Όλοι έχουν κάτι να πουν. Όλοι έχουν κάτι να γράψουν. Να κακίσουν, να ειρωνευτούν, να θρηνήσουν, να σατιρίσουν, να κοροϊδέψουν, να δικαιολογήσουν, να κατηγορήσουν…

Πόση υποκρισία… Πόση παράνοια… Πόση ματαιοδοξία... Πόση βλακεία...

Κάποιος ενοχλείται από μια λέξη, δήθεν γιατί αυτή έχει σημειολογία και θεώρησε σωστό να ενημερώσει όλο τον ελληνικό λαό για το ότι προσβλήθηκε ξαφνικά ο καθωσπρέπει κόσμος μας. Εγώ αυτό το λέω η-δικτατορία-του-δήθεν-καθωσπρεπισμού-και-του-δήθεν-πολιτικά-ορθού.

Μια άλλη έλαβε μήνυμα από τους Pink Floyd για το πόσο στεναχωρήθηκαν με τον θάνατο του Παντελίδη και συγκλονισμένη σπεύδει να το μοιραστεί μαζί μας on air… στην live αναμετάδοση της κηδείας του. Εγώ αυτό το λέω η-δικτατορία-του-δήθεν-σοκαρισμένου-πανελίστα.

Ένας τρίτος κάνει σάτιρα χωρίς να βουτήξει πρώτα τη γλώσσα του στο μυαλό του και μετά προσπαθεί μάταια να ανασκευάσει τα λεγόμενά του. Εγώ αυτό το λέω η-δικτατορία-της-δήθεν-χωρίς-όρια-σάτιρας.

Χιλιάδες τα παραδείγματα όλων όσοι έχουν κάτι να πουν και στο τέλος βρίσκονται ξαφνικά εκτεθειμένοι και ανήμποροί να αντιμετωπίσουν το κράξιμο, τον διασυρμό ή στην καλύτερη (κι αν είναι τυχεροί), την καλόπιστη κριτική.

Και προσπαθώντας να βρω τις δικές μου απαντήσεις αναφορικά με το «ΓΙΑΤΙ συμβαίνει όλο αυτό;», τις τελευταίες ώρες, με αφορμή τον θάνατο του συγγραφέα και φιλόσοφου Ουμπέρτο Έκο, είδα να κυκλοφορεί κάτι που είχε πει ο ίδιος, εξετάζοντας με κριτική ματιά την εξέλιξη της σύγχρονης κοινωνίας;

«Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ, αφού είχαν πιει κανένα ποτήρι κρασί, χωρίς να βλάπτουν την κοινότητα. Τους αναγκάζαμε αμέσως να σωπάσουν, αλλά σήμερα έχουν το ίδιο δικαίωμα λόγου με ένα βραβείο Νόμπελ. Είναι η εισβολή των ηλιθίων».

Τα τελευταία χρόνια, ειλικρινά αναρωτιέμαι συνεχώς που βρίσκονται οι πνευματώδεις άνθρωποι του ελληνισμού. ΓΙΑΤΙ δεν βγαίνουν να τοποθετηθούν για όλο αυτό που συμβαίνει; ΓΙΑΤΙ μας αφήνουν να κολυμπάμε στο βούρκο, τα σκατά και τη λάσπη; ΓΙΑΤΙ δεν εμφανίζονται να μας λυτρώσουν, να μας παρηγορήσουν;

Μέρα με τη μέρα, όμως, νομόζω πως βρίσκω τις απαντήσεις και για αυτό το ερώτημα. Ποιος σημαντικός φιλόσοφος, συγγραφέας, πνευματικός άνθρωπος θα ρίσκαρε να αρθρώσει μια πρόταση δημόσια, σήμερα, όταν αυτή είναι σχεδόν σίγουρο πως, είτε θα προσεγγιζόταν επιφανειακά από τους πλείστους είτε στην καλύτερη θα μεταφραζόταν κατά το δοκούν;

Από την άλλη, δυστυχώς, όλοι αυτοί οι «εθνοσωτήρες», οι «γνώστες», οι «σπουδαίοι», οι «σταρ», με τις αμετροεπείς δηλώσεις και τοποθετήσεις, προφανώς δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν πως «αυτοί που είναι πραγματικά μεγάλοι, δεν το γνωρίζουν, κι αν το γνωρίζουν… δεν μιλάνε γι’ αυτό».

Όχι, το πιο πάνω δεν το είπε κάποιος φιλόσοφος, αλλά ένας πιτσιρικάς, ο οποίος όμως το απέδωσε σε έναν άνθρωπο που, όπως είπε, εκτιμούσε.

Είναι όμως και κάτι άλλο, μια φράση που ειπώθηκε πριν πάρα πολλά χρόνια από τον Αμερικανό φιλόσοφο Ralph Waldo Emerson, η οποία κι αυτή δίνει μια είδους απάντηση στα «ΓΙΑΤΙ;» μου:

«Οι άνθρωποι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι η γνώμη τους για τον κόσμο είναι και μια εξομολόγηση για το χαρακτήρα τους».

Οπότε, επειδή προφανώς όλοι αυτοί οι φωστήρες που φλυαρούν ασύστολα μέρα-νύχτα στην τηλεόραση και στα κοινωνικά δίκτυα θα συνεχίσουν να το κάνουν, είτε γιατί θεωρούν τους εαυτούς τους σπουδαίους είτε γιατί δεν έχουν συναίσθηση των πράξεων και των λέξεών τους, αυτό που ίσως θα έπρεπε να κάνουμε εμείς είναι, όχι κατ’ ανάγκη να απέχουμε από την τηλεόραση και τα social media, αλλά τουλάχιστον να μην καταπίνουμε αμάσητα τα όσα «σοφά» ξεστομίζουν και γράφουν και να μην τα ενστερνιζόμαστε-μοιράζουμε χωρίς κριτική σκέψη.

«Αυτό που είσαι μού φωνάζει τόσο δυνατά, που δεν μπορώ ν’ ακούσω λέξη απ’ όσα λες» θα μπορούσε να είναι μια καλή απάντηση στις μπούρδες τους -φράση που επίσης αποδίδεται στον φιλόσοφο Ralph Waldo Emerson.

Επίσης, καλό θα ήταν να ψάχναμε για να βρούμε τους πραγματικούς φιλόσοφους, τους πραγματικά πνευματώδεις Έλληνες. Λίγο ψάξιμο χρειάζεται και να ‘σαι σίγουρος πως θα τους πετύχεις. Διάβασμα.

Κάποτε είχα διαβάσει αυτό: «Όταν δεν διαβάζεις, όταν απέχεις από το βιβλίο, πως θα γεμίσεις την δεξαμενή σου για να μπορείς κι εσύ μετά να τροφοδοτείς την διψασμένη γη; Αν δεν έχει μέση η δεξαμενή, τι θα δώσεις; Τον βούρκο; Τη λάσπη;»

* Το πιο πάνω ήρθε σήμερα στο inbox της CITY Free Press από κάποιον που θα προτιμούσε να παραμείνει ανώνυμος. Από κάποιον που αν μη τι άλλο φαίνεται να προβληματίζεται, αλλά και να βρίσκει εν τέλει απαντήσεις σε κάποια από τα «ΓΙΑΤΙ;» που γυροφέρνουν στο μυαλό του.