Με αφορμή μια διαδρομή, ένα τραγούδι, μια συμπεριφορά, και μια κατάσταση μου έρχονται στο μυαλό όσα έμαθα μεγαλώνοντας. Όσα καταφέρνω να διακρίνω. Όσα δικαιολόγησα και εκείνα που κατανόησα. Αυτά που χώνεψα, αυτά που με έβγαλαν από τα ρούχα μου και όσα με στεναχώρεσαν. Δηλαδή όλα. Μη γελάς.

Οδηγώ γρήγορα κι ακούω αυτό το "you don't care". Έχω μόλις τελειώσει την εκπομπή στο ραδιόφωνο. Οι δρόμοι στην Αθήνα είναι άδειοι σχετικά. Ακούω προσεκτικά αυτό που λέει ο στίχος. Και το σκέφτομαι ξανά και ξανά. Την επόμενη φορά που θα το βάλω στην εκπομπή θα σχολιάσω πόσες φορές το έχουμε νιώσει στο πετσί μας αυτό που λέει. Επεξεργάζομαι λίγο τι κρύβεται πίσω από αυτή τη φράση.

Σταματάω στο φανάρι και το σκέφτομαι. Δυναμώνω κι άλλο τον ήχο. Στο διπλανό αυτοκίνητο, ο νεαρός με κοιτά περίεργα γιατί δεν ακούω κάτι πιο mainstream μάλλον. Πόσο funk δεν αντέχει αυτή η πόλη; Ο wanna be hipster δεν αντέχει φαίνεται. Φεύγω πρώτος. Είναι τα αντανακλαστικά μου έτοιμα να αντιληφθούν και το παραμικρό. Άδεια η λεωφόρος μπροστά μου.

Και ξανά ο στίχος You don't care, you don't want me. Και καταλαβαίνω ότι αυτό είμαστε σήμερα. Κάποιοι το λένε στο κόσμο μας, κάποια άλλοι το λένε αλλοίωση, εγώ λέω ότι απλά οι άνθρωποι δεν το έχουμε πια. Το χάσαμε σε κάποια διαδρομή. Και όλα αυτά περί κρίσης που θα μας κάνει καλύτερους, πήγαν περίπατο στα τόσα χρόνια που διαρκεί αυτή η κατάσταση.

Eγώ λέω ότι απλά οι άνθρωποι δεν το έχουμε πια

Οι άνθρωποι δεν το 'χουν. Γιατί πολύ απλά δεν αγαπάνε. Δεν νοιάζονται. Δεν τους ενδιαφέρουν οι άλλοι άνθρωποι. Ακόμα και τα πράγματα που έχουν αξία όταν μοιράζονται έχουν αποκτήσει έναν μοναχικό τρόπο να γίνονται. Μοναξιά. Εγωκεντρισμός. Αδιαφορία. Επιφάνεια. Ξεχάσαμε ποιοι είμαστε. Γιατί είμαστε και πως είμαστε.

Οι περισσότεροι δεν το 'χουν. Δεν ξέρουν πως να εκφραστούν, λένε. Αλλά είναι αυτό; Ή πίσω από αυτό το κλισέ βρίσκεται η αβάσταχτη ελαφρότητα του δε με νοιάζει τίποτα, μόνο ο εαυτός μου; Πως να στο πω. Είναι σα να με καλείς στο σπίτι σου και να μην μου δίνεις ούτε ένα ποτήρι νερό, τη στιγμή που εσύ έχεις μπροστά σου ένα γεμάτο ποτήρι. Θέλει να έχεις περίσσευμα συναισθημάτων για να είσαι ανοιχτός και δοτικός άνθρωπος; Δεν είμαι πεπεισμένος.

Μάλλον θέλει να καλλιεργήσεις τη συναισθηματική σου νοημοσύνη. Κάτι που δεν κάνουμε ούτε σε ατομικό, ούτε σε συλλογικό επίπεδο. Θέλει να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε πόσο άδειοι είμαστε. Πόσο χαζά αναλωνόμαστε στα μικρά. Πόσο πολύ βλέπουμε τους άλλους με καχυποψία. Να μας κάνουν τη δουλειά μας. Μα και οι σχέσεις, θέλουν πότισμα όπως και τα λουλούδια. Μόνο έτσι θα ανθίσουν.

Και πρέπει να ανθίσουν οι καρδιές. Οι καρδιές των ανθρώπων. Δεν θέλω να τα ισοππεδώνω όλα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Αλλά τώρα τελευταία, όλο και πιο σπάνια συναντώ ανθρώπους που έχουν να δώσουν. Ή που ξέρουν να δώσουν. Γι' αυτό αποφάσισα ότι οι άνθρωποι δεν το 'χουν. Τόσο απλά. Ξέχασαν την τέχνη του να είσαι άνθρωπος. Να μοιράζεσαι. Να αγαπάς και να το αποδεικνύεις. 

Επίσης, όσο το τραγούδι ήταν στο repeat αποφάσισα ότι εμένα δεν μ' αρέσει αυτό. Και πρέπει να αγωνίζεσαι, με το μέσα σου, για να μοιράζεσαι. Να έχεις ενσυναίσθηση για τους άλλους. Να μπορείς να τους δώσεις αυτό που έχεις. Πως μας το έλεγαν οι γιαγιάδες μας, από το υστέρημά μας. Κάπως έτσι. Να τους δώσεις αυτό που είσαι. Γιατί αυτό που είσαι, αυτό που είμαστε, αν είναι αληθινό και ανθρώπινο δεν τελειώνει. Πάντα θα το 'χεις. Και όσο κι αν, λέμε τώρα, ότι πληγώνεσαι, τόσο πιο πολύ θα είσαι ο εαυτός σου. Θα είσαι εσύ.

Αυτά. Καλή ψήφο, αν έχεις εκλογικά δικαιώματα στην Ελλάδα. Αυτό έπαιζε στο repeat.