Μας αρέσει να μιλάμε για τους άλλους, να τους κρίνουμε... Στην ουσία αυτό που κρίνουμε, είναι τους εαυτούς μας

Το ‘χω σχεδόν σίγουρο πως κάθε φορά που θα γνωρίσω ένα άτομο που έχει κάποιο ταλέντο, θα χρειάζεται και «ειδικό χειρισμό». Καλά, όχι πως οι υπόλοιποι «κόφκουμεν πίσω», ο καθένας μας όλο και κάτι κουβαλάει που τον κάνει… «δύσκολο», απλώς, το να είσαι «καλλιτέχνης» συνήθως είναι κάτι που συνοδεύεται και από ένα είδος «τρέλας», οπότε συχνά χρησιμοποιείται και ως δικαιολογία για «αππώματα».

Γι’ αυτό και ο Σωτήρης μου έκανε εντύπωση απ’ την πρώτη κιόλας μέρα. Όσοι τον ξέρουν, η πρώτη λέξη που θα χρησιμοποιήσουν για να τον περιγράψουν είναι… «ευγένεια». Στο πως μιλάει, στον ήρεμο τόνο της φωνής του… Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που είναι, ταυτόχρονα, σε όλα… πολύς! Πολύ ταλέντο ρε φίλε! Και σε όλα καλός!

Το φως της ψυχής του είναι το ίδιο δυνατό με το φως του ταλέντου του και ίσως από εκεί τροφοδοτείται το δεύτερο. Έχοντας δώσει πολλά και σημαντικά δείγματα γραφής για το καλλιτεχνικό του μέγεθος, δεν επαναπαύεται.

 

Φωτογραφίες: Ανδρέας Μωυσέως

Αυτόφωτος... δηλαδή;

Αυτόφωτος είναι ο τίτλος του νέου project που ετοιμάζω στις 22 Μαΐου, στην Παλιά Αποθήκη «Ειρήναρχος Βουδάσκας». Ένα δικό μου ποίημα εικονογραφημένο από 22 καλλιτέχνες οι οποίοι αντιπροσωπεύουν 18 διαφορετικές μορφές τέχνης. Το ποίημα αυτό δεν ανήκει σε κάποια από τις προηγούμενες ποιητικές συλλογές μου και είναι εντελώς ξεχωριστό από τα ποιήματα που έγραψα κατά καιρούς. Ο θεατής θα μπορεί να διαβάσει το ποίημα και να δει τα έργα των καλλιτεχνών και πως εμπνεύστηκαν από αυτό. Επέλεξα αυτό το ποίημα μέσα από άλλα για να το παρουσιάσω επειδή μέσα στους στίχους του ο κάθε αναγνώστης θα έρθει αντιμέτωπος με τα δικά του ταμπού τις δικές του προκαταλήψεις, τα δικά του «τι θα πει ο κόσμος». Θα κάνει μια αυτοκριτική, θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του και θα δει σε πια πλευρά του δρόμου βρίσκεται, αυτή που κρίνει και κατακρίνει τους άλλους ή αυτή της αυτοκριτικής; Αυτόφωτος είναι αυτός που φωτίζεται από το δικό του φως. Αυτόφωτοι είμαστε όλοι μας, απλώς το ξεχάσαμε. Μας επέβαλαν από παιδιά να καθοδηγούμαστε και να παραμένουμε δέσμιοι στα στερεότυπα που η κοινωνία μας επιβάλει, να σκύβουμε το κεφάλι και να είμαστε σκιές των άλλων.

Μας αρέσει να μιλάμε για τους άλλους, να τους κρίνουμε... Στην ουσία αυτό που κρίνουμε, είναι τους εαυτούς μας, είναι το είδωλο μας στον καθρέφτη.

Σε τι αναφέρεται το ποίημα;

Σ’ ένα γιο που μιλά στη μάνα του, την ρωτά για τον κόσμο που από παιδί του έλεγε να προσέχει τι θα πει, πώς να φέρεται  και πώς να συμπεριφέρεται. Μεγαλώσαμε και ανατραφήκαμε όλοι μας με τα «πρέπει» και τα «μη» της κοινωνίας. Μας αρέσει να μιλάμε για τους άλλους, να τους κρίνουμε... Στην ουσία αυτό που κρίνουμε, είναι τους εαυτούς μας, είναι το είδωλο μας στον καθρέφτη. Μπερδέψαμε το αντικειμενικό  με το υποκειμενικό και χάσαμε το δρόμο μας. Μέσα στο ποίημα ο ήρωας μου περιγράφει τη διαδρομή για την κάθαρση του και την αποκατάσταση του σκότους. Ο ήρωας αποδεσμεύεται και απελευθερώνεται, παύει να είναι κριτής, πετά την μάσκα  και ανάβει το διακόπτη της ψυχής του, πορεύεται με καθαρή συνείδηση στην επιλογή να ζήσει τα όνειρα του.

 

Πότε το έγραψες και με ποια αφορμή;

Ο αυτόφωτος είναι ένα ποίημα που γράφτηκε πριν από 3 χρόνια. Ο λόγος που έγραψα το ποίημα αυτό είναι για να γιορτάσω την εξιλέωση μου. Δεν χωράω στα «πρέπει» κανενός. Πορεύομαι με συνοδοιπόρους αυτόφωτους, ανθρώπους με καθαρές ψυχές.

Δεν θα ενδώσω ποτέ ξανά στου κόσμου την ηχώ,

που αντηχεί στου 'είναι' τους την λοβοτομή.

Πως έγινε η επιλογή των καλλιτεχνών;

Τους περισσότερους τους γνώριζα από πριν. Είναι φίλοι μου και ήξερα την δουλειά τους και παρακολουθούσα την πορεία τους στο καλλιτεχνικό χώρο και πάντα θα ήθελα να συνεργάζομαι μαζί τους. Η ιδέα γεννήθηκε στην προσπάθειά μου να ανακαλύψω πως αντικατοπτρίζεται το νόημα του ποιήματος μου μέσα από τα έργα άλλων καλλιτεχνών. Το αποτέλεσμα για μένα ήταν μαγικό. Είδα τους στίχους μου να μπλέκονται, να δένουν, να ταξιδεύουν και να μετατρέπονται σε έργα τέχνης μιας οπτικής πλευράς που δεν είχα ποτέ μου φανταστεί.

Ο καθένας χαρακτηρίζεται απ’ τη δική του τεχνοτροπία; Τι θα δει κανείς ερχόμενος στην έκθεση;

Θα δει ένα γλυπτό του Μελέτιου Μελετίου, μια ταινία μικρού μήκους από τους  σκηνοθέτες Σάββα Χρήστου και Αντρέα Δημήτριου επενδυμένη από τη μουσική του Μάριου Παπαδόπουλου όπου μέσα στην ταινία  πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί  Ιωάννα Ανδρέου, Μαρία Καούρη και Δημήτρης Ψωμάς. Ένα χαρακτικό έργο της  Νικολέτας Αλεξανδράκη, μια φωτογραφία της Φρύνης Παζούρου, μια σειρά από τέσσερα κεραμικά έργα της Σόνιας Χατζηβασίλη, ένα κόσμημα του Χρήστου Νούση, μια σειρά από 3 πουκάμισα -έργα τέχνης, της σχεδιάστριας ρούχων και αρχιτέκτονος Ελεονώρας Αντωνιάδου, έναν πίνακα του Χρήστου Μίχλη, ένα digital art έργο του Ανδρέα  Μωϋσέως, ένα ψηφιακό έργο της ομάδας «Φ studio» που αποτελείται από τον Ιωάννου Αναστάσιο και Θεοδοσίου Ιωάννα. Επίσης, ένα γραφίστικο έργο της Λίζα Αρτέμη, ένα αρχιτεκτονικό έργο του αρχιτέκτονα Αντώνη Στυλιανού, ένα φωτιστικό του σχεδιαστή επίπλων Mενέλαου Θεοδοσιάδη, ένα εικονογραφημένο έργο της Μαρίας Αριστείδου, μια ξεχωριστή πρόταση του performance artist Λουκά Ιωάννου και μια σειρά από 5 έργα της installation artιst Μυριάνθης Σώζου.

Και τι θα κερδίσει; Ή τουλάχιστον, τι ελπίζεις να κερδίσει;

Ελπίζω να συμβάλω στο να αφυπνίσω την συνείδηση του κάθε θεατή και αναγνώστη και να τον βοηθήσω να ανάψει το δικό του φως και να κερδίσει την ελευθερία της ψυχής του… Θα το χαρακτήριζα ως κάλεσμα να σταματήσουμε να ζούμε στη σκιά της ανασφάλειας και να γίνουμε ο προβολέας της δικής μας ζωής, να σταματήσουμε να είμαστε κριτές των άλλων.

 

Είσαι κατά κάποιο τρόπο ο ορισμός του ποιήματος.

Στα 33 μου ναι, μπορώ να πω πως είμαι «Αυτόφωτος» χωρίς αυτό να θέλω να ακουστεί αλαζονικό. Μπορώ να αυτοαποκαλούμαι έτσι γιατί περιπλανήθηκα, έχασα το δρόμο μου, έφτασα στο βυθό μου, ακούμπησα πάτο, απογοητεύτηκα από ανθρώπους και ταυτόχρονα απογοήτευσα, ήμουν χρόνια  δέσμιος του τι θα πει ο κόσμος, ώσπου αποδεσμεύτηκα, ωρίμασα  και πλέον τολμώ να πω πως ξέρω ποιος είμαι και ζω τη ζωή μου όπως θέλω εγώ, ελεύθερος.

Νιώθω ευλογία που πλέον

δεν είμαι δέσμιος του ‘τι θα πει ο κόσμος’,

ελεύθερος ζω κάθε μου στιγμή ως σαν τελευταία αναπνοή.

Από πότε ασχολείσαι με τη ποίηση; Πως προέκυψε και πότε νιώθεις την 'ανάγκη' να γράψεις κάτι;

Από όσο με θυμάμαι, γράφω στίχους. Στίχους στα βιβλία στα σχολικά τετράδια, ήταν ο τρόπος μου να επικοινωνώ πνευματικά με το δικό μου κόσμο. Γράφω τις περισσότερες φορές όταν δεν είμαι καλά  ψυχολογικά, τότε «με επισκέπτεται» η έμπνευση. Εμπνέομαι από τα πάντα. Από μια λέξη, από κάτι που θα δω και θα κτυπήσει το καμπανάκι μέσα μου. Ποτέ δεν επέβαλα στον εαυτό μου να καθίσω να  γράψω γιατί  δεν μπορώ να λειτουργήσω με αυτό το τρόπο. Το κάλεσμα της έμπνευσης είναι κάτι μαγικό και απερίγραπτο και νιώθω ευλογημένος όταν το ζω.

Δεν χωράω στα «πρέπει» κανενός.

Έχεις κατά καιρούς ασχοληθεί με πολλές τέχνες, σε διάφορες μορφές τους...

Ασχολούμαι επαγγελματικά με το interior design που είναι κάτι που αγαπώ και δεν το θεωρώ ως επάγγελμα αλλά ως χόμπι, αυτό είναι για μένα ο ορισμός της λέξης «ευτυχία». Επίσης, είμαι μέλος της  ομάδας The Green You όπου κατασκευάζουμε διάφορα χρηστικά αντικείμενα για τη γυναίκα και το σπίτι, με ανακυκλώσιμα υλικά. Είμαι ένας άνθρωπος δραστήριος που δεν εφησυχάζεται ποτέ. Θέλω πάντα να προσδοκώ κάτι, δεν μένω στο «να ονειρεύομαι». Θέλω να ζω την κάθε στιγμή και να βάζω στον εαυτό μου καινούργιους στόχους.

Δύσκολο δεν είναι να επαγγέλλεσαι «καλλιτέχνης» σήμερα;

Αντιμετωπίζω δυσκολίες γιατί δεν υπάρχει μια σταθερότητα στα οικονομικά μου. Διάλεξα ένα δύσβατο δρόμο αλλά το σημαντικό είναι ότι νιώθω πλήρης γιατί  η  καλλιτεχνική μου δράση αποτελεί την πνευματική μου κιβωτό, τη σωσίβια μου λέμβο.

 

Τα εγκαίνια της έκθεσης «Αυτόφωτος», θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή,  22 Μαΐου και ώρα 19.30.

Η έκθεση θα πραγματοποιηθεί στην Παλιά Αποθήκη «Ειρήναρχος Βουδάσκας», οδός Ελλήνων 8, περιοχή κάστρου Λεμεσός.

Διάρκεια έκθεσης: 22-24/05/2015

Ώρες  λειτουργίας: 10.00-20.00, Σάββατο και Κυριακή

Τηλέφωνο επικοινωνίας : 99471386