«Παπά, οι Τούρκοι που είναι;»

Δεν συζητήσαμε ποτέ για το πολιτικό ζήτημα και δεν ξέρω κιόλας αν ήρθε ο καιρός να το κάνω, με ένα παιδάκι 5 χρόνων.

Αρκέστηκα στο να της δείξω το υπό κατοχή τμήμα της Κύπρου και να της απαντήσω στο συμπληρωματικό ερώτημα κατά πόσο «είναι κακοί οι Τούρκοι».

Και φυσικά η απάντηση μου ήταν αρνητική και φυσικά δεν δαιμονοποιούμε λαούς και κράτη και φυσικά δεν διαιωνίζουμε το μίσος και την έχθρα και φυσικά δεν φταίει ένας ολόκληρος λαός για τα κακά που βρίσκουν έναν άλλο λαό.

Ok, εύκολο να τα λες όλα αυτά σε ένα παιδάκι ή στον οποιοδήποτε και εύκολο να το παίζεις ανοικτόμυαλος, συνετός και με ανεπτυγμένη την ικανότητα της ενσυναίσθησης.

Τι κάνεις όμως όταν προκύψουν σοβαρά διλήμματα;

Σου δίνει το facebook τη δυνατότητα να βάλεις στο profile picture σου την πολύχρωμη σημαία της ΛΟΑΤ κοινότητας. Το κάνεις; Το κάνες.

Σου δίνει το facebook τη δυνατότητα να βάλεις στο profile picture σου τη σημαία της Γαλλίας αμέσως μετά το μακελειό στο Παρίσι. Το κάνεις; Το κάνεις.

Σου δίνει το facebook τη δυνατότητα να βάλεις στο profile picture σου την σημαία της Τουρκίας, π.χ. μετά από μια αντίστοιχη αφορμή, όπως για παράδειγμα το σημερινό μακελειό στην Κωνσταντινούπολη. Το κάνεις; Τι κάνεις;

Ενδοσκόπηση, αυτό κάνεις. Γιατί θα το έκανες και για ποιους θα το έκανες ή αν όχι, γιατί δεν θα το έκανες και για ποιους δεν θα το έκανες;

Σίγουρα η απάντηση δεν είναι εύκολη και δεν πρέπει κιόλας να είναι.

Κριτική σκέψη. Στις δύο αυτές μικρές λέξεις βρίσκεται ενδεχομένως η απάντηση. Προσπάθησε να βρεις τις απαντήσεις μέσα σου, και όχι κατ' ανάγκη για το αν θα βάλεις τη σημαία της Τουρκίας στην εικόνα του προφίλ σου αλλά για τα πολύ σημαντικά διλήμματα που (όπως όλα δείχνουν) θα μας τεθούν σύντομα...