Μέχρι σήμερα μια τέτοια προοπτική, φάνταζε απομακρυσμένη με την Εκκλησία και μέρος της κοινωνίας να στέκονται απέναντι, θέτοντας ζητήματα ηθικής. Αλήθεια πόσο εύκολα μπορεί η κυπριακή κοινωνία να δεχτεί να καίει τους νεκρούς της; 

Ένας λαός με τόσο βαθιά ριζωμένα θέματα πίστης και θρησκείας στο DNA του, μπορεί να κάνει το επόμενο βήμα και από την κλασσική ταφή με τιμές και δόξα, να περάσει σε μια μέθοδο που όπως και να το κάνουμε είναι πιο αποκρουστική. 

Το αρχικό κείμενο το οποίο είχε παρουσιαστεί, φαίνεται να μην ικανοποίησε τους βουλευτές οι οποίοι ζήτησαν να αναδιατυπωθεί με διαφορετικές και πιο ξεκάθαρες πρόνοιες. Το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από τη βουλή, ξεκαθαρίζει ότι το πώς θα διαθέσω το σώμα μου, μετά θάνατον αφορά τον αποθανόντα και μόνο.

Ο κάθε ένας από εμάς, οφείλει πλέον εάν επιθυμεί καύση να κάνει επίσημη δήλωση στο αρμόδιο κυβερνητικό τμήμα. 

Μαζί με το δικαίωμα του αποθανόντος να διαθέτει το σώμα του, όπως επιθυμεί, ο νόμος αδειοδοτεί αυτόματα και τη δημιουργία κέντρων αποτέφρωσης. 

Μεταξύ άλλων παραμέτρων, ο νόμος προβλέπει και τον καθορισμό της διαδικασίας αποτέφρωσης της σορού, καθώς και το πώς θα διατεθεί η τέφρα μετά την καύση.