Τρεις δημοσιογράφοι, δεκάδες ειδικοί και χιλιάδες συνεντεύξεις χρειάστηκαν για να δημιουργήσουν αυτό το μοναδικό αφιέρωμα στις 100 φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο μας.

Ξεκινώντας από το 2015, το περιοδικό κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο μέχρι το 1826 ανασύροντας μοναδικό αρχειακό υλικό, από διάφορες στιγμές που σημάδεψαν κατά καιρούς την ανθρωπότητα.

Πόλεμοι, καταστροφές, θάνατοι, αγωνία, γεννήσεις, αρρώστιες, φόνοι, ανακαλύψεις, εφευρέσεις, τέχνες, ομορφιά, ασχήμια, φύση, μύθοι και άλλα τόσα που άφησαν το στίγμα τους τις προηγούμενες δεκαετίες, παγωμένα σε μια φωτογραφία.

Στιγμές που θα μείνουν πάντα χαραγμένες στην ιστορία και θα μας θυμίζουν -μέσα από τις φωτογραφίες- ποιοι είμαστε, πως γίναμε και πως ίσως θα εξελιχθούμε ως ανθρωπότητα.  

Επιμέλεια: Ανδρέας Κάτσιης 

«Όταν ξεκινήσαμε το συγκεκριμένο project – μια ιδέα που αρχικά φάνταζε ξεκάθαρη και απλή, να μαζέψουμε τις 100 φωτογραφίες με την μεγαλύτερη επιρροή –δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που θα συναντούσαμε στην πορεία», αναφέρουν οι τρεις βασικοί συντελεστές του project στο εισαγωγικό τους σημείωμα.  

«Πώς μπορείς να διαχειριστείς μια δεξαμενή με τόσο πολύ υλικό; Μα πολύ απλά, φωνάζοντας τους ειδικούς. Επικοινωνήσαμε με ιστορικούς, φωτογράφους και curators και τους ζητήσαμε να μας δώσουν τις δικές τους προτάσεις.

Στην πράξη βέβαια αυτό σήμαινε χιλιάδες συνεντεύξεις και συζητήσεις με τους φωτογράφους, τους συγγενείς και τους φίλους των πρωταγωνιστών της κάθε φωτογραφίας, ούτως ώστε να αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι.  

Μια εξαντλητική διαδικασία, η οποία όμως έφερε στο φως μερικές πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, τις οποίες είμαστε πολύ περήφανοι που θα δημοσιεύσουμε για πρώτη φορά. Τι κοινό μοιράζονται οι 100 φωτογραφίες της λίστας; Το ότι αποτέλεσαν και αποτελούν σημεία καμπής για την ανθρωπότητα».

Ben Goldberger, Paul Moakley και Kira Pollack

 

Εμείς επιλέξαμε 17 φωτογραφίες από τη συλλογή του περιοδικού TIME, που θεωρούμε ότι στιγμάτισαν με το δικό της τρόπο η κάθε μια, ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Για να δείτε ολόκληρη τη συλλογή δείτε στο TIME

 

2015

Alan Kurdi | Nilüfer Demir

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πρόσφατη την εικόνα του 3χρονου Alan από τη Συρία, ο οποίος ξεβράστηκε νεκρός ανοιχτά της Τουρκίας, λίγο μετά που το κύμα αναποδογύρισε τη βάρκα που βρισκόταν με τη μητέρα και τον 5χρονο αδελφό του, οι οποίοι πνίγηκαν επίσης.

Η εικόνα ταξίδεψε σε κάθε γωνιά του πλανήτη και προκάλεσε την παγκόσμια κατακραυγή τόσο του κόσμου όσο και ανθρωπιστικών οργανώσεων, έναντι της Ευρώπης που είχε κλείσει τα σύνορα της στους πρόσφυγες.

 

2014

Η οσκαρική selfie | Bradley Cooper

Ήταν ίσως μια από τις κορυφαίες στιγμές της εποχής που διανύουμε, όπου όλοι γίνονται διάσημοι μέσα από το διαδίκτυο.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης των βραβείων Όσκαρ 2014, η παρουσιάστρια Ellen DeGeneres, εισχώρησε μέσα στο κοινό και φώναξε μερικού από τους μεγαλύτερους σταρ του κόσμου για να βγάλουν μια selfie.

Όσο ο ηθοποιός Bradley Cooper κρατούσε το κινητό, η Meryl Streep, ο Brad Pitt, η Jennifer Lawrence ο Kevin Spacey και άλλοι, πίεσαν μεταξύ τους τα πρόσωπα τους για να χωρέσουν στη φωτογραφία.

Μετά τη δημοσίευση της φωτογραφίας στο Twitter από την DeGeneres, κυριολεκτικά «έπεσε» το internet με το tweet να αναδημοσιεύεται περισσότερες από 3 εκατομμύρια φορές. Η αξία της φωτογραφίας κοστολογήθηκε στο 1 δισεκατομμύριο δολάρια.

 

2009

Ο θάνατος της Neda | Άγνωστος φωτογράφος

Στις 20 Ιουνίου 2009, η Neda Agha-Soltan κατάφερε να γίνει παγκόσμιο ίνδαλμα, δυστυχώς με λάθος τρόπο.

Το 26χρονο κορίτσι βγαίνοντας από το αυτοκίνητο της σε δρόμο της Τεχεράνης, όπου Ιρανοί διαδήλωναν μαζικά για την επανεκλογή του Προέδρου Mahmoud Ahmadinejad, μια σφαίρα από κυβερνητικού sniper, την πέτυχε στο στήθος. Η ώρα ήταν 6:30 το πρωί.

Η φωτογραφία της νεκρής Neda μέσα σε λίγες ώρες έκανε το γύρο του κόσμου, ενώ βίντεο από τη δολοφονία ανέβηκε ανώνυμα στο Youtube με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να το παρακολουθεί, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά τη δύναμη του διαδικτύου.

 

2005

Κορίτσι από το Ιράκ σε σημείο ελέγχου | Chris Hondros

Λίγες στιγμές πριν ο φωτορεπόρτερ Chris Hondros, φωτογραφίσει τη μικρή Samar Hassan, η ίδια βρισκόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και ταξίδευε με τους γονείς της για το σπίτι της, από την ιρακινή πόλη Tall ‘Afar.

Σήμερα η Samar είναι ορφανή, οι γονείς της πυροβολήθηκαν θανάσιμα από Αμερικανούς στρατιώτες οι οποίοι άνοιξαν πυρ γιατί φοβήθηκαν ότι το αυτοκίνητο μετέφερε εκρηκτικά ή καμικάζι αυτοκτονίας.

Ήταν Ιανουάριος του 2005. Η φωτογραφία έκανε έγινε viral σε όλο τον κόσμο, με τον αμερικανικό στρατό να αναθεωρεί τις διαδικασίες ελέγχου στα αντίστοιχα σημεία. Το μεγαλύτερο επίτευγμα παρόλα αυτά ήταν το γεγονός ότι έβαλε τον κόσμο να αναρωτηθεί γιατί οι Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνουν κόσμο, αφού πήγαν εκεί για να προστατεύσουν και να ελευθερώσουν τη χώρα.

Ο Hondros σκοτώθηκε το 2011 στον εμφύλιο της Λιβύης.

 

2003

Ο άνδρας με την κουκούλα | Sergeant Ivan Frederick

Κατά την περίοδο τους πολέμου στο Ιράκ, εκατοντάδες φωτορεπόρτερ κάλυπταν τα γεγονότα. Η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία όμως που σημάδεψε την ανθρωπότητα δεν πάρθηκε από επαγγελματία φωτογράφο, αλλά από τον αξιωματικό των αμερικανικών δυνάμεων Ivan Frederick.

Προς το τέλος του 2003, ο Ivan βρέθηκε να είναι υπεύθυνος στις φυλακές του Abu Ghraib λίγο έξω από τη Βαγδάτη. Ακόμη και πριν την έναρξη του πολέμου στο Ιράκ, πολλοί ήταν αυτοί που αμφισβητούσαν τις προθέσεις του αμερικανικού στρατού, το σκάνδαλο όμως του Abu Ghraib, ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι μόνο ειρηνικές δεν ήταν.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι τράβηξαν χιλιάδες φωτογραφίες από σκηνές βασανισμού και εξευτελισμού ανθρώπων τις οποίες μάλιστα θέλησαν να μοιραστούν. Η συγκεκριμένη φωτογραφία έγινε πιο γνωστή γιατί το περιεχόμενο της ήταν το λιγότερο ενοχλητικό σε σύγκριση με τις υπόλοιπες και μπορούσε εύκολα να αναδημοσιευτεί.

 

2001

Άνδρας που πέφτει | Richard Drew 

Οι πιο διαδεδομένες εικόνες από την τρομοκρατική επίθεση στις ΗΠΑ στις 9/11 είναι αυτές από τα αεροπλάνα και τους πύργους που καταρρέουν, όχι τους ανθρώπους.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία του Richard Drew, αποτελεί μια συμβολική πράξη ελευθερίας, απέναντι στους απρόσωπους ουρανοξύστες. Την ημέρα της τραγωδίας, ο άνδρας που πέφτει είναι στην ουσία μια από τις μοναδικές φωτογραφίες που δείχνουν κάποιον να πεθαίνει.

 

1993

Πεινασμένο παιδί | Kevin Carter

Ο φωτογράφος την περίοδο εκείνη ταξίδεψε στο Sudan για να φωτογραφίσει την πείνα που είχε θερίσει την περιοχή. Μετά από μια εξαντλητική φωτογράφιση στο χωριό Ayod, άκουσα πίσω από έναν θάμνο παράξενους θορύβους. Ένα ασθενικό παιδάκι είχε καταρρεύσει από την πείνα, στην προσπάθεια του να μεταφερθεί στο κέντρο σίτισης.

Καθώς φωτογράφιζε το παιδί, ένα άγριο θηλαστικό πλησίασε το παιδάκι. Ο ίδιος είχε προειδοποιηθεί πολλές φορές να μην αγγίζει τα θύματα γιατί είχαν πολλές ασθένειες. Ο ίδιος παρέμεινε εκεί μέχρι να ξυπνήσει το παιδί, ή μέχρι να φύγει το άγριο θηλαστικό. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στους New York Times.

 

1990

Το πρόσωπο του AIDS | Therese Frare

Ο David Kirby πέθανε περιτριγυρισμένος από τα αγαπημένα του πρόσωπα, την οικογένεια του. Ο φωτογράφος όμως του 32χρονου άντρα που βρισκόταν στο κρεβάτι, λίγο πριν πεθάνει, δεν απαθανάτισε μόνο μια πολύ συγκινητική στιγμή, αλλά πολλά περισσότερα.

Έδωσε πρόσωπο στο AIDS, την ασθένεια που σκότωσε τον Kirby, σε μια περίοδο που τα θύματα της ασθένειας κρύβοντας από τη δημοσιότητα.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό LIFE το 1990, δείχνοντας πώς η πολύ παρεξηγημένη ασθένεια διέλυε πέραν του ασθενή και τους γύρω του.

Θα περνούσε ακόμη ένας χρόνος μέχρι το κόκκινο κορδελάκι να γίνει σύμβολο συμπόνιας και κατανόησης και ακόμα τρία χρόνια, μέχρι ο τότε πρόεδρος Bill Clinton δημιουργήσει στο Λευκό Οίκο γραφείο εθνικής πολιτικής για το AIDS.

Το 1992 η Benetton χρησιμοποίησε μια έγχρωμη εκδοχή της φωτογραφίας, σε μια σειρά από προκλητικές διαφημίσεις. Πολλά περιοδικά μάλιστα αρνήθηκαν να καταχωρήσουν τη συγκεκριμένη καμπάνια της εταιρείας, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που κατηγόρησαν την οικογένεια του Kirby, ότι εκμεταλλεύεται την απώλεια του παιδιού της για τα χρήματα. Η οικογένεια τότε είχε ξεκαθαρίσει πώς ο μόνος λόγος που προχώρησε στη συμφωνία με την Benetton ήταν γιατί θεώρησε πώς θα ήταν ένας πολύ καλός τρόπος για να ενημερωθεί το ευρύ κοινό για την ασθένεια του AIDS, σε μια περίοδο που ακόμα τα περιστατικά ήταν ανεξέλεγκτα.

«Νοιώθαμε πώς ήταν η στιγμή ο κόσμος να αντικρίσει την αλήθεια σχετικά με το AIDS» δήλωνε η μητέρα του Kirby σε τηλεοπτική της συνέντευξη.

 

1989

Ο άνδρας μπροστά στο τανκ | Jeff Widener

Το πρωινό της 5ης Ιουνίου του 1989, ο φωτογράφος Jeff Widener βρισκόταν ε στο μπαλκόνι του 6ου ορόφου του ξενοδοχείου Beijing. Ήταν μια μέρα μετά τις διαδηλώσεις στην πλατεία Tiananmen, όταν τα κινεζικά στρατεύματα επιτέθηκαν στους διαδηλωτές οι οποίοι κατασκήνωναν στην πλατεία.

Καθώς φωτογράφιζε τα αιματοβαμμένα σώματα, τους ποδηλάτες που περνούσαν και κάποια λεωφορεία της γραμμής, μια σειρά από άρματα άρχισαν να κινούνται μέσα στην πλατεία.

Ο Widener άρχισε να φωτογραφίζει έναν άντρα που κρατούσε τσάντες με ψώνια, ο οποίος στάθηκε μπροστά στα τάνκς, και αρνιόταν να μετακινηθεί. Τα τανκς προσπάθησαν να περάσουν από το πλάι, αλλά ο άντρας μετακινήθηκε και τους έκοψε ξανά το δρόμο.

Ο Widener  θεώρησε πως θα τον σκότωναν, αλλά τα τανκς δεν τον πείραξαν. Τελικά ο άνδρας απομακρύνθηκε, πριν όμως η φωτογραφία είχε βγει. Κι άλλοι φωτογράφοι απαθανάτισαν τη σκηνή, αλλά η συγκεκριμένη ταξίδεψε μέσω του Associated Press στάλθηκε σε όλες τις εφημερίδες και την επόμενη ημέρα ήταν σε όλα τα πρωτοσέλιδα, ανά την υφήλιο.

Δεκαετίες αργότερα, ο Tank Man όπως ονομάστηκε, έγινε παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης, ενώ μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει γνωστή η ταυτότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου.

 

1979

Brian Ridley και Lyle Heeter | Robert Mapplethorpe

Την εποχή εκείνη η μεσοαστική αμερικανική κοινωνία, δεν είχε μεγάλη ανεκτικότητα στην ομοφυλοφιλία. Μέχρι που ο Robert Mapplethorpe φωτογράφισε τους Brian Ridley και Lyle Heeter με την σαδομαζοχιστική τους αμφίεση.

Στην εργασία οι ομοφυλόφιλοι κρύβονταν μέσα στην ντουλάπα, ενώ σε πολλές πολιτείες αν κάποιος ομολογούσε τις προτιμήσεις του ανοιχτά, θεωρείτο εγκληματίας.

Ο Mapplethorpe πέρασε 10 χρόνια μέχρι να ολοκληρώσει το ντοκιμαντέρ για την underground σαδομαζοχιστική κοινότητα της Αμερικής. Οι υπερβολικά στυλιζαρισμένες φωτογραφίες του ξεπερνούσαν τα όρια που θεωρούσε αποδεκτά η τότε κοινωνία της εποχής. Η συγκεκριμένη φωτογραφία και μια σειρά από μερικές άλλες, ήταν το κλειδί που άνοιξε την πόρτα και σε άλλους φωτογράφους της εποχής και καλλιτέχνες να εξερευνήσουν ενδελεχώς την gay ζωή και σεξουαλικότητα.

Μια δεκαετία αργότερα και η δουλειά του Mapplethorpe συνέχιζε να προκαλεί. Μια έκθεση με τις φωτογραφίες, ήταν αρκετή για να κατηγορηθεί η γκαλερί και ο διευθυντής της για προσβολή. Ο Mapplethorpe πέθανε από AIDS το 1989, ένα χρόνο πριν αρχίσει η δίκη.

 

1976

Η εξέγερση του Soweto | Sam Nzima

Μέχρι τον Ιούνιο του 1976, λίγοι γνώριζαν και ασχολούνταν με το Άππαρχαϊντ, εκτός της Νοτίου Αφρικής.

Στις 16 Ιουνίου, χιλιάδες μαθητές του Swoeto βρήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά ούτως ώστε να εισαχθεί η υποχρεωτική διδασκαλία της αφρικανικής γλώσσας στα τοπικά σχολεία.

Στη διαμαρτυρία συγκεντρώθηκαν νέοι από διάφορα σχολεία της περιοχής. Μαζί τους και ένας 13χρονος με το όνομα Hector Pieterson. Η εξέγερση άρχισε να διαλύετε αφότου η αστυνομία άρχισε να πετάει εναντίων των μαθητών δακρυγόνα. Όταν οι μαθητές άρχισαν να πετάνε πέτρες για να αμυνθούν, οι αστυνομικοί ξεκίνησαν να ρίχνουν πραγματικά πυρά εναντίον τους.

Ο φωτογράφος είδε τη σκηνή της δολοφονίας του Pieterson από την αρχή, και συνέχισε να τραβάει φωτογραφίες καθόλη τη διάρκεια που ο τρομοκρατημένος μαθητής Mbuyisa Makhubu, μάζευε το νεκρό σώμα του 13χρονου και έτρεχε με την αδελφή του νεκρού Antoinette Sithole, για να σωθούν.

Μια ειρηνική διαδήλωση, κατέληξε σε μια βίαιη εξέγερση σκοτώνοντας εκατοντάδες ανθρώπους στη Νότιο Αφρική. Ο τότε πρωθυπουργός της χώρας John Vorster, προειδοποιούσε πώς η κυβέρνηση του δεν τρομοκρατείται και ούτε φοβάται. Παρόλα αυτά όλοι αποδείχτηκαν πολύ αδύναμοι μπροστά στη φωτογραφία του Nzima, που έδειξε σε όλο τον κόσμο πώς το καθεστώς της χώρας δολοφονεί τον λαό του.

Ξαφνικά ο κόσμος δεν μπορούσε να αγνοήσει το Άππαρχάϊντ. Οι σπόροι της παγκόσμιας αντίδρασης που στο τέλος θα έριχνε το φασιστικό καθεστώς της χώρας, φυτεύτηκαν από μια φωτογραφία.

 

1972

Η τρομοκρατία του πολέμου | Nick Ut

Συνήθως τις παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου και τις απώλειες από φιλικά πυρά δεν τα προβάλλει κανείς. Κάτι το οποίο όμως δεν συνέβη με την 9 χρονών Phan Thi Kim Phuc.

Στις 8 Ιουνίου 1972, ο φωτογράφος τους Associated Press Nick Ut, βρισκόταν έξω από την Trang Bang, 25 μίλα νοτιοδυτικά της Σαϊγκόν, όταν οι νοτιοβιετναμεζικές αεροπορικές δυνάμεις, έριξαν καταλάθος μια ποσότητα βομβών στο χωριό.

Όσο ο Βιετναμέζος φωτογράφος απαθανάτιζε τις τραγικές στιγμές, παρατήρησε μια ομάδα παιδιών και στρατιωτών να τρέχουν, ενώ μαζί τους έτρεχε φωνάζοντας και ένα μικρό κοριτσάκι γυμνό.

Ο Ut αναρωτήθηκε αρχικά γιατί δεν έχει ρούχα, όταν συνειδητοποίησε ότι μόλις το κοριτσάκι είχε χτυπηθεί από μια βόμβα ναπάλμ και ούρλιαζε από τον πόνο. Ο ίδιος όπως είπε της έριξε πολύ νερό πάνω στο σώμα της για την ηρεμίσει κι εκείνη φώναζε ότι καίει.

Ο Ut μετέφερε το κοριτσάκι στο νοσοκομείο, για να μάθει πώς ήταν δύσκολο να επιζήσει αφού το 30% του σώματος της είχε εγκαύματα τρίτου βαθμού. Τελικά το κοριτσάκι μεταφέρθηκε σε μια Αμερικάνικη κλινική της περιοχής και σώθηκε.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία απέδειξε περίτρανα πώς ο πόλεμος κάνει περισσότερο κακό αντί καλό. Ενώ πυροδότησε και συζητήσεις σχετικά με το κατά πόσο πρέπει να δημοσιεύονται φωτογραφίες που περιέχουν γυμνό, αναγκάζοντας πολλά μέσα της εποχής να τροποποιήσουν τους κανονισμούς τους.

Η φωτογραφία, η οποία βραβεύτηκε με Pulitzer το 1973, έγινε σύμβολο του πολέμου του Βιετνάμ, ως μια από τις πιο ωμές εικόνες των συνεπειών του πολέμου.

 

1963

Δολοφονία του JF Kennedy, κάδρο 313 | Abraham Zapruder

Είναι ίσως η πιο διάσημη ερασιτεχνική ταινία στον κόσμο, ενώ η συγκεκριμένη φωτογραφία έχει μελετηθεί προσεκτικά αμέτρητες φορές. Ένα φιλμ 8 μιλιμέτρων, το οποίο απαθανάτισε τον θάνατο του προέδρου της Αμερικής.

Η ταινία είναι γνωστή κυρίως για όσα ή για όσα δεν αποκαλύπτει όπως υποστηρίζει η κάθε πλευρά, ενώ η ύπαρξη της έχει γεννήσει αμέτρητες θεωρίες συνομωσίας, για εκείνη την ημέρα στο Dallas.

Κανείς όμως δεν μπορεί να αρνηθεί πώς αυτό που απεικονίζει η φωτογραφία είναι καθόλα συγκινητικό –οι τελευταίες στιγμές ενός νεαρού και πολύ χαρισματικού πολιτικού του John Fitzgerald Kennedy, την ώρα που έφευγε με τη γυναίκα του για το Dealey Plaza.

Ο ερασιτέχνης φωτογράφος Abraham Zapruder, βρέθηκε στο αεροδρόμιο με την Bell & Howell κάμερα του στις 22 Νοεμβρίου εκείνης της χρονιάς για να μαγνητοσκοπήσει την άφιξη του ήρωα.

Την ώρα που μαγνητοσκοπούσε ο Zapruder μια σφαίρα χτύπησε τον Kennedy στην πλάτη και καθώς το προεδρικό αμάξι περνούσε μπροστά από τον Zapruder, μια δεύτερη σφαίρα τον χτύπησε στο κεφάλι.  

Ο ανταποκριτής του περιοδικού LIFE Richard Stolley αγόρασε το φιλμ την επόμενη ημέρα, και το περιοδικό δημοσίευσε 31 από τα 486 κάδρα τα οποία τράβηξε ο Zapruder.

Πράγμα που σημαίνει ότι η πρώτη επαφή του κόσμου με το διάσημο αυτό φιλμ, έγινε μέσα από εικόνες.

Εκείνη την εποχή το περιοδικό κράτησε στο συρτάρι την ανατριχιαστική εικόνα του κάδρου 313, η οποία όμως έκανε αίσθηση δια της απουσίας της. Ήταν εκείνη η στιγμή που η σφαίρα πετυχαίνει το κεφάλι του προέδρου και αυτό εκρήγνυται. Μια σκηνή η οποία ακόμη και σήμερα προκαλεί δέος.

 

1955

Το νεκρό σώμα του Emmett Till | David Jackson

Το Αύγουστο του 1955, ο Emmett Till ένας μαύρος έφηβος από το Σικάγο, βρέθηκε στο Μισισιπή για να επισκεφθεί κάποιους συγγενείς του. Στη διαδρομή σταμάτησε σε ένα τοπικό κατάστημα και εκεί συνάντησε την Carolyn Bryant, μια λευκή παντρεμένη γυναίκα. Το τι ακριβώς έγινε τότε δεν έχει ακόμη ξεκαθαριστεί, αλλά οι δύο εκδοχές που επικρατούν λένε πώς είτε ο Till φλέρταρε μαζί της, είτε της σφύριξε.

Τέσσερις μέρες αργότερα, ο σύζυγος της Bryant μαζί με τον ετεροθαλή αδελφό του, άρπαξαν τον 14χρονο Till από το σπίτι του θείου του, τον έδειραν, τον πυροβόλησαν, και έπειτα έδεσαν ένα κομμάτι αγκαθωτό καλώδιο στο λαιμό του νεκρού εφήβου  και έναν μεταλλικό ανεμιστήρα 75 κιλών και έσερναν το νεκρό κορμί του, μέσα στον ποταμό Tallahatchie.

Ένας λευκός δικαστής απάλλαξε αμέσως τους δύο άντρες από τις κατηγορίες τους δύο άντρες, λέγοντας μάλιστα πώς τους πήρε τόση πολύ ώρα να τελειώσουν, γιατί έπρεπε να σταματήσουν για μπύρες. Όταν η μητέρα του Till πήγε να αναγνωρίσει το πτώμα του γιου της, είπε στον υπεύθυνο της κηδείας, αφήστε τον κόσμο να δει αυτό που είδα εγώ.

Τον μετέφερε στο Σικάγο με ανοιχτό φέρετρο. Αυτή η εικόνα του νεκρού και βάναυσα κακοποιημένου εφηβικού σώματος ήταν που ανάγκασε τον κόσμο να δει κατάματα το βίαιο πρόσωπο του αμερικανικού ρατσισμού.

 

1945

Το ιστορικό φιλί στην Times Square | Alfred Eisenstaedt

Στην καλύτερη ίσως φωτογραφική λήψη του, ο φωτογράφος κατάφερε να απαθανατίσει ένα απόσπασμα που αντιπροσώπευε την ελπίδα, την αγωνία, το θαύμα και τη χαρά της ζωής.

Ο Alfred Eisenstaedt, ένας από τους πρώτους φωτογράφους που προσέλαβε το περιοδικό LIFE, έκανε αποστολή ζωής να βρει και να φωτογραφίσει μια πραγματική ιστορία ζωής.

Δεν χρειάστηκε όμως να το ψάξει και πολύ, αφού με το τέλος του ΒΠΠ, στις 14 Αυγούστου 1945, οι δρόμοι της Νέας Υόρκης ήταν γεμάτοι με κόσμο που πανηγύριζε. Όπως ο Eisenstaedt προχωρούσε διαμέσου του χαρούμενου πλήθους, αντίκρισε έναν ναύτη, ο οποίος κρατούσε από τη μέση μια νοσοκόμα και την φιλούσε με πάθος.

Η φωτογραφία του Eisenstaedt, ήταν η προσωποποίηση της ανακούφισης και της υπόσχεσης ότι έρχονται καλύτερες ημέρες (παρόλο που σήμερα κάποιοι λένε πώς κατά μία έννοια η πράξη του ναύτη έπρεπε να θεωρηθεί ως σεξουαλική επίθεση).

Αυτή η όμορφη φωτογραφία έγινε μια από τις πιο διάσημες παγκοσμίως και μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες εικόνες του 20ου αιώνα.

 

1945

Το σύννεφο μανιτάρι πάνω από το Ναγκασάκι | Lieutenant Charles Levy

Τρεις μέρες μετά την ρίψη της ατομικής βόμβας με την ονομασία Little Boy στην Χιροσίμα της Ιαπωνίας, οι αμερικανικές δυνάμεις, προχώρησαν στη ρίψη μιας ακόμη ισχυρότερης ατομικής βόμβας με την ονομασία Fat Man στο Ναγκασάκι.

Η έκρηξη δημιούργησε ένα κύμα ύψους 45.000 ποδών, που αποτελείτο από ραδιενεργή σκόνη και συντρίμμια. «Είδαμε αυτόν τον τεράστιο λόφο να σκαρφαλώνει στον ουρανό», θυμάται ο Lieutenant Charles Levy, ο οποίος χτυπήθηκε από το κύμα που δημιούργησε το όπλο των 20 κιλοτόνων.

«Ήταν μοβ, κόκκινο, λευκό, όλα τα χρώματα, κάτι σαν ζεματιστός καφές. Έμοιαζε ζωντανό» λέει ο Charles Levy.

Ο αξιωματικός τράβηξε 16 λήψεις από τα αποτελέσματα του νέου αυτού όπλου, το οποίο σκότωσε 80,000 ατόμων. Έξι μέρες αργότερα οι δύο αυτές επιθέσεις ανάγκασαν τον αυτοκράτορα Hirohito να ανακοινώσει την παράδοση της Ιαπωνίας στον ΒΠΠ.

Η φωτογραφία του Levy – η μοναδική που έδειχνε πλήρως το μέγεθος της σύννεφου που είχε δημιουργηθεί – διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο.

 

1934

Το τέρας του Loch Ness | Άγνωστος φωτογράφος

Αν η καμηλοπάρδαλη δεν υπήρχε ποτέ θα έπρεπε να την εφεύρουμε. Είναι στη φύση μας να βαριόμαστε το απίθανό το οποίο όμως είναι αληθινό, και να αναζητεί συνεχώς το ανύπαρκτο.

Η φωτογραφία του τέρατος του Loch Ness είναι κάτι σαν μαγνήτης για όσους αγαπούν τις θεωρίες συνομωσίας και αυτούς που αγαπούν τους μύθους. Η αθωότητα της εποχής δεν άφηνε το περιθώριο σε κανέναν να αμφισβητήσει τόσα έβλεπε. Πλέον ξέρουμε καλύτερα και δεν εμπιστευόμαστε τίποτα. Η τέχνη του ψέματος πλέον έχει εξελιχθεί, αλλά η γοητεία του παραμένει.