Με το βιβλίο Αγγελική ο Μάριος Φρίξου αυτό ακριβώς ήθελε και αυτό κατάφερε. Να ζήσουμε μαζί τη στιγμή. Τη στιγμή που η φλόγα καίει τα πάντα. Σκοπός δεν είναι να δούμε τις στάχτες που σκόρπισαν τα πάντα στους πέντε άνεμους. Δεν αρκεί να βλέπεις μόνο τη φωτιά αλλά να γίνεσαι σπίθα να καίγεσαι μαζί της … Σκοπός είναι να βιώσουμε μαζί την ολική καταστροφή. Να είμαστε αυτόπτες μάρτυρες.

Έτσι και η ζωή της Αγγελικής. Αρχίζοντας μια ζωή γεμάτη όνειρα και καταλήγοντας να κλαίει πάνω από τα κουφάρια της. Αυτό που θα ήθελε είναι τη ζωή της πίσω. Τη σκορπισμένη, την χαραμισμένη, τη ξεριζωμένη. Από ποιόν να τη ζητήσει τώρα.... Και τι ωφελεί...

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.. Πόσες πίκρες; Πόσος πόνος; Και όμως αντέχει τα πάντα γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. «Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα χαρτιά που μας μοιράζουν, μπορούμε όμως να παίξουμε το παιχνίδι με το δικό μας τρόπο» . Και η Αγγελική έπαιζε όσο καλύτερα μπορούσε βγαίνοντας πάντα νικήτρια από τα συντρίμμια.. Το τελευταίο παιχνίδι όμως που της επιφύλασσε η μοίρα ήταν και το πιο σκληρό. Εξάλλου πια μάνα αντέχει των θάνατο των σπλάχνων της με το χειρότερο τρόπο

Αγγελική. Η ηρωίδα κόρη αδελφή σύζυγος μάνα!

 «Είναι μερικοί… Εκεί κοντά στα μεσάνυχτα που ξύνουν το σκοτάδι με τα νύχια τους και βρίσκουνε κομμάτια φως». Μια από αυτές η Αγγελική μας. Το στήριγμα όλων.  Στο πρόσωπό της χαραγμένη όλη η ζωή της. Δυο βαθιές σαν αυλακιές ρυτίδες, που τις είχε σκάψει η μοίρα, για να κρύψει μέσα τους βάσανα και καημούς. Που όσους υπονόμους και να πέρασε, ποτέ δεν έχασε από τη ψυχή της το άρωμα της λεμονιάς. Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει. Έτσι και η Αγγελική.

Όσα ραπίσματα κι αν σε ματώσουν στη ζωή σου και λυγίσεις και πέσεις να ξέρεις ότι μέσα σου κρύβεται μια αχαλίνωτη δύναμη που θα σε κάνει να σηκωθείς. Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα. Ν’ αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: θάνατος δεν υπάρχει!