Συναντηθήκαμε στο καφενεδάκι «Χαλαρά», στην πλατεία Φανερωμένης και η πρώτη του ατάκα ήταν ότι πιο θετικό και ελπιδοφόρο θα μπορούσε να ακούσει κάποιος πίνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας: «Ξέρεις, είμαι χαρούμενος που έχω εκπληρώσει όλα τα όνειρα που είχα ως παιδί. Ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο στο ΑΠΟΕΛ, έπαιξα. Ήθελα να λάβω μέρος στην Εθνική Κύπρου, το έκανα. Ήθελα να πάω στην Νέα Υόρκη να σπουδάσω, πήγα. Το όνειρό μου ήταν να γίνω φωτογράφος, έγινα. Νιώθω κομπλέ και συνεχίζω. Ο κόσμος πρέπει να κυνηγάει και να εκπληρώνει τα όνειρά του. Όλοι μας».

Για το γεμάτο εκπλήξεις βιογραφικό του, τον χώρο του μόντελινγκ στην Κύπρο, τη μετά-digital και μετά-facebook εποχή, ο Μάριος μιλάει έχοντας απ’ την μία την πολυετή του εμπειρία ως βάση και απ’ την άλλη την έμφυτη αισιοδοξία που τον διακατέχει.

«Η φωτογραφία μου άρεσε από τότε που ήμουν 14 χρονών. Παρόλο που ήμουν αθλητής τότε, το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω φωτογραφία. Από μικρός είχα αντιληφθεί ότι μου άρεσαν οι γυναίκες. Μου άρεσε να παρατηρώ τις γυναίκες γύρω μου, να εντοπίζω τα όμορφά τους στοιχεία. Δεν έχω δει ποτέ γυναίκα, οποιασδήποτε ηλικίας, και να πω είναι άσχημη. Για να θεωρήσω ότι μια γυναίκα είναι άσχημη πρέπει να μην μου αρέσει ο τρόπος που μιλά. Έτσι πρέπει να προσεγγίζουμε τους ανθρώπους, με το μυαλό, όχι μόνο με τα μάτια. Να είναι καλοί άνθρωποι. Στην περίπτωση που κάποιος προσδιορίζεται ως καλλιτέχνης και δεν μπορεί μέσα απ’ το -φαινομενικά- άσχημο να βρει το ωραίο, δεν ξέρω αν μπορεί να αποκαλεί τον εαυτό του καλλιτέχνη».

Στην Κύπρο φωτογράφισα κατά καιρούς μοντέλα που θα μπορούσαν να δουλέψουν οπουδήποτε στον κόσμο. Απ’ την Έφη Σπύρου, τότε, μέχρι και την καινούρια γενιά και την Κωνσταντίνα Ευρυπίδου.

«Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν εγγράφηκα στο School of Visual Arts της Νέας Υόρκης. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην φωτογραφία και μετά εξειδικεύτηκα στις φωτογραφήσεις μόδας. Το όνειρό μου ως φοιτητής ήταν να φωτογραφήσω το NY Fashion Week. Πήγα και βρήκα έναν καθηγητή μου, τον κύριο Blake, έναν πολύ σπουδαίο φωτογράφο και του είπα με κάθε ειλικρίνεια: ‘Έχω ένα όνειρο, μια επιθυμία, να φωτογραφήσω το Fashion Week της Νέας Υόρκης’. Θυμάμαι πως γέλασε και μου απάντησε ‘Your dream will be completed’. Την επόμενη μέρα ήρθε και μου έδωσε ένα πάσο της εφημερίδας Daily News. Είχα πάθει πλάκα. Τότε ήταν στην άνθισή τους τα supermodels. Η Claudia Schiffer, η Cindy Crawford… Όλοι οι σπουδαίοι φωτογράφοι των περιοδικών και των εφημερίδων ήταν εκεί. Στο κοκτέιλ που ακολούθησε και πιάσαμε κουβέντα με τους άλλους φωτογράφους, με ρωτούσαν που δουλεύω και δεν μπορούσα να πω ψέματα. Είπα πως ήμουνα φοιτητής και εξιστόρησα το πώς βρέθηκα εκεί. Τότε, ο επίσημος φωτογράφος της Daily News μου είπε 'I gave you the pass' και μου εξήγησε πως αυτός είχε δώσει το πάσο στον καθηγητή μου. Μου ζήτησε τα φιλμ που είχα τραβήξει και από εκείνη την ημέρα μου τηλεφωνούσε και μου έδινε δουλειές. Σε εκδηλώσεις, σε πασαρέλες, σε ταινίες. Για αμερικάνικο περιοδικό είχα φωτογραφήσει τα γυρίσματα της ταινίας ‘A Bronx Tale’ τότε, με τον Al Pacino…

Πολύ σύντομα έπιασα δουλειά στο International Model Agency ως φωτογράφος για τα πορτφόλιο των μοντέλων. Και πάλι ο καθηγητής μου με είχε συστήσει στον photo editor εκεί. Κατεβαίνω με το book μου, ‘Είσαι Έλληνας;’ με ρωτάει, ‘Ναι’ του λέω. Δεν άνοιξε καν να δει την δουλειά μου. Άνοιξε ένα άλλο βιβλίο, γεμάτο από φωτογραφίες κοριτσιών. ‘Διάλεξε ποια σου αρέσει’ μου είπε. Διαλέγω μία κοπέλα και τότε μου είπε πως θα μου δώσει στιλίστα, μακιγιέρ και κομμωτή και αυτό που είχα να κάνω ήταν να πάω στο Central Park και να ετοιμάσω το πορτφόλιο εκείνης της κοπέλας. Μου έδωσε και δύο φιλμ. ‘Να κάνεις ότι θες, όπως το φαντάζεσαι και να μου τα επιστρέψεις’, μου είπε. Έτσι κι έγινε. Για το πρακτορείο αυτό δούλεψα για τρία χρόνια και ήταν μία απίστευτη εμπειρία».

Για μια δεκαετία ήμουν ο επίσημος φωτογράφος των καλλιστείων. Αυτό που έλεγα πάντα στις κοπέλες είναι να μην απογοητεύονται και κυρίως να μην ανταποκρίνονται στις κακεντρέχειες. Είναι περιορισμένων δυνατοτήτων αυτοί που κατηγορούν.

«Το 2000 επέστρεψα μόνιμα πλέον στην Κύπρο. Με τον Άντη Χατζηκωστή γνωριζόμασταν από πριν και με άρπαξε αμέσως για δουλειά. Εκείνο τον καιρό ήταν σε συνεργασία με το περιοδικό Must και με ρώτησε αν ήθελα να πάω να δουλέψω εκεί. Στο συγκρότημα των Ειδικών Εκδόσεων παρέμεινα μέχρις ότου άνοιξε το περιοδικό Madame Figaro και ο Άντης μου ζήτησε να επιστρέψω στο συγκρότημα Δίας. Στην Figaro παρέμεινα ως μόνιμος συνεργάτης μέχρι και το 2014. Ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές και φωτογραφίσαμε τα… πάντα».

Δεν έχω δει ποτέ γυναίκα, οποιασδήποτε ηλικίας, και να πω είναι άσχημη. Για να θεωρήσω ότι μια γυναίκα είναι άσχημη πρέπει να μην μου αρέσει ο τρόπος που μιλά.

«Για το μέγεθος της χώρας μας, τα πολιτιστικά, οι εκδηλώσεις μόδας και άλλα παρόμοιου τύπου events -όπως κι αν σχολιάζονται- είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι συμβαίνουν. Θυμάμαι τις χρυσές εποχές των περιοδικών, την δεκαετία του 2000, πως έκανα 500 με 700 φωτογραφήσεις τον χρόνο. Από συναυλίες μέχρι κοσμικά και μόδες, μέχρι ειδησεογραφικά. Έχω μαζέψει τόσο πολύ υλικό που δεν ξέρω κι εγώ αν θα μπορέσω ποτέ να το αξιοποιήσω κάπως διαφορετικά».

«Δύο απ’ τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις μόδας που έχουν γίνει στην Κύπρο ήταν ο Παγκόσμιος Διαγωνισμός Ομορφιάς, το 2000, και τα κυπριακό Fashion Week που είχε γίνει το 2008 και το 2009. Το τελευταίο ήταν το ορόσημο για να ξεκινήσει πραγματικά να κινείται το παζάρι των κύπριων σχεδιαστών και να γίνουν ευρύτερα γνωστοί. Κι αυτό χάρη στο συγκρότημα Δίας και τον Άντη Χατζηκωστή. Νιώθω πολύ τυχερός που ήμουν μέρος αυτής της διοργάνωσης».

 

Για το μέγεθος της χώρας μας, τα πολιτιστικά, οι εκδηλώσεις μόδας και άλλα παρόμοιου τύπου events -όπως κι αν σχολιάζονται- είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι συμβαίνουν.

«Το Σίγμα είναι το κανάλι που έφερε την αλλαγή στα ΜΜΕ με τις κυπριακές παραγωγές. Νιώθω πολύ τυχερός που ήμουν μέρος της διαδικασίας ως φωτογράφος των τηλεοπτικών σειρών του καναλιού. Όλοι οι σπουδαίοι τεχνικοί, σκηνοθέτες, ηθοποιοί έχουν περάσει απ’ εκεί και έχουμε δει εξαιρετικές δουλειές κατά καιρούς».

 

«Όταν επέστρεψα στην Κύπρο, το μόνο πρακτορείο μοντέλων που υπήρχε ήταν το Diva Μodels του Παύλου Μεταξά. Είχε προηγηθεί και η σχολή της Νίκης Λαζαρίδου βέβαια αλλά εγώ είχα δουλέψει πολύ με το Diva, το οποίο έθεσε τις βάσεις για τα πρακτορεία στην Κύπρο. Παρουσιάστριες και μοντέλα που σήμερα βρίσκονται στον χώρο έχουν περάσει από εκεί. Απ’ την συνεργασία μου εκεί έμαθα πολλά και νιώθω πως εξέλιξα την δουλειά μου. Έπειτα άνοιξαν και άλλα πρακτορεία κάτι που βοήθησε πάρα πολύ τον τομέα μας γιατί πάντα ο ανταγωνισμός είναι ό,τι καλύτερο για να μην παραμένεις στάσιμος. Το Model Pro στην Λεμεσό, της Μελίνας Σκουμπρή, το Madison στην Λάρνακα, το Catwalk Models της Κωνσταντίνας Ευρυπίδου στην Λευκωσία, το πρακτορείο της Άντζελας Δρουσιώτου στην Πάφο.

 

Ξέρεις τι θα ήθελα; Να συνεργαστούμε δέκα φωτογράφοι που είμαστε στη δουλειά και να πάρουμε όλοι από δύο φιλμ και για την πλάκα μας να φωτογραφίσουμε μοντέλα όπως παλιά. Χωρίς να βλέπουμε μέσα από μια οθόνη. Να διαλέξουμε τις καλύτερες φωτογραφίες και να τις δημοσιεύσουμε στο διαδίκτυο χωρίς να τις υπογράψουμε και να ψηφίσει ο κόσμος.

Όσα περισσότερα πρακτορεία ανοίγουν, τόσες περισσότερες ευκαιρίες δίνουν σε επαγγελματίες του χώρου, μοντέλα και σχεδιαστές για να κινούνται πιο εύκολα μες τον χωρο. Κι οφείλουμε να είμαστε σε κίνηση όλοι όσοι βρισκόμαστε στο χώρο Εκτός από μοντέλα, promo girls, παρουσιάστριες και ηθοποιούς, τα πρακτορεία αυτά διαθέτουν και σχολές στις οποίες ειδικοί διδάσκουν για την ορθή διατροφή, το styling, τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να διαχειρίζεται κάποιος τον εαυτό του στα ΜΜΕ και άλλα. Κι επειδή διδάσκω στο Catwalk Models και έρχομαι σε επαφή με τα κορίτσια, θέλω να σας πω πως την τελευταία διετία βλέπω μεγάλες αλλαγές προς το καλύτερο. Και πολλά καινούρια και όμορφα πρόσωπα κι αυτό με χαροποιεί».

 

«Δεν μπορείς να κάθεσαι στο σπίτι σου και να περιμένεις να κτυπήσεις το τηλέφωνο. Την δουλειά σου πρέπει να την τρέχεις συνεχώς. Ο ανταγωνισμός είναι απαραίτητος αλλά το ίδιο απαραίτητο είναι να προωθείς τον εαυτό σου.

«Για μια δεκαετία ήμουν ο επίσημος φωτογράφος των καλλιστείων. Αυτό που έλεγα πάντα στις κοπέλες είναι να μην απογοητεύονται και κυρίως να μην ανταποκρίνονται στις κακεντρέχειες. Είναι περιορισμένων δυνατοτήτων αυτοί που κατηγορούν. Ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει και κριτικάροντάς τον δεν γνωρίζεις τι προβλήματα μπορείς να του προκαλέσεις. Δεν μου αρέσουν οι ίντριγκες. Με κουράζουν και με απωθούν».

«Η έννοια του μόντελινγκ άλλαξε στην μετά facebook εποχή. Το εν λόγω κοινωνικό δίκτυο φαίνεται να δημιούργησε μία… σύγχυση, θα έλεγα, τόσο στον κόσμο του μόντελινγκ όσο και της φωτογραφίας και της δημοσιογραφίας. Είναι πολλές οι, κατά τα άλλα, όμορφες κοπέλες εκεί έξω που ντύνονται, μακιγιάρονται, δίνουν μία φωτογραφική στη φίλη τους και βγάζουν σέξι φωτογραφίες για να τις ανεβάσουν στο διαδίκτυο και να πλασαριστούν ως μοντέλα. Ως εδώ καλά. Ξέρεις όμως πότε έρχεται η απογοήτευσή τους; Όταν ένα παιδί στα 17 για παράδειγμα, εκθέτει τον εαυτό του στα κοινωνικά δίκτυα με σκοπό να βρει δουλειά ή να γίνει διάσημο, τα προβλήματα αρχίζουν όταν έρθει το πρώτο σχόλιο από έναν άλλο χρήστη και δεν ξέρει πως να ανταποκριθεί. Γιατί έτσι δουλεύουν τα κοινωνικά δίκτυα. Και το πρόβλημα διογκώνεται όταν αυτό το παιδί εν τέλει καταφέρνει να κλείσει ραντεβού για δουλειά και δεν ξέρει να ποζάρει ή να κάνει πασαρέλα. Όταν το απορρίψουν επειδή ακριβώς έχει βγάλει προς τα έξω ένα ψεύτικο προφίλ για τον εαυτό του. Εκεί έρχεται η μεγάλη απογοήτευση η οποία φέρνει άσχημα αποτελέσματα».

«Πρόσφατα, συναντήθηκα με τον παλιό μου καθηγητή απ’ το πανεπιστήμιο και συζητούσαμε για την εξέλιξη της φωτογραφίας. Δεν θα ξεχάσω μία ατάκα του: ‘Take their computer to see who is the photographer’. Ναι, με το digital photography όλα έχουν αλλάξει. Μπορεί να είναι όμορφο να βλέπεις μια εικόνα επεξεργασμένη και τροποποιημένη αλλά αυτή δεν είναι φωτογραφία, είναι photo editing, είναι design. Έτσι έχει όμως η τεχνολογία σήμερα και πάμε με αυτό. Δεν είμαι νοσταλγός της παλιάς εποχής αλλά αμφιβάλω αν κάποιος που κάνει την περισσότερή του δουλειά στον υπολογιστή θα μπορούσε να δουλέψει στα ΜΜΕ, για παράδειγμα, επί καθημερινής βάσεως».

Πήγα και βρήκα έναν καθηγητή μου και πολύ σπουδαίο φωτογράφο και του είπα με κάθε ειλικρίνεια: «Έχω ένα όνειρο, μια επιθυμία, να φωτογραφήσω το Fashion Week της Νέας Υόρκης». Θυμάμαι πως γέλασε και μου απάντησε «Your dream will be completed». Την επόμενη μέρα ήρθε και μου έδωσε ένα πάσο της εφημερίδας Daily News. Είχα πάθει πλάκα. Τότε ήταν στην άνθισή τους τα supermodels. Η Claudia Schiffer, η Cindy Crawford…

«Ξέρεις τι θα ήθελα; Να συνεργαστούμε δέκα φωτογράφοι που είμαστε στη δουλειά και να πάρουμε όλοι από δύο φιλμ και για την πλάκα μας να φωτογραφίσουμε μοντέλα όπως παλιά. Χωρίς να βλέπουμε μέσα από μια οθόνη. Να διαλέξουμε τις καλύτερες φωτογραφίες και να τις δημοσιεύσουμε στο διαδίκτυο χωρίς να τις υπογράψουμε και να ψηφίσει ο κόσμος. Θα μου άρεσε να δουλέψουμε έτσι. Αυτή η έκπληξη του φιλμ με γοητεύει. Σκέψου πως κάποτε οι γυναίκες δεν ήξεραν αν θα κάνουν αγόρι ή κορίτσι. Δεν ήταν ωραίο; Οι γυναίκες δεν λένε πως ψάχνουν για άντρες μυστήριους; Ε, να το μυστήριο. Το φιλμ έχει την γοητεία του».

«Πετυχημένοι φωτογράφοι είναι αυτοί που απέδειξαν με το βιογραφικό τους ότι μπορούν να αντεπεξέλθουν σε συνθήκες επαγγελματικές. Ο Δημήτρης Βατής του περιοδικού Όμικρον, για παράδειγμα, ο οποίος άλλαξε τον χώρο της μόδας στην Κύπρο και τον οποίο θεωρώ έναν απ’ τους κορυφαίους στην χώρα μας. Ο Άγης Αγησιλάου, ο οποίος μεγαλουργεί στον τομέα της διαφημιστικής φωτογραφίας, ο Αντώνης Φαρμακάς, επίσης κορυφαίο όνομα στην Κύπρο. Αυτοί είναι επαγγελματίες που έχουν βάλει την φωτογραφία στον σωστό δρόμο εδώ και χρόνια. Ακολούθησαν και άλλοι, όπως ο Λούης Λοιζίδης, που δουλειά του δημοσιεύτηκε στην ιταλική Vogue, ο Χάρης Κυπριανού που, με το δικό του στιλ και ύφος, μας έχει δείξει ένα άλλο δρόμο. Παρακολουθώ στενά την δουλειά των νέων φωτογράφων. Απ’ όλους έχεις να μάθεις κάτι. Κι απ’ τους παλιούς κι απ’ τους νέους».

 

«Στην Κύπρο φωτογράφισα κατά καιρούς μοντέλα που θα μπορούσαν να δουλέψουν οπουδήποτε στον κόσμο. Απ’ την Έφη Σπύρου, τότε, μέχρι και την καινούρια γενιά και την Κωνσταντίνα Ευρυπίδου. Απ’ τις νέες κοπέλες την Ελίσα Γεωργίου, την Ραφαέλα Χαραλάμπους και άλλες πολλές. Δυστυχώς, τα κορίτσια στην Κύπρο δεν προσπαθούν να βγουν εκτός για καριέρα, να έρθουν σε επαφή με ξένα πρακτορεία και φωτογράφους. Δεν είναι μόνο οι πασαρέλες, είναι και οι φωτογραφήσεις σε περιοδικά, οι διαφημίσεις… Αν δεν το τρέξεις πως θα πετύχεις; Έχει όμορφα κορίτσια εκεί έξω και καλά δουλεμένα. Δεν είναι άπιαστο όνειρο η καριέρα στην μόδα και ο καθένας οφείλει να δοκιμάζει. Δεν αρκεί να γράφεις στο Facebook ‘Κυνήγησε το όνειρό σου’. Πρέπει να το κυνηγήσεις πραγματικά κάποια στιγμή».