Δεν ξέρουμε αν... σαν την Κύπρο εν έσιει, γνωρίζουμε όμως πολύ καλά πως, αγαπάμε απίστευτα τον τόπο μας. Τον λατρεύουμε!

Εξ ου και αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα θεματάκι προτείνοντας διαδρομές και δίνοντας έτσι αφορμές για οδοιπορικά σε ορεινές, ημιορεινές αλλά και πεδινές-παραθαλάσσιες περιοχής της Κύπρου.

Στο κάλεσμα, οι 6 φίλοι μας ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό και στο άψε-σβήσε, θέλοντας προφανώς να μοιραστούν μαζί μας/σας τις αγαπημένες τους διαδρομές ή απλώς κάποιες πρόσφατες εμπειρίες.

Ο Πάρης μάς στέλνει στο σημείο που έζησαν οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού, η Ιωάννα δοκιμάζει μερικά από τα κλύτερα κυπριακά κρασιά στα κρασοχώρια της Λεμεσού, ο Παναγιώτης περπατά σε κάτι γραφικά στενοσόκακα ακολουθώντας τα χνάρια του πρωτοπόρου ζωγράφου Κώστα Στάθη, η Πόπη πάει Λάρνακα από τον... άλλο δρόμο, η Πέγκυ χάνεται σε χωματόδρομους κοντά στον Μαχαιρά αναζητώντας απεγνωσμένα μια όαση για να ξαποστάσει και ο γράφων (Μιχάλης) περπατάει σε ενετικά γεφύρια, φωτογραφίζει βούθκια στην κοιλάδα του Διάριζου και απολαμβάνει μεζέ και γηγενείς ποικιλίες κρασιού στην ορεινή Πάφο.

Η Κύπρος είναι κούκλα απ' άκρη σ' άκρη και μόνο αν μπεις στο αυτοκίνητο μπορείς να το διαπιστώσεις.

Εξάλλου, άλλο είναι να την ζεις και άλλο να την ανακαλύπτεις.

Στο νοτιότερο σημείο της Κύπρου και της Ευρώπης ολόκληρης

Από τον Πάρη Δημητριάδη

Το Ακρωτήρι της Λεμεσού είναι το μικρό τετράγωνο πόδι στον χάρτη και όλοι όσοι θέλουν να «λογιούνται ταξιδιώτες, έστω και του εσωτερικού, ένα road-τριπάκι στην περιοχή το οφείλουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη φτιαχτούν με τα διάφορα αντιθετικά και ωραία.

Από τους γιγαντένιους, σαν διαστημικούς πυραύλους, γερανούς και τα ωμά κοντεϊνεράδικα πλοία,  σε μυρωδάτους πορτοκαλόκηπους, υγροβιότοπους και αμμόλοφους.  Από λιβάδια με αγελάδες, σέρφερς και απρόσιτες παράλιες σπηλιές σε απαγορευμένες στρατιωτικές ζώνες, κεραίες που μας «ψεκάζουν» και το Lady’s Mile: την ομορφότερη, για πολλούς, παραλία της επαρχίας.

Συνεχίζουμε με φώκιες, χελώνες, αετούς, γεράκια και χιλιάδες μεταναστευτικά πουλιά, ανασκαφές, απότομους γκρεμούς (στη νότια ακτή), ένα ναυάγιο στα ρηχά που δε βούλιαξε ποτέ και ένα «μυστικό» αεροδρόμιο με τα πιο περίεργα αεροπλάνα της ευρύτερης περιοχής.

Η επίπεδη, μάλιστα, αυτή χερσόνησος με τις τρεις στενές λωρίδες γης και τη μεγάλη Αλυκή στη μέση, χιλιάδες χρόνια πριν αποτελούσε ξεχωριστό νησάκι, που ενώθηκε με το υπόλοιπό κυπριακό mainland σταδιακά, ως αποτέλεσμα της ένωσης των δέλτα του ποταμού Κούρη από τα δυτικά και του ποταμού Γαρύλη από τα ανατολικά.

Στις μέρες μας είναι τμήμα των κυρίαρχων βρετανικών βάσεων. Ολόκληρο, δηλαδή, το «πόδι», είναι έδαφος βρετανικό. 

Γενικότερα, κάτι, κάπως παίζει με την περιοχή. Δε θα’ ναι, άλλωστε, τυχαίο που οι αρχαιολόγοι μας λένε πως οι πρώτοι άνθρωποι της Κύπρου εδώ είναι που έζησαν: σε μια σπηλιά στην τοποθεσία Αετόκρεμμος, δώδεκα χιλιάδες χρόνια πριν.

Για περισσότερα και συναρπαστικότερα επισκέψου το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Ακρωτηρίου.

Στα κρασοχώρια της Λεμεσού

Από την Ιωάννα Χριστοδούλου

«Πού την καταχώνιασαν αυτή την συνταγή πανάθεμά τους, πέστε μου πού;». Με ωραία παρέα στο αυτοκίνητο οδεύουμε προς Άγιο Αμβρόσιο και τελική στάση το Πελένδρι.

Η τριγωνική τυρόπιτα απ’ τον παραδοσιακό φούρνο εκτός πόλης με κάνει με μουρμουρώ ακατάπαυστα για τα αρτοποιεία της Λευκωσίας που μου στερούν την μυρωδάτη 80s γεύση, αυτή που με κάνει να νιώθω σαν την τελευταία σκηνή με τον Anton Ego στο «Ratatouille».

Το πέρασμα απ’ τον Αστρομερίτη, την Ευρύχου και τον Αμίαντο είναι πάντα ευχάριστο, αφού μόνο η εικόνα του ουρανού που απλώνεται διάπλατη είναι αρκετή για να ηρεμήσει ένα ζευγάρι κουρασμένα μάτια.

Περνάμε την έξοδο προς Μαλλιά και καταλήγουμε στην πρώτη μας στάση, το όμορφο κρασοχώρι Άγιος Αμβρόσιος όπου φιλοξενείται το οινοποιείο Ζαμπάρτας [25942424]. Η ευγενικότατη Marleen μας ανοίγει την εξώπορτα και καθώς οδεύουμε προς το υπόγειο του οινοποιείου αλληλοκοιταζόμαστε, χαμογελώντας με θαυμασμό, καθώς χαζεύουμε μία εξαιρετική συλλογή από έργα κυπρίων καλλιτεχνών που κοσμούν τους τοίχους. Στην αυλή παρέες σιγοψιθυρίζουν γύρω απ’ τα βαρέλια, δοκιμάζοντας τις ετικέτες του οινοποιείου και εμείς αναμένουμε τον οινολόγο Μάρκο Ζαμπάρτα να ολοκληρώσει μία μικρή ξενάγηση που κάνει για να μας αφιερώσει λίγο απ’ τον χρόνο του, που όσο κινηματογραφικός κι αν φαντάζει στ’ αυτιά μας, σαν βγαλμένος από road trip movie στην Καλιφόρνια, φαίνεται να αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στη μελέτη, παραγωγή και προώθηση της επωνυμίας που εκπροσωπεί.

Μαθαίνουμε τα νέα για την εσοδεία του 2014, για την διάκριση του Ροζέ Ζαμπάρτας στη Θεσσαλονίκη, τα ασημένια μετάλλια στον 8ο Κυπριακό Διαγωνισμό Οίνου. Τα Λευκάδα/Shiraz και Μαραθεύτικο φαίνεται να έκλεψαν εκτός απ’ τις δικές μας εντυπώσεις κι αυτές των ειδικών του είδους. Προμηθευόμαστε τα μπουκάλια μας απ’ το πωλητήριο του οινοποιείου κι εγώ εξακολουθώ να ορκίζομαι στον «Επικούρειος», μια ανάμειξη Merlot με Λευκάδα, γεύση ονειρεμένη. Χαιρετούμε τον Μάρκο και την Marleen και ενώ σιμώνουμε στο στρίψιμο προς Βουνί και Κοιλάνι, όπου είναι ο επόμενός μας προορισμός, σχολιάζουμε πως ξεχάσαμε να τους ρωτήσουμε για την πρώτη Κουμανδαρία του οινοποιείου που λέγεται πως θα κυκλοφορήσει εντός της χρονιάς.

Μετά το καταπράσινο Βουνί, ενάμισι περίπου χιλιομέτρων διαδρομή μας καταλήγει στο Κοιλάνι, ένα χωριό κτισμένο στην ανατολική πλευρά του βουνού Αφάμη. Ακολουθούμε την πινακίδα που μας οδηγεί προς τον ιδιωτικό δρόμο, απ’ όπου στρίβουμε δεξιά και κατηφορίζουμε τους γραμμικούς αμπελώνες του οινοποιείου Βλασίδη [99441574]. Τα πενήντα στρέμματα που περιτριγυρίζουν το οινοποιείο αποτελούν ένα άκρως ενδιαφέρον θέαμα με το κτίριο να ακολουθεί μοντέρνες αρχιτεκτονικές γραμμές. Ο Σοφοκλής Βλασίδης ξεναγεί ένα γκρουπ τουριστών και οι φίλοι μου επιμένουν να προμηθευτούμε την ομολογουμένως υπέροχη «Ιδιωτική Συλλογή» πριν επιστρέψει απ’ την ξενάγηση στο πωλητήριο το πλήθος.

Αφού κάνουμε μία βόλτα στους χώρους και δοκιμάζουμε τα κρασιά που μας προσφέρθηκαν, ευχάριστα ζαλισμένοι επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Πελένδρι, που είναι κτισμένο στα ανατολικά της κοιλάδας Καρβουνά-Σαϊττά. Για την ταβέρνα «Συμπόσιο» [99404348] είχα ακούσει τα καλύτερα απ’ τους υπόλοιπους της παρέας και με πίστη στον Ν., που είναι καλοφαγάς, ανέμενα τα καλύτερα. Στο νότιο άκρο του χωριού, σ’ ένα αναπαλαιωμένο αρχοντικό, οι συστάσεις επιβεβαιώθηκαν με τον καλύτερο τρόπο. Άγρια εποχιακά χόρτα, μανιτάρια, κλέφτικο, χαλούμι απ’ αυτά που δεν τρως συχνά κι οι καλύτερες τοπικές οινικές ετικέτες. Φεύγοντας, χαζεύουμε την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού, μία απ’ τις εννέα εκκλησίες-μνημεία της χώρας που ανήκουν στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO. Η διαδρομή προς την Λευκωσία απολαυστικότατη, με κρητικές μελωδίες στο αυτοκίνητο, ανοικτά τα παράθυρα και όλες τις αποχρώσεις του πράσινου, αυτές που οφείλουμε, όσο πιεσμένοι κι αν είμαστε, να απολαμβάνουμε και στην καθημερινότητά μας.

Αναζητήσεις στον Ασκά

Από τον Παναγιώτη Όθωνος

Μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν γνώριζα ούτε την ύπαρξή του… όπως ούτε του Κώστα Στάθη, έναν πραγματικά πρωτοπόρο ζωγράφο που έζησε και δημιούργησε εκεί στον Ασκά στα χρόνια του κυπριακού σκοταδισμού, δηλαδή από τη δεκαετία του 40 μέχρι και το 1987 που πέθανε μόνος με μοναδική παρέα τα πινέλα και τις μπογιές του.

Πρόσφατα λοιπόν, αναζητώντας στοιχεία της ιστορίας αυτού του ιδιαίτερου ζωγράφου, έκανα αυτή την ιδιαίτερα «εικαστική» εκδρομή με σκοπό να μάθω μερικές πληροφορίες για αυτή την φυσιογνωμία. Παρέα με τον Δήμο, κάναμε την διαδρομή από Λευκωσία με κατεύθυνση το Παλαιχώρι, περάσαμε ανάμεσα από διάφορα χωριά και διασχίσαμε τα πράσινα ημιορεινά. Περίεργες στροφές, ξεχασμένα kitsch  κέντρα από τη δεκαετία του 90, πωλητές εποχιακών φρούτων σε παράγκες στην άκρη του δρόμου και ένα σωρό άλλα συνθέτουν την πορεία προς τον Ασκά.

Μια στάση στην όμορφη πλατεία του «διχασμένου» Παλαιχωρίου, το οποίο δηλώνει δύο χωριά σε ένα! Και εξηγώ,  ο ποταμός χωρίζει το Παλαιχώρι σε δύο μέρη, Ορεινής και Μόρφου, άρα και δύο κοινοτάρχες… Από εκεί συνεχίσαμε τον δρόμο μας προς τον Ασκά και ομολογουμένως έμεινα άφωνος. Ένα χωριό ξεχασμένο στον χρόνο, με αμέτρητα πετρόκτιστα σπίτια που έχουν απλώς αφεθεί… περπατήσαμε στα στενά του χωριού, ήρθαμε αντιμέτωποι με την ασύμμετρη αρχιτεκτονική και κατηφορίσαμε προς το ποτάμι…

Μιλήσαμε με τους ελάχιστους κατοίκους που συναντήσαμε, απολαύσαμε κυπριακό καφέ και χοιρομέρι στον καφενέ του χωριού. Μετα από αυτή την εμπειρία προχωρήσαμε στο πρόσφατο στολίδι του χωριού, την ταβέρνα Λύχνος, όπου ολοκληρώσαμε την επίσκεψη μας στον Ασκά έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις…

Ο «άλλος» δρόμος προς τη Λάρνακα

Από την Πόπη Ι. Βακή

Αγαπώ τη μικρή, φιδίσια διαδρομή προς το γραφικό χωριό Αγία Άννα, ένα μικρό, πετρόκτιστο χωριουδάκι, που σε συνεπαίρνει με την ρομαντική του ατμόσφαιρα και τη «φυσιολάτρευτή» του όψη!

Ξεκίνα! Πιάσε το δρόμο για τη Μοσφιλωτή, οδηγώντας στον παλιό δρόμο Λευκωσίας-Λεμεσού. Προτού μπεις στην κοινότητα -στο σημείο του μικρού κυκλικού κόμβου- ακολούθησε το παράλληλο δρομάκι που σε βγάζει στην ιστορική Ιερά Μονή Αγίας Θέκλης, ένα παλιό γυναικείο μοναστήρι, με ωραίο τέμπλο, όμορφους κήπους και μια υπόγεια στοά με αγιασμένο νερό, όπου στο θόλο της μπορείς να γράψεις το όνομα του/της αγαπημένης σας για ευόδωση της σχέσης!

Αφού προχωρήσεις και βγεις έξω από την κοινότητα, συναντάς στο δρόμο σου το φημισμένο εστιατόριο της «Κοκκινούς», κατάλληλο για οικογένειες και παντός είδους κοινωνικής υποχρεώσεως… φαγοπότια! Συνεχίζεις την πορεία σου και περνάς διαμέσου του χωριού Ψευδάς, ένα πευκόφυτο χωριουδάκι που τα τελευταία χρόνια αναπτύχθηκε αρκετά. Συνέχισε την πορεία σου και σε λίγο έφτασες στο χωριό Αγία Άννα! Πρώτα απ’ όλα θα σε ενθουσιάσουν τα πετρόκτιστα σπιτάκια του και τα στενά δρομάκια του. Στα δεξιά σου, μέσα στους ευκαλύπτους, εκεί που ήταν το παλιό σχολείο, βρίσκεται η ταβέρνα «Τρέμιθος» που σερβίρει φοβερό μεζέ στη σχάρα. Πιο κάτω, μέσα στην όμορφη πλατεία της κοινότητας, θα βρεις τη διάσημη -σε όλη την Κύπρο- ταβέρνα «Αγία Άννα» με τον πλούσιο, κυπριακό μεζέ και το απαράμιλλο ντεκόρ και φιλοξενία της, ενώ, λίγο πιο κάτω, προς την έξοδο της κοινότητας, ανακάλυψε το μικρό φράκτη του χωριού, που αν είσαι σε περίοδο βροχόπτωσης, σου χαρίζει όμορφες, κελαριστές εικόνες!

Και κάτι extra! Κάνε μια στροφή -εκεί που ο δρόμος λέει προς πεδίο βολής- για να ανακαλύψεις το αναπαλαιωμένο μοναστήρι της Παναγίας Στάζουσας. Είναι Μετόχι της μονής Σταυροβουνίου και με το που θα το αντικρίσεις θα θαυμάσεις το επιβλητικό του χτίσμα και τα 3-4 περήφανα, ολόρθα του κυπαρίσσια που μαρτυρούν την προγενέστερη ακμάζουσα περίοδο του. Αν θες, από κει, περνάς διαμέσου του χωριού Κλαυδιά ή επανέρχεσαι στο δρόμο που ήσουν και συνεχίζεις τη διαδρομή σου, φτάνοντας στο Καλό Χωριό Λάρνακας και μετά στο μεγάλο κυκλικό κόμβο που σε οδηγεί σε όλα τα σημεία του νησιού.

Ζώντας την περιπέτεια σε χωμάτινες διαδρομές

Από την Πέγκυ Σπινέλη

Ας πούμε -θεωρητικά- πως είναι Κυριακή μεσημέρι και η θερμοκρασία -μέσα Ιουνίου- αγγίζει τους 40 βαθμούς με την υγρασία να λυγίζει και τους πιο ανθεκτικούς. Είσαι στο σπίτι στην Παρεκκλησιά και βαριέσαι. Έχεις τελειώσει τους τρεις κύκλους «House of Cards», έχεις απολαύσει τον Benedict Cumberbatch ως Sherlock και δεν έχεις κατεβάσει ακόμη το «Silicon Valley». Επίσης, είσαι 8 μηνών έγκυος και η θάλασσα δεν αποτελεί για εσένα επιλογή. Τι κάνεις;

Σε μια παρόρμηση της στιγμής , για την οποία ευθύνονται οι ορμόνες, αποφασίζεις με τον έτερο, να ζήσεις την περιπέτεια. Ξεκινάς από την Παρεκκλησιά και αρχίζεις την άνοδο, έτσι γιατί μπορείς. Αυτό κάναμε κι εμείς, εντελώς απροετοίμαστοι, χωρίς ένα μπουκαλάκι νερό για να υγράνουμε την καταπιόνα μας. Φτάσαμε στο Κελλάκι, περάσαμε το Κλωνάρι, τη Βίκλα {real name} και την Ακαπνού, συνεχίσαμε επισκεπτόμενοι την Επταγώνεια, το Μελίνι και την Οδού. Μέχρι εκεί όλα πήγαιναν καλά.

Το διασκεδάζαμε και γελάγαμε. Κάπου στην Οδού όμως στράβωσε το πράγμα. Στρίψαμε... κάπου και βγήκαμε σε έναν χωματόδρομο. Νομίζαμε πως θα ήταν για λίγο, αλλά ουχί. Αν χαρακτηρίσατε την απουσία νερού για μια εκδρομή στα όρη της νήσου ανόητη, το ότι οδηγούσαμε μια BMW 7 (ευτυχώς νοικιασμένη) πως θα σας φαινόταν; Η έκφραση «νόμιζα πως θα γεννούσα» τα συνοψίζει όλα. Ο χωματόδρομος ήταν απότομος, στενός και χωρίς τέλος. Με τα μάτια ορθάνοιχτα και το στόμα ελαφρώς ανοιχτό -εγκεφαλικό ή δίψα, δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά- περιορίζαμε τις συζητήσεις σε σύντομες στιχομυθίες. Ερώτηση: «Τι θα γίνει αν έρθει κάποιο αμάξι από το αντίθετο ρεύμα;». Απάντηση: «Ας έρθει να μάθουμε που είμαστε και ας είναι με μετωπική!» Για να μην τα πολυλογώ, φτάσαμε στο Μοναστήρι του Μαχαιρά μέσω χωματόδρομου. Κάναμε μια βόλτα στον Μαχαιρά από όπου και τα σχετικά ενσταντανέ και συνεχίσαμε μέσω ασφάλτου προς αναζήτηση τροφής. Καταλήξαμε στους Καπέδες. Λάθος μεγάλο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα μας κάνουν μήνυση. Δεν φάγαμε καθόλου καλά, αλλά τουλάχιστον αγοράσαμε ένα μπουκάλι νερό, το οποίο πίναμε στο δρόμο προς Αναλυόντα, ακολούθως Λυθροδόντα μέχρι που φτάσαμε στα Πάνω Λεύκαρα. Ναι, εκεί φάγαμε καλά.

Ηθικό δίδαγμα: Αν το BBC έβγαζε περισσότερα από 3 επεισόδια ανά σεζόν για τον Sherlock του, η BMW θα είχε ακόμη λάστιχα.

Ενετικά Γεφύρια, Παναγία του Σίντη, οινοποιείο «Βουνί Παναγιάς»

Από τον Μιχάλη Μιχαηλίδη

Ήτανε 17 Αυγούστου. Αφού φάγαμε τη σούβλα του δεκαπενταύγουστου αλλά και τη σούβλα της επομένης (λόγω του ότι είχαμε την «τύχη» να ακολουθήσει Κυριακή) κι αφού βρισκόμασταν που βρισκόμασταν στα ψηλά, συμφωνήσαμε για τη Δευτέρα να οργανώσουμε road trip.

Από τον Πολύστυπο κινηθήκαμε δυτικά, περάσαμε από Σαϊττά, Πέρα Πεδί και Μανδριά και λίγο πριν τον Άγιο Νικόλαο κάναμε δεξιά προς Γεφύρι του Τζελεφού. Εκεί, εννοείται κάναμε στάση για βόλτα κατά μήκος του ποταμού, ενώ καλό να είναι να ξέρεις πως σε κάποια σημεία δημιουργούνται μικρές λιμνούλες ακόμα και για ένα δροσιστικό μπάνιο!

Φάγαμε παγωτό μηχανής από τον πλανώδιο παγωτατζή, βγάλαμε φωτογραφίες και κινήσαμε προς Άγιο Νικόλαο. Λίγο μετά το χωριό κάναμε δεξιά προς τα γραφικά χωριουδάκια Πραιτώρι, Φιλούσα και Αρμίνου, περάσαμε από Μέσανα και Σαλαμιού και στα Κελοκέδαρα κάναμε ξανά δεξιά. Ο δρόμος είναι κατηφορικός, χωμάτινος, περνάει κυριολεκτικά μέσα από τον ποταμό (σημείωση: ήμασταν με κανονικά saloon αυτοκίνητα), η θέα είναι πανέμορφη, ενώ όταν κατηφορίσεις καλά απέναντι σου ξεπροβάλλει το υπέροχο μοναστήρι της Παναγίας του Σίντη το οποίο είναι κτισμένο στην όχθη του χείμαρρου Ξεροπόταμου, στη συμβολή του με το αργάκι του Σίντη (εξ ου και το επώνυμο του μοναστηριού).

Μετά την εκεί στάση πήγαμε βόρεια προς Πενταλιά (μπορείς να πας και νότια προς Αγία Μαρίνα, καταλήγει στον ίδιο δρόμο), απολαύσαμε την εικόνα με τα παραδοσιακά κυπριακά βούθκια κατά μήκος του ποταμού και απ’ εκεί βγήκαμε στον κύριο δρόμο με κατεύθυνση προς Στατό - Άγιο Φώτιο, Χρυσορογιάτισσα και Παναγιά. Στο Μοναστήρι της Χρυσορογιάτισσας μπορείς να ξαποστάσεις για ένα καφεδάκι ή για να πάρεις κάτι από τα καλούδια που φτιάχνουν και παράγουν, στην Παναγιά μπορείς να κάνεις το προφανές-κλισέ και να επισκεφτείς το σπίτι του Εθνάρχη (δεν το κάναμε αλλά πήγαμε πιο παλιά και η εμπειρία είναι ενδιαφέρουσα), ενώ τέλος, καλύτερο φινάλε από μια επίσκεψη στο οινοποιείο «Βουνί Παναγιάς» δεν μπορεί να υπάρξει.

Wine tasting μαζί με τον ιδιοκτήτη Ανδρέα Κυριακίδη και φυσικά, γεύμα με θέα στον Κόλπο Χρυσοχούς που περιλαμβάνει εποχιακούς μεζέδες συνοδευόμενους από τα εξαιρετικά κρασιά από γηγενείς ποικιλίες της περιοχής: τα λευκά Alina (Ξυνιστέρι), Spourtiko και Promara, το ροζέ Pampela (Μαραθεύτικο & Μαύρο), αλλά και τα κόκκινα Plakota και Barba Yiannis (Μαραθεύτικο). Αν σκοπεύετε να καθίσετε εκεί για φαγητό, κάντε καλύτερα ένα τηλεφώνημα πριν πάτε: 26722770, 99453138.