Στις 19 Οκτωβρίου ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός «4 Paws for Ability» δημοσίευσε μια φωτογραφία, με μια γυναίκα να σπαράζει στο κλάμα ένα σκύλο να ξαπλώνει στο πάτωμα και ένα παιδάκι να ασχολείται με το tablet του.

Ο συγκεκριμένος οργανισμός, εκπαιδεύει και παρέχει σκύλους οι οποίοι βοηθούν και στηρίζουν παιδιά με ειδικές ικανότητες. Τη φωτογραφία δημοσίευσε η ίδια η μητέρα του παιδιού, που διακρίνεται στην εικόνα, συνοδεύοντας την με ένα κείμενο.

Αυτό το αγόρι είναι το πιο δυνατό παιδί που έχω γνωρίσει. Έχει αντιμετωπίσει στη ζωή του αμέτρητους αγενείς και αδαείς ενήλικες και παιδιά που δεν μπορούν να τον καταλάβουν. 

«Βλέπετε αυτό το στιγμιότυπο; Δεν έχω ξαναζήσει ποτέ κάτι τόσο έντονο. 

Σκέφτηκα να μη δημοσιεύσω αυτή τη φωτογραφία, γιατί ντρεπόμουν για το τόσο παραμορφωμένο από το κλάμα πρόσωπό μου, αλλά αποφάσισα ότι είναι τόσο σημαντικό να το κάνω που δεν γινόταν αλλιώς.

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε προς το τέλος μιας μέρας κατά την οποία ο 5χρονος αυτιστικός γιος μου κατάφερε τελικά, μετά από πολλές ώρες, να καθίσει μαζί με τον νέο του σκύλο, τον Tornado, έναν ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο βοήθειας για παιδιά με αυτισμό.

Ταξιδέψαμε από την άλλη άκρη του ωκεανού, σταματήσαμε σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής και αλλάξαμε κάθε τι που ο γιος μου είχε συνηθίσει ως την καθημερινή του ρουτίνα, μόνο για να φτάσουμε εδώ.

 

Ήταν τόσο συναισθηματικά φορτισμένος όλη τη μέρα που έπρεπε να κάνουμε ένα διάλειμμα για δύο ώρες πριν επιστρέψουμε για να συνεχίσουμε.  

Αυτό το αγόρι είναι το πιο δυνατό παιδί που έχω γνωρίσει. Έχει αντιμετωπίσει στη ζωή του αμέτρητους αγενείς και αδαείς ενήλικες και παιδιά που δεν μπορούν να τον καταλάβουν, ανθρώπους που συνεχώς τον πληγώνουν, γιατί δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι είναι διαφορετικός.

Είναι το πρόσωπο μιας μητέρας που έχει δει το παιδί της να αποτυγχάνει ξανά και ξανά στο να αποκτήσει οποιοδήποτε είδος κοινωνικής συναναστροφής ή να κάνει έναν φίλο.

Αυτή η φωτογραφία απεικονίζει το πρόσωπο μιας μητέρας που βλέπει το παιδί της, ένα παιδί που η ίδια δεν μπορεί να αγκαλιάσει, να πλύνει, να ντύσει ή να αγγίξει, να κάθεται, νιώθοντας άνεση και οικειότητα, δίπλα στον νέο του σκύλο βοήθειας.

Με τη δική του θέληση και με ένα ανείπωτο, αλλά προφανές δέσιμο ανάμεσά τους. Είναι το πρόσωπο μιας μητέρας που έχει δει το παιδί της να αποτυγχάνει ξανά και ξανά στο να αποκτήσει οποιοδήποτε είδος κοινωνικής συναναστροφής ή να κάνει έναν φίλο. Έστω έναν φίλο. Την οποιαδήποτε σχέση με οποιονδήποτε.

Μια μητέρα που έχει κάτσει δίπλα στον γιο της αμέτρητες φορές, για μήνες ολόκληρους, όσο εκείνος έκλαιγε τις νύχτες, επειδή δεν μπορεί να δημιουργήσει την παραμικρή επαφή με κάποιον έξω από την οικογένειά του, όσο σκληρά κι αν προσπαθεί και όσο κι αν παρακολουθεί τις θεραπευτικές συνεδρίες για τον αυτισμό.

Και τώρα, εκείνη απλώς κάθεται πίσω από τον γιο της, αμίλητη, παρακολουθώντας τη στιγμή, με τον αέρα να έχει γεμίσει τα πνευμόνια της και ούτε μια λέξη για να πει. Κρατά το στόμα της και κλαίει βουβά, επειδή δεν θέλει να διακόψει αυτή τη στιγμή και να τον αποσπάσει από αυτό το τόσο αληθινό, αγνό συναίσθημα. Είναι μια στιγμή μαγική που τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν.

Έχω κλάψει τόσες πολλές φορές για αυτό το αγόρι, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που κλαίω για έναν τέτοιο λόγο.

Είναι κάτι νέο, είναι οδυνηρό, είναι υπέροχο . Θα είμαι πάντα δίπλα σε αυτό το παιδί (μάλλον κλαίγοντας), αλλά είμαι ευγνώμων που εκείνος θα μπορεί να έχει τον Tornado δίπλα του. Η μαγεία των σκυλιών βοήθειας του οργανισμού «4 Paws» είναι τελικά αληθινή.

Η αναμονή ήταν μεγάλη, αλλά αυτή η στιγμή κάνει κάθε δευτερόλεπτο αναμονής να αξίζει. Άξιζε κάθε μάχη που δώσαμε, κάθε διάγνωση που πήραμε, κάθε δολάριο που ξοδέψαμε, κάθε επίσημο έγγραφο που συμπληρώσαμε, κάθε συνεδρία στο σχολείο με τους δασκάλους του, κάθε δάκρυ που κύλησε, κάθε βήμα μπροστά και κάθε βήμα πίσω, κάθε θαύμα που μας επεφύλασσε το άγνωστο μέλλον.

Με έναν μαγικό τρόπο, χάρη στον Tornado, ξέρω ότι όλα τελικά θα πάνε καλά».