Στους δρόμους κατέβηκαν άνθρωποι. Εμείς! Όλων των ηλικιών και όλοι χαμογελούσαν. Δεν φώναζαν. Τραγουδούσαν και χόρευαν. Η επιθυμία τους είναι μια, σεβασμός. Σε οτιδήποτε. Με αφορμή την διαφορετική σεξουαλική κατεύθυνση. Δεν είναι διαφορετική, είναι η ίδια κατεύθυνση, υπάρχει στην φύση  από την αρχή, την κρύψαμε και δεν της δώσαμε χώρο στην παράδοση. Πόσο αίμα έχει πάνω της η παράδοση! Όμως ευτυχώς η παράδοση πηγάζει από την ψυχή του καθενός και χαρακτηρίζει την ταυτότητά μας η οποία ανακαλύπτεται, παρατηρείται και δηλώνεται μέρα με τη μέρα.

Και ο κόσμος αλλάζει. Και η Κύπρος αλλάζει. Αλλάζει κάτω από χρώματα. Κι αυτά τα χρώματα είναι το ουράνιο τόξο το οποίο μας δείχνει το δρόμο σε ό,τι μας προβληματίζει, ό,τι μας εκδικείται, ό,τι μας εκνευρίζει, ό,τι μας αδικεί και ό,τι μας δικαιώνει. Κάτω από αυτό βρίσκεται ο θησαυρός.

Ήμουνα και εγώ εκεί. Κάτω από τα χρώματα μαζί με τους φίλους μου. Πιο πέρα μια μικρή μερίδα κόσμου υπήρξαν ασεβείς προς τον άνθρωπο. 50 πλάσματα. Με μπερδεμένη σκέψη, με μπερδεμένη πίστη. Ας το ξανασκεφτούν. Το βήμα που έγινε ανήκει και σ’ αυτούς. Στο δρόμο εκεί συναντήσαμε το σεβασμό, ο οποίος μας βοηθάει να ξεδιαλύνουμε το μπέρδεμά μας, βήμα βήμα. Κι αυτό το βήμα είναι προς τη ζωή και η ζωή είναι όμορφη.

Μια παρέα παιδιών που ονειρεύονται, που ερωτεύονται ο ένας τον άλλο χωρίς διακρίσεις και ταμπού, πήρανε την Κύπρο απ’ το βάλτο της και την ρίξανε στον ουρανό να πάρει αέρα και να ‘ρθει να συναντήσει τον υπόλοιπο κόσμο μέσα στο χρόνο. Κάτι που δεν τόλμησε ποτέ κανένας άλλος σ’ αυτο το τόπο.

Στο δρόμο εκεί συναντήσαμε το σεβασμό, ο οποίος μας βοηθάει να ξεδιαλύνουμε το μπέρδεμά μας, βήμα βήμα. 

Αυτή τη μέρα εγώ στη Λευκωσία είδα καλύτερους γονείς. Είδα παιδιά που θα μεγαλώσουν όμορφα μέσα στη δυσκολία της επιβίωσης. Είδα καλύτερους πολίτες. Είδα να γεννιούνται νέοι πολιτικοί. Όχι από κομματική ανάγκη αλλά από ανάγκη να αλλάξουν το τόπο και να τον οδηγήσουν εκεί που πρέπει. Και δεν είναι μόνο ομοφυλόφιλοι αυτοί. Οι ετεροφυλόφιλοι ήταν πιο πολλοί. Χόρευαν και τραγουδούσαν φιλούσαν τον σύντροφό και την σύντροφό τους όπως πρέπει να φιλάς. Απρόκλητα. Με αγάπη.

Θυμήθηκα την Κύπρο των παιδικών μου χρόνων. Χρόνια γεμάτα αντικατοχικές πορείες, με γυναίκες που ήθελαν να επιστρέψουν. Θυμήθηκα το Cyprus Aid. Διεκδικήσεις ενάντια στην αδικία. Αδικίες που προήλθαν από έλλειψη σεβασμού. Ασέβεια προς τον εαυτό μας. Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είχε τίτλο, πως ονειρεύεσαι το μέλλον. Και όμως δεν τον έχει. Είναι το παρόν. Ζούμε το μέλλον που ονειρευτήκαμε, κι αυτό το μέλλον ήταν χθες. Έμπρακτα. Ας το διαχειριστούμε. Αφορά όλους μας. Με σεβασμό στον εαυτό μας. Σε όλα.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είχε τίτλο, "Πως ονειρεύεσαι το μέλλον". Και όμως δεν τον έχει. Είναι το παρόν. 

Την τελευταία μέρα της Άνοιξης ήρθε το καλοκαίρι. Έχουμε πολλή δουλειά μέσα στη ζέστη.