στον οποίο επεξηγούνται μάλιστα τα πεδία στα οποία θα μπορούσαν να κινηθούν οι μαθητές, συντάσσοντας την πολυσυζητημένη έκθεση για το τέλος των «ψευδαισθήσεων».

Κάθεσαι;

Σύμφωνα με τον οδηγό, οι ψευδαισθήσεις που βίωνε για τόσα χρόνια η πατρίδα μας ήταν μεταξύ άλλων ο πλουτισμός (πλασματικός/ ευζωία), οι εμπορικές τραπεζικές συναλλαγές, ο ανεξέλεγκτος δανεισμός, ο υπερκαταναλωτισμός και η ανακήρυξη του κέρδους σε ύψιστη αξία, οι προσδοκίες για επίλυση του εθνικού προβλήματος μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι προσδοκίες για οικονομική και κοινωνική ευημερία μετά την είσοδο της Κύπρου στη Νομισματική Ένωση, η αλλοτρίωση/αποξένωση, οι επιδερμικές ανθρώπινες σχέσεις, η καλλιέργεια της εντύπωσης ότι βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου, η ανηθικότητα, η απομάκρυνση από τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα, το  άσκοπο κυνήγι του εφήμερου, η  οικολογική ασυνειδησία, η πεποίθηση ότι δεν υπήρχε κοινωνική, πολιτική, οικονομική διαφθορά κ.α.

Μάλιστα, όπως επισημαίνεται στον οδηγό, το τέλος των ψευδαισθήσεων επήλθε απότομα με τη διαπίστωση της οικονομικής κρίσης και την ανατροπή της ψεύτικης ευημερίας.

Αυτό δεν είναι το τέλος των ψευδαισθήσεων για ένα ολόκληρο λαό. Αυτό, κύριοι, είναι προφανώς μια πολύ καλή αυτοκριτική για τα «επιτεύγματα» κάποιων από εσάς. Μόνο ως τέτοια μπορεί να ερμηνευθεί και σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν τα πεδία για μια μαθητική έκθεση, της οποίας κατά τ' άλλα το θέμα δεν θέλετε να θεωρείται κατευθυνόμενο.

Από τη μια μάς λέτε ότι το θέμα ήταν έξυπνο αφού μέσω αυτού ο μαθητής μπορούσε να αναπτύξει κριτική σκέψη και από την άλλη φροντίζετε να μας δώσετε το manual της έκθεσης. Αυτοακυρώνεστε, δεν το καταλαβαίνετε;

Θα σταθώ επίσης σε ένα λήμμα που εξ όσων αντιλαμβάνομαι το εντάσσετε στις συνέπειες της κρίσης. Αποκαλύφθηκαν, λέει, οι απάτες και τα σκάνδαλα σε κάθε τομέα της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής. Μα αυτό δεν είναι αποτέλεσμα, αυτό είναι η σημαντικότερη αιτία για την κατάντια μας. Αν έχουμε εμείς μερίδιο ευθύνης για τις 50 χιλιάδες ευρώ που χρωστάμε, τι να πει κανείς για τα λαμόγια με τα δισεκατομμύρια που έφυγαν νύχτα, για τα μαυροσάκουλα, τα δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις, τους χαμένους φακέλους, για τα σκάνδαλα, τις προσφορές, το «φάε να φάμεν», τη συγκάλυψη και την ατιμωρησία;

Μην τους ρίχνετε στο απυρόβλητο λοιπόν γιατί με αυτή σας τη στάση δείχνετε ότι, είτε κάποιοι σας έχουν χειραγωγήσει άψογα είτε απλώς πάσχετε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και άρα χρήζετε βοήθειας.

Δεν βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, δεν ξοδεύαμε όλοι ασύστολα, δεν απομακρυνθήκαμε όλοι από τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα, δεν κυνηγούσαμε όλοι άσκοπα το εφήμερο, δεν πιστεύαμε όλοι στη μη ύπαρξη κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς, δεν ήταν όλες οι σχέσεις επιδερμικές σε τούτη την χώρα, δεν τρέφαμε όλοι την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου…

Οπότε, ναι, είναι λίγο μαλακία να κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια.