Κόσμος που είχε δίψα, αγωνία, περιέργεια. Κόσμος που ήθελε να επιστρέψει, να προσκυνήσει, να γνωρίσει, να δει.

Τα χρόνια περνάνε, οι ανάγκες αλλάζουν και σήμερα, στο 2015 και ενώ οι ειδικοί λένε ότι είμαστε κοντά στη λύση όσο ποτέ άλλοτε, οι ηγέτες των δύο πλευρών, των δύο κοινοτήτων, συζητάνε για τη διάνοιξη ακόμα περισσότερων οδοφραγμάτων.

Μια παράμετρος που αφενός μεν θα διευκολύνει τη ζωή των ακριτικών και όχι μόνο περιοχών, αφετέρου δε θα μας φέρει πιο κοντά στη λύση. Ή τουλάχιστον στη «λύση» που αφορά στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ Ε/κ και Τ/κ, αφού κατά τ’ άλλα, σε ότι αφορά στα διαδικαστικά, ο δρόμος φαντάζει να ‘ναι ακόμα πολύ μακρύς.

Στόχος αυτή την φορά είναι η διάνοιξη τριών κύριων οδοφραγμάτων, αυτών που ζητεί η ε/κ πλευρά, δηλαδή Πύργου, Πυροΐου και Δερύνειας, μια εξέλιξη όμως που απαιτεί το «ok» της Τουρκίας, αφού η τ/κ πλευρά ισχυρίζεται ότι και οι τρεις προαναφερθείσες περιοχές εμπίπτουν σε στρατιωτικές ζώνες πρώτου βαθμού.

Στην Τουρκία λοιπόν βρίσκεται το κλειδί.

Την ίδια ώρα, η τ/κ πλευρά, επαναφέρει το πάγιο αίτημά της για διάνοιξη του οδοφράγματος Λεύκας-Απλικίου, αφού σε μια τέτοια εξέλιξη θα έχει σημαντικά οφέλη κυρίως για τους Τ/κ, αίτημα όμως που ο ΠτΔ Νίκος Αναστασιάδης απορρίπτει, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι «δεν υπάρχει περίπτωση η ε/κ πλευρά να συναινέσει στη διάνοιξη άλλου οδοφράγματος, που θέλει η τ/κ πλευρά, την ίδια ώρα που τα αιτήματα της Λευκωσίας για άλλα οδοφράγματα δεν απαντώνται, με τη δικαιολογία ότι εγείρονται θέματα ασφαλείας και στρατιωτικών ζωνών».

Καλά ξεμπερδέματα.

 

Φωτογραφία: Κωνσταντίνα Ζάνου