Στο σουπερμάρκετ έπεσε συναγερμός. Ακούω μια ταμία να φωνάζει «Κύριε Νίκο, κύριε Νίκο, είναι ένας κύριος που ενοχλεί τους πελάτες». Μια άλλη σχολιάζει από δίπλα της χασκογελώντας «Χαχαχα κύριος!». «Ε πως να τον πω» λέει η πρώτη χασκογελώντας κι αυτή.

Την ώρα που έρχεται ο κύριος Νίκος για να αποκαταστήσει την τάξη φτάνει ο τύπος δίπλα μου κρατώντας -αν έχετε τον θεό σας- ένα γιαούρτι κι ένα Μίλκο. Του επαναλαμβάνω με έμφαση αυτήν την φορά για να τ’ ακούσει καλά ο κύριος Νίκος. «Πάρτε ότι θέλετε, ότι θέλετε». Ο άνθρωπος τα χάνει και σαστίζει κι ο κύριος Νίκος παίρνει το μήνυμα και κάνει αμέσως μεταβολή και φεύγει.

Πηγαίνω στα ταμεία κι έρχεται και με βρίσκει ο τύπος μ’ ένα πακέτο συσκευασμένα ψωμάκια, έναν χυμό κι ένα πακέτο ζάχαρη. Δεν ξέρω γιατί με συγκίνησε τόσο πολύ εκείνη η ζάχαρη που δεν κόλλαγε με τίποτα με το γιαούρτι, το Μίλκο, τον χυμό και το ψωμί.

Του ‘πα, «πάρτε ότι θέλετε» κι αυτός έφερε αυτά που σας λέω, τίποτ’ άλλο. Καταλαβαίνετε για τι επιπέδου ψυχική ευγένεια μιλάμε;

Κι έρχεται μια μαλασμένη στο ταμείο και του λέει «πήγαινε έξω και περίμενε, θα στα φέρει έξω αυτά που σου πήρε».

«Στον φίλο μου μιλάτε ετσι;» της λέω. «Στον φίλο μου μιλάτε στον ενικό; Πως τολμάτε;». Κοκκίνησε η γουρούνα κι αυτός χαμογέλασε και μου ‘κλεισε το μάτι.

Έφυγα πανευτυχής.

Το πιο πάνω κείμενο αναρτήθηκε αρχικά στο προσωπικό προφίλ του Ευδόκιμου Τσολακίδη. Τα σχόλια είναι περιττά.