Συνήθως δεν κάνω τέτοια πράγματα, δεν χαρίζω λεπτό από τον ύπνο μου. Χθες όμως και παρόλο που (για όλους τους γνωστούς λόγους) οι Δευτέρες στο γραφείο είναι δύσκολες, αποφάσισα να «ξοδέψω» λίγο από τον ύπνο της Κυριακής για να δω το κόκκινο φεγγάρι.
Όχι γιατί το επόμενο τόταλ λούναρ εκλίπς θα πραγματοποιηθεί έπειτα από 18 χρόνια. Όχι γιατί είμαι φαν τέτοιων φαινομένων. Όχι. Ήθελα απλώς να συλλέξω μια ακόμα ωραία ανάμνηση, όσο κούκου κι αν ακούγεται αυτό.
Συχνά το κάνω τα τελευταία χρόνια. Ειδικά με τα παιδιά, προσπαθώ να τους δίνω ερεθίσματα, να τους δίνω εικόνες, χρώματα κι αρώματα, να τους εξάπτω τη φαντασία. Και είναι ωραίο όταν τελικά και σε εντελώς ανύποπτο χρόνο ανατρέχουν στη μνήμη τους (ειδικά η μεγάλη) και μου λένε «παπά θυμάσαι όταν πήγαμε εκεί…», «παπά θυμάσαι που είδαμε αυτό…», «παπά θυμάσαι που κάναμε το άλλο…».
Ενώ λοιπόν όλοι συχνά είμαστε με το κινητό στο χέρι για να αποτυπώσουμε φωτογραφικά τη στιγμή, τον τελευταίο καιρό προσπαθώ όσο μπορώ να το αποφύγω. Ναι μεν μπορεί λόγω της δουλειάς να το φέρνω στα όριά του από την πολλή χρήση, είτε για να ποστάρω κάτι στο facebook του σάιτ, είτε ενίοτε κοιτώντας αναλίτικς (συνήθως μετά από μεγάλα θέματα), εντούτοις σπάνια νοιώθω την ανάγκη να αποτυπώσω φωτογραφικά κάτι την ώρα που αυτό διαδραματίζεται και ειδικά όταν είμαι μαζί με τα παιδιά.
Χθες, για παράδειγμα, πήγαμε μαζί στο αμπέλι, στο χωριό, κόψαμε σταφύλι και μήλα. Το απολαύσαμε πλην όμως δεν ποστάραμε φωτογραφίες στα social media. Δεν λέω, θα ‘ταν ωραίο να βλέπαμε την εν λόγω φωτογραφία έπειτα από 20 και 30 χρόνια. Θα ‘ταν όμως πιο ωραία απ’ ότι τώρα που θα το έχουμε μόνο ως ανάμνηση στο μυαλό, κάτι σαν φυλακτό;
Είναι πιο ωραίο να προσπαθείς να βρεις το κατάλληλο angle και να χάνεις τελικά τη στιγμή και τις εκφράσεις στα πρόσωπα;
Χθες είδα το φεγγάρι, με γυμνό μάτι, στις 5 και κάτι το πρωί και ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό απ’ ότι περίμενα. Και σίγουρα αυτό που είδα, καμιά σχέση δεν έχει με αυτό που έβλεπε το κινητό μου ή με αυτό που δείχνουν όλες οι σημερινές φωτογραφίες, όσο όμορφες κι αν είναι. Πραγματική μαγεία.
Έχει πλάκα πάντως όλο αυτό. Καμιά φορά ειλικρινά νοιώθω όπως η γιαγιά στη φωτογραφία…
* H εν λόγω φωτογραφία που τραβήχτηκε από τον John Blanding για λογαριασμό της εφημερίδας Boston Globe, στις 15 Σεπτεμβρίου και απεικονίζει κόσμο πίσω από κιγκλιδώματα που περιμένει το καστ του ‘Black Mass’ να καταφτάσει στην πρεμιέρα της ταινίας, στο Corner Theatre της Μασαχουσέτης, έγινε viral. Εύκολο να μαντέψεις γιατί, δεν είναι;
