Μας λέει η Κατερίνα:

«Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός απ' αυτούς που θα το διαβάσουν. Αυτό το βιβλίο, θα πουν, είναι γεμάτο ψέματα, κακοήθειες, ανακρίβειες, παραχάραξη της οικογενειακής μας ιστορίας από ένα μυαλό χολωμένο κι άρρωστο, που γυρεύει εκδίκηση για τον θάνατο που μόνο του επέλεξε. Ωστόσο εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου, κι από κει και πέρα, ο καθείς ας διαλέξει τη λήθη που του ταιριάζει, που τον ανακουφίζει· έτσι είναι αν έτσι νομίζουνε. Αυτό το βιβλίο με διαλύει. Αυτό το βιβλίο έχει σκοπό να με διαλύσει, να με κάνει κομμάτια. Μέσα στα κομμάτια μου είμαι. Κι όποιος την ακούσει δεν θα την ξεχάσει ποτέ»

Όλα τα παιδιά έχουν σημάδια από τη μητέρα τους. Ο Κορτώ έχει χαρακιές. Για να το γράψει καταδύθηκε εκεί που δεν έφτασε ούτε ο ψυχαναλυτής του - εκεί δεν πας με άλλον, είσαι μονάχος. Και έχω την αίσθηση ότι δεν το έκανε για να συνομιλήσει με τους αναγνώστες του. Το έκανε για να τελειώσει με την Κατερίνα – έτσι νομίζει, δηλαδή.

Στις 27 Δεκεμβρίου 2002 η Κατερίνα Χατζοπούλου, το γένος Χωριανού, βούτηξε σε μία θάλασσα από χάπια, αφήνοντας το γυμνό κορμί της ξέπνοο και άψυχο. Τα φάρμακα, τα χάπια, οι απόπειρες αυτοκτονίας και η μαρτυρική ζωή ενός ανθρώπου που πνίγεται στη θάλασσα της αβάσταχτης καθημερινότητας της μανιοκατάθλιψης και γραπώνεται από όποιον αντέχει να βρίσκεται δίπλα του, με αποτέλεσμα να πνιγούν όλοι μια ζωή υπό την τυραννία του «τέρατος με τα σιδερένια δόντια».

Τη βρήκε ο γιος της, ο Πέτρος, ο μονάκριβός της που εμείς εδώ γνωρίζουμε σαν Αύγουστο Κορτώ. Έστω και αν δεν μπορούσε να το αποδείξει όπως δεν μπορούσε να αποδείξει ότι υπάρχει Θεός, μπορούσε να ορκιστεί στο Θεό με βεβαιότητα: Ποτέ δεν θα αγαπούσε άλλο παιδί όσο αγάπησε τον γιό της. Ξέρεις τι θα πει αγάπη, συνήθιζε να λέει; Αγάπη θα πει να σηκώνεις σταυρούς. Κι αν δεν υπάρχουν, καμιά φορά να τους εφευρίσκεις. Μια ζωή που αφιερώθηκε πλήρως στον μονάκριβο γιό της, τον οποίο αγάπησε παθολογικά, φορτώνοντάς του το βάρος της δικής της μαύρης ύπαρξης.

Δεν την έκλαψε – μια ζωή την κλαίει, εκτός από εκείνη τη στιγμή. Και αφού δεν άνοιξε το παράθυρο για να φύγει η ψυχή, η Κατερίνα έμεινε εκεί. Στοιχειωμένη ανάμεσα στην ύπαρξη και στην ανυπαρξία, σχεδόν όπως πέρασε τη ζωή της. Χρόνια φωτεινά σαν ψέμα ή σαν τον ήλιο του μεσονυχτίου. Που θα τα ακολουθήσει το αντίστοιχο σκοτάδι.

Η περιγραφή της εικόνας από την ίδια, όντας νεκρή, γίνεται με ένα κείμενο που νομίζεις ότι ύφανε ο πόνος και ξέπλυναν τα δάκρυα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που συναντήθηκα με τέτοιο πόνο;

Δεν θυμάμαι αν ήταν στίχος ή μελωδία. Πρέπει να είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης για να τον περιγράψεις. Και για να ζήσεις μαζί του.

Κάτι που ο Κορτώ μας το απέδειξε για μια φορά ακόμη.