«Ο χρόνος περνάει, οι καιροί αλλάζουν μα οι ιστορίες από τα παλιά πάντα μας συντροφεύουν και χαράσσουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας».

 

Κύπρος, 1950

Ο κ. Μιχάλης ανοίγει το παρπερκό του στην πλατεία του χωριού Ανώγυρα και ο Αντρέας πάει να μάθει την τέχνη του παρπέρη κοντά του. Ακονίζει τις λεπίδες, ετοιμάζει τον αφρό, καθαρίζει και παρατηρεί, μαθαίνει, ακούει.

Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι μια από τις πολλές που γίνονταν εκείνη την εποχή. Κάπως έτσι πήγαινε πάντα το πράγμα, οι παλιοί μάθαιναν την τέχνη στους νεότερους, και εκείνη με τη σειρά τους, στους πιο νέους.

«Όταν ήμουν μικρός μάθαινα δίπλα στον παππού μου, ήταν ο πρώτος και ο πιο σπουδαίος μου δάσκαλος. Συχνά μου έλεγε ιστορίες από το πώς δούλευαν τα κουρεία τότε, που ξεκινούσε εκείνος», θυμάται ο κομμωτής Ανδρέας Χρίστου.

«Το βίντεο ήθελα να το κάνω χρόνια, ως φόρο τιμής στον παππού μου που με δίδαξε όχι μόνο την τέχνη της κομμωτικής, αλλά και την τέχνη του να είσαι άνθρωπος. Ήθελα να αναβιώσω μνήμες, γλυκιές μα και δύσκολες, σκληρές μα συνάμα αυθεντικές και ανθρώπινες.  

Ο κομμωτής Ανδρέας Χρίστου, όπως μας έχει συνηθίσει πραγματοποιεί πάντα όσα σκέφτεται και έχει ως όνειρα. Έτσι και αυτή τη φορά, έκανε έρευνα, έψαξε βρήκε όσα χρειαζόταν και μαζί με τη βοήθεια του «Loukianou Art Photography», δημιούργησαν ένα εξαιρετικό ολιγόλεπτο βίντεο που μας μεταφέρει σε ένα κουρείο την περίοδο του 1950, με τον κ. Μιχάλη -ιδιοκτήτη του αυθεντικού κουρείου που λειτουργεί πάνω από μισό αιώνα στην Ανώγυρα, χωρίς καμία αλλαγή.

«Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή, γιατί ένιωθα πραγματικά πώς είχα μεταφερθεί σ’ εκείνη την εποχή. Το σκηνικό ήταν τόσο οικείο που πίστευα πώς είχα μπει σε χρονοκάψουλα και ταξίδεψα 60 χρόνια πριν».

 

Διαβάστε επίσης: 

Ο Κύπριος κομμωτής Αντρέας Χρίστου, κούρεψε άστεγους στη Θεσσαλονίκη