Δεν τους είδαμε/ακούσαμε live ακόμα, οπότε η συνάντησή μας ήταν μια καλή ευκαιρία να μάθουμε από πρώτο χέρι τι ακριβώς περιλαμβάνει το πρόγραμμα τής ίσως πιο hot μπάντας της πόλης αυτή την εποχή.

Συζητήσαμε κυρίως για την ατμόσφαιρα που φτιάχνεται στο μαγαζί της πρωτεύουσας τις Παρασκευές, ενώ μετά που σταμάτησα το μαγνητοφωνάκι -μιλήσαμε για αρκετή ώρα ακόμα- η κουβέντα άνοιξε ακόμα περισσότερο. Είπαμε για τα μαγαζιά, τους μαγαζάτορες, τους μουσικούς που άλλαξαν τη μουσική στην Κύπρο, για την ποιότητα, για το mainstream, για το δήθεν, για το πόσο δύσκολη αλλά συνάμα ωραία είναι η διαδικασία τόσο της δημιουργίας και του live όσο και του promotion μιας μπάντας και της μουσικής της…

Αρκετός ο χρόνος της συζήτησής μας για να καταλάβω ό,τι ο Αλέξης και ο Γιώργος με τους οποίους μίλησα, αλλά γενικά και οι υπόλοιποι στην παρέα των BBΘ (The Big Band Theory) έχουν πιάσει το νόημα. Ξέρουν τι θέλουν αλλά κυρίως τι πρέπει να δώσουν στον κόσμο για να περάσει καλά το βράδυ της Παρασκευής. Το μόνο σίγουρο είναι πως, η φάση τους… θέλει φλατ παπούτσι. «Είναι και το στήσιμο τέτοιο μέσα στο μαγαζί, μόνο με ψηλά τραπέζια, οπότε είσαι ήδη σε μια διαδικασία πιο άνετη για να χορέψεις και να είσαι πιο άνετος» μου λένε. Με αυτά ως δεδομένα, δίνουμε υπόσχεση στον εαυτό μας ότι σύντομα θα κλείσουμε τραπέζι στο RED.

 

Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή του προγράμματος;

Γενικά, το πρόγραμμα είναι πολύ ανεβαστικό, οπότε έχει σημεία που τα δίνει και ο κόσμος όλα. Θέλει φλατ παπούτσι η φάση! Συνολικά το πρόγραμμα είναι τρεις ώρες γεμάτες. Τρεις ώρες γερές. Γενικά υπάρχει μια αλληλεπίδραση με τον κόσμο οπότε λιγάκι δύσκολο να ξεχωρίσουμε κάποιο συγκεκριμένο στιγμιότυπο.

Παίζουμε Prodigy και μετά το «Θεός αν είναι» του Bregovic. Ακούγεται αταίριαστο αλλά άμα το ακούσεις δεν είναι.

Τι είναι διαφορετικό στο πρόγραμμά σας φέτος σε σχέση με τα προηγούμενα δύο χρόνια;

Την πρώτη χρονιά η φάση ήταν ακουστική, στη συνέχεια ήμασταν κάτι σαν acoustic με κρουστά και ακορντεόν, ενώ από ένα σημείο της προηγούμενης χρονιάς αλλά και φέτος είμαστε full μπάντα. Είμαστε πέντε άτομα, με κιθάρα που είναι ο Αλέξης Καζακόπουλος ο οποίος επίσης τραγουδά, μπάσο (Μαρίνος Κάσινος), ντραμς (Μάρκος Ιωάννου), πλήκτρα (Γιώργος Κλεάνθους) και έναν ακόμα τραγουδιστή, τον Κωνσταντίνο Κυριάκου. Ενώ αναμένουμε επίσης και την τραγουδίστριά μας, την Αυγή Χατζηπαύλου, η οποία μόλις έχει γεννήσει. Ο ήχος μας βασίζεται αρκετά στα πλήκτρα, αφού εκεί είναι τα «θέματα» και αυτό που διαφοροποιεί πλέον το πρόγραμμα που έχει γίνει πιο χορευτικό, πιο ανεβαστικό, ίσως και πιο εύκολο για τον κόσμο. Γεμάτο πρόγραμμα αλλά απλό, κατανοητό.

Με πιο κριτήριο διαλέγετε ένα κομμάτι που θα διασκευάσετε;

Το βασικό είναι να μας αρέσει και να πιστεύουμε πως θα έχει κιόλας απήχηση.

Χορεύονται όλα τα κομμάτια σας;

Όχι όλα αλλά όλα σου βγάζουν ένα συναίσθημα ευφορίας. Μπορεί κάποιοι να μη χορεύουν, αλλά τουλάχιστον τους βλέπουμε ότι κουνιούνται. Είναι και το στήσιμο τέτοιο μέσα στο μαγαζί, μόνο με ψηλά τραπέζια, οπότε είσαι ήδη σε μια διαδικασία πιο άνετη για να χορέψεις και να είσαι πιο άνετος.

Πώς προετοιμάζεστε; Πώς ζεσταίνεστε πριν ανεβείτε στη σκηνή;

Είμαστε σαν σε πενταήμερη. Λέμε βλακείες, προσπαθούμε να ξεχαστούμε τελείως για να αποφορτιστεί ο καθένας, κάνουμε χαβαλέ, πίνουμε κανένα ποτάκι…

Γενικά, τι κάνετε για να μη βαριέστε, για να ανανεώνεστε, να εξελίσσεστε;

Λόγω του ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια, πλέον έχουμε πάρα πολλά κομμάτια κάβα. Ως εκ τούτου, προσπαθούμε να ανανεώνουμε το πρόγραμμα αρκετά από βδομάδα σε βδομάδα. Όχι ριζικά, αρκετά όμως. Τη συνταγή αυτή τη γυρεύαμε τα τελευταία τρία χρόνια, οπότε η δομή του προγράμματος είναι πάνω-κάτω η ίδια, ενώ κάποια κομμάτια δεν γίνεται να μην παιχτούν.

Επί της ουσίας, πρώτα βρήκαμε τον ήχο μας σαν σύνολο και μετά προέκυψε η διαδικασία του να βάλουμε τις ιδέες μας ο καθένας για να γράψουμε και δικά μας πράγματα.

Όπως;

Κάποιες διασκευές από Prodigy ή Faithless, ή κάποια κομμάτια από τη 90s ενότητα, με επιλογές από Ρουβά, Ρακιντζή, Καρρά…

Να φανταστώ πως δεν έχετε κολλήματα με κάποιο είδος…

Κανένα. Το πρόγραμμα έχει από Μέλιsses, ακομπλεξάριστα, μέχρι Prodigy και Πορτοκάλογλου. Μπορούν να συνδυαστούν όλα, πραγματικά.

Ποιο είναι το πιο αταίριαστο τραγούδι που παίζετε σε σχέση με τα υπόλοιπα;

Ακούγεται αταίριαστο αλλά άμα το ακούσεις δεν είναι. Παίζουμε Prodigy και μετά το «Θεός αν είναι» του Bregovic.

Θεωρείτε ότι ωρίμασε η φάση επιτέλους για να γράψετε και τα δικά σας τραγούδια;

Αυτό κάνουμε τώρα. Γράφουμε. Όποιος έχει μια ιδέα τη φέρνει και τη δουλεύουμε όλοι μαζί. Επί της ουσίας, πρώτα βρήκαμε τον ήχο μας σαν σύνολο και μετά προέκυψε η διαδικασία του να βάλουμε τις ιδέες μας ο καθένας για να γράψουμε και δικά μας πράγματα.

Είναι και το στήσιμο τέτοιο μέσα στο μαγαζί, μόνο με ψηλά τραπέζια, οπότε είσαι ήδη σε μια διαδικασία πιο άνετη για να χορέψεις και να είσαι πιο άνετος.

Μέχρι πού θεωρείτε πως μπορείτε να φτάσετε ως μπάντα;

Αρχικά, εδώ όπου είμαστε σήμερα, πριν τρία χρόνια δεν περιμέναμε ότι θα φτάναμε. Να σου πούμε τους άμεσους στόχους μας όμως. Θέλουμε να πάει καλά η σεζόν, να μας μάθει περισσότερος κόσμος, να γράψουμε δική μας μουσική και να την αγκαλιάζει παραπάνω κόσμος όσο περνά ο καιρός.

Ποιο comment που σας έκαναν θυμάστε έντονα;

«Έρχομαι επειδή δεν είναι κάτι στάνταρ, επειδή δεν θα ακούω ένα μόνο είδος μουσικής επί 3,5 ώρες, αλλά κάτι διαφορετικό συνέχεια. Αυτό είναι κάτι που με έκανε να έρθω ξανά σε μουσική σκηνή και να το κάνω τελικά στέκι μου».



 

The Big Band Theory

Κάθε Παρασκευή

Μουσική Σκηνή RED, παλιά Λευκωσία

Ώρα 23.30

Είσοδος €5

Πληροφορίες/κρατήσεις 22767711, 99059257

Η συνέντευξη δημοσιεύεται επίσης στο Time Out Cyprus, τεύχος Μαρτίου 2016