Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν θα το έχουν τα παιδιά που θα κάνουν το bullying, αλλά τα θύματά τους. Αν για παράδειγμα κυρά Κούλα μου το παιδί μου κτυπάει, βρίζει, κοροϊδεύει το δικό σου παιδί, θα πρέπει να ψάξουμε τις αιτίες-αδυναμίες για την πράξη πάνω στο δικό σου παιδί και να φροντίσουμε «διορθώσουμε» το δικό σου παιδί. Κι αν η κατάσταση δεν φτιάξει, ε τότε ας βγάλουμε απ’ το σχολείο το παιδάκι σου για να μην του κάνει κανείς bullying…

Πέραν απ’ αυτό το καίριο on air ερώτημα της κυρίας, ρωτάει ο παρουσιαστής: «Το ενδεχόμενο, κυρία Κούλα μας, να σας πει ο γιος σας ότι είναι γκέι, το έχετε σκεφτεί ποτέ;».

«Όχι» απαντάει ξαφνιασμένη και μετά μούγκα. Ένα μικρό εγκεφαλικό θα πρέπει να το είχε πάθει σε εκείνο το τελευταίο σημείο της από τηλεφώνου συνομιλίας η κυρία Κούλα…

Αντί, δηλαδή, να προσπαθούμε να μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά μας, να τους καλλιεργούμε κριτική σκέψη, να τους απαντάμε σωστά και όπως πρέπει κάθε φορά που θα έρχονται με απορίες -σίγουρα θα έρθουν με απορίες σε κάποια φάση, αργά ή γρήγορα-, αντί να τους μάθουμε να σέβονται το καθετί διαφορετικό από εμάς (φτάνει φυσικά αυτό το καθετί διαφορετικό να μην έχει αρνητικό αντίκτυπο σε οποιονδήποτε άλλο συνάνθρωπό μας), αντί να τους μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αντ’ αυτού τα αφήνουμε στον λήθαργο, τα αφήνουμε να μεγαλώνουν γεμίζοντας φοβίες, αποκτώντας νευρώσεις και αναπτύσσοντας κόμπλεξ, με αποτέλεσμα να υιοθετούν συμπεριφορές στο σχολείο, στον στρατό, στην κοινωνία γενικότερα σαν κι αυτές που πολύ καλά περιέγραψε η κυρία Κούλα, η οποία και προφανώς είναι γεμάτη φοβίες, νευρώσεις και κόμπλεξ.

 

Να πω κάτι όμως. Μπορεί και για το πώς είναι «κατασκευασμένες» οι κυρίες Κούλες να έχει μερίδιο ευθύνης κάποιος άλλος. Σίγουρα έχει. Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Και αφού η συζήτηση τις τελευταίες ώρες αφορά και πάλι στα ΛΟΑΤΙ άτομα, αυτό που πρέπει να κάνει η κυρία Κούλα, αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι, είναι να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να μιλήσει με τρανς άτομα, να συναναστραφεί με γκέι άντρες και γυναίκες, να συζητήσει με τραβεστί. Δεν είναι καλικάντζιαροι, δεν είναι εξωγήινοι, δεν είναι φρούτα, φυσιολογικοί άνθρωποι είναι.

Μπαίνοντας στη διαδικασία να τους γνωρίσεις θα απομυθοποιήσεις πρόσωπα και καταστάσεις και μόνο τότε θα εξαφανιστούν οι νευρώσεις, θα μηδενιστούν τα κόμπλεξ, θα φύγουν οι φοβίες… Αλλιώς, περιορίσου στις τηλεφωνικές παρεμβάσεις και συνέχισε στην προσευχή σου να παρακαλείς ο γιος σου να μην είναι γκέι, αφού, κυρία Κούλα μου, εκεί έξω (δυστυχώς) υπάρχουν Κούλλες πολλές.