Θα ‘ταν τουλάχιστον υπερβολή αν λέγαμε ότι ο Έλληνας ανέμενε ένα τραγούδι όπως το «Να σταθώ στα πόδια μου» για να αφυπνιστεί, σίγουρα όμως τραγούδια όπως αυτό που τα χαρακτηρίζει η αλήθεια, που δεν είναι επιτηδευμένα, που ποντάρουν στην παράδοση ενός λαού όπως η Κρήτη χωρίς όμως να πρόκειται για άλλη μία ελαφρολαϊκή μαντινάδα, που δεν ενδιαφέρονται από styling και άλλες φανφάρες, που έχουν λόγια απλά και όχι αμπελοφιλοσοφίες, σίγουρα μπορούν να αγγίξουν, να τσιγκλήσουν, να εμπνεύσουν, ή έστω να προσφέρουν ένα χαμόγελο ικανοποίησης σε πολλούς από εμάς.

Θα ‘ταν επίσης άδικο και για πολλούς άλλους τραγουδοποιούς που έχουν γράψει αριστουργήματα, με στίχους γεμάτους συναίσθημα, βιώματα και πολλά νοήματα αν εστιάζαμε μόνο σε αυτό το κομμάτι, πλην όμως τη δεδομένη στιγμή οφείλουμε να πιστώσουμε στον Μπαλάφα και τον Ζερβάκη ότι κατάφεραν κάτι πολύ σπουδαίο.

Μπράβο λοιπόν για τον στίχο, συγχαρητήρια για την παραδοσιακή μουσική με τον ήχο της λύρας, ένα χειροκρότημα για τον λεβέντικο πεντοζάλη και κυρίως για την απέριττη γενικότερη προσέγγιση.

Ναι, ένα τραγούδι, ένα ποίημα, μια παράσταση, ένα βιβλίο, ένας δίσκος, μια δήλωση, ένας άνθρωπος με την στάση και τη συμπεριφορά του μπορεί να μας εμπνεύσει, να μας δείξει τον δρόμο, να μας προβληματίσει, να μας ανυψώσει το ηθικό. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά γύρω μας. Αρκεί να ψάξουμε λίγο για να τα βρούμε. Να βρούμε το φως!