Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυπριανού

 

Προσωπικά, ανέκαθεν ήμουν δύσπιστος όταν διάβαζα συνεντεύξεις και έβλεπα στην παρένθεση δίπλα από την ατάκα του συνεντευξιαζόμενου τη λέξη «γέλια». Το έβρισκα… να πω υπερβολικό, να πω επιτηδευμένο…

Μετά, έκανα τη συνέντευξη με την Έλενα!

Ακόμα και στην ερώτηση κατά πόσο, εκτός από το να γελάει, τυγχάνει κιόλας να κλαίει, απάντησε «φυσικά!», ενώ αμέσως μετά λύθηκε στα γέλια. Πολύ περίεργα πράγματα…

Πέραν από την πλάκα, πρόκειται για έναν φύσει αισιόδοξο άνθρωπο, που όταν είσαι μαζί της, αποκλείεται να μην περνάς καλά. Ένας άνθρωπος που αγαπά την Κύπρο, αγαπά τη δουλειά της (δουλεύει στον τουρισμό, ως Sales Manager στο Thanos Hotels Group), αγαπά την πλάκα, αγαπά… τα πάντα (όπως η ίδια λέει), πλην όμως νοιώθει περίεργα σε περιπτώσεις όπως αυτή που έπρεπε να κάνει συνέντευξη.

Παρόλα αυτά, έχει απόψεις ενδιαφέρουσες για πολλά και διάφορα ζητήματα με τις οποίες, θεωρώ, άνετα μπορούν να ταυτιστούν αρκετοί από εμάς. Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που ζήτησα από την Έλενα Μιχαήλ να κάνουμε συνέντευξη. Λέω ίσως, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω γιατί της το πρότεινα. Ούτε και η ίδια ήταν σίγουρη γιατί απάντησε καταφατικά αμέσως. «Θες να κάνουμε μια συνέντευξη;» ρωτάω στο messenger και χωρίς να ρωτήσει τί και πώς, με ένα «καλό!» κανονίσαμε συνάντηση στο Library στη Λεμεσό, ένα από τα αγαπημένα της στέκια στην πόλη.

Δεν μου αρέσει η μιζέρια. Δεν μου αρέσει για παράδειγμα να ρωτάω κάποιον «Πως είσαι;» και να μου απαντά «Εεεε καλά…».

Αποδέχεσαι μια πρόσκληση για συνέντευξη, χωρίς καν να ξέρεις το λόγο που το κάνεις. Τι περιμένεις να βγει απ’ αυτή τη διαδικασία;

Τίποτα. Για την πλάκα το κάνω και γι’ αυτό ευθύνεται ο αυθορμητισμός μου. Χωρίς να ρωτήσω οτιδήποτε, ούτε καν την αφορμή, σου είπα αμέσως «καλό!» αν θυμάμαι καλά, σωστά;

Σου είχα πει όμως ότι το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να κάνω συνεντεύξεις με υπεραισιόδοξους ανθρώπους. Γιατί θεωρείς ότι είσαι ένας από αυτούς;

Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξη. Είμαι πολύ χαρούμενο άτομο. Ακόμα και στις μαύρες μου, γελώ συνέχεια. Όχι από κόμπλεξ ή αμηχανία, απλώς και μόνο επειδή μου αρέσει να διακωμωδώ τις καταστάσεις και αυτό μου βγαίνει σε αισιοδοξία. Αρχικά, δεν μου αρέσει η μιζέρια. Δεν μου αρέσει για παράδειγμα να ρωτώ κάποιον «Πως είσαι;» και να μου απαντά «Εεεε καλά…». Δεν μπορώ να είμαι μίζερη, θέλω να γελώ, να είμαι ok, να λέω «πελλάρες». Θέλω να τα βλέπω όλα θετικά, με αισιοδοξία.

Οπότε, αυτό που φαίνεται, αυτό που βγάζεις, είναι αυτό που έχεις και μέσα σου.

Ναι! Απίστευτο; (γέλια)

 

Τι πίνεις; Από πού αντλείς όλη αυτή την αισιοδοξία;

Αγαπώ τα πάντα! Επειδή πέρασα και μια λίγο δύσκολη φάση και συνειδητοποίησα ότι όλα είναι ρευστά, αποφάσισα ότι πλέον θα απολαμβάνω τα πάντα, το σήμερα.

Για να γίνουμε αισιόδοξοι πρέπει κατ’ ανάγκη να περάσουμε από μια δύσκολη διαδικασία;

Δεν πιστεύω να υπάρχει άτομο που δεν έχει τις μαύρες του και τις θλίψεις τους, αλλά όχι, δεν πρέπει κατ’ ανάγκη να συμβεί αυτό. Η επιλογή να είσαι αισιόδοξος είναι δική σου.

Άρα η αισιοδοξία είναι επιλογή;

Είναι επιλογή, δεν είναι;

Είναι κάτι που πρέπει να το δουλέψεις;

Εγώ το δουλεύω συνέχεια. Ναι μεν είμαι αισιόδοξη, αλλά μαύρη αισιόδοξη (γέλια). Όπως είναι το black humor, στην περίπτωσή μου ισχύει το black αισιοδοξία.

Δηλαδή;

Δηλαδή, μπορεί να περνάς μέσα σου μίζερα, να έχεις μια στεναχώρια, κάτι να σε τρώει, να είσαι δυστυχισμένος. Όταν το αφήσεις να σε καταλάβει, πας κάτω. Όταν όμως γελάς με το πιο απλό πράγμα, όταν βρίσκεις κάτι απλό να σε ανεβάσει, τότε λες ok, move on.

Δεν προβληματίζεσαι μήπως παρεξηγηθείς κάποτε για τούτο, με την άποψη ότι μπορεί να βγαίνει λίγο χαζουχαρούμενο;

Φυσικά, αρκετοί βλέπουν ότι είμαι μια χαζοχαρούμενη. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Έπαψα να ασχολούμαι με τη γνώμη των άλλων εδώ και καιρό. I don’t care. Παλιά με ένοιαζε, είτε τι θα πει ο άλλος, είτε αν με ρωτούσε κάποιος κάτι και δεν ήξερα να απαντήσω και άρα θα μπορούσα να παρεξηγηθώ. Πλέον, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Είμαι 37 χρονών και δεν περιμένω από κάποιον άλλο να μου πει τι είμαι…

Ναι μεν είμαι αισιόδοξη, αλλά μαύρη αισιόδοξη.

Γιατί όμως γελάς συνέχεια;

Σήμερα, σηκώθηκα το πρωί, προγευμάτισα, άκουσα τη μουσική μου και ήταν όμορφο το πρωϊνό μου. Είμαι χαρούμενη ρε, γιατί να μην είμαι; Ήρθα, μου κάνουν συνέντευξη, είμαι στο αγαπημένο μου μπαράκι… Πες μου ένα λόγο να μην είμαι χαρούμενη;

Κλαις κιόλας;

Φυσικά (γέλια). Είναι κανείς που δεν κλαίει; Όχι τόσο εύκολα φυσικά.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκλαψες;

Ψες, ο αδερφός μου μού έστειλε την φωτογραφία από το ultrasound που έκανε η έγκυος γυναίκα του. Μόλις το είδα συγκινήθηκα.

Είναι φορές που προβληματίζεσαι, ανησυχείς γενικά ή… αυτά δεν είναι για εμάς;

Δεν μπορώ να σπαταλώ ώρες να σκέφτομαι τι θα γίνει στο μέλλον. Αν κάτι με απασχολεί πολύ, θα το συζητήσω με τους φίλους μου, θα τους τρελάνω εννοώ, και έπειτα θα το αφήσω να περάσει.

Προβληματίζομαι ναι, αλλά δεν θα πέσω και στα πατώματα και θα ψάξω όλους τους φιλοσόφους για να βρω μια άκρη.

Όταν δεν νοιώθεις καλά, όταν είσαι λίγο down, τι κάνεις;

Όταν είμαι down θα πάω στη μαμά και τον μπαμπά. Θα πάω στη Σαλαμιού να δω τους δικούς μου. Η οικογένεια μου, αυτά τα δύο πρόσωπα, είναι πολύ σημαντικά για μένα. Επίσης, μου αρέσει η Λεμεσός, να περπατώ στη πόλη, ενώ σε τέτοιες περιπτώσεις συνηθίζω επίσης να βγάζω non stop φωτογραφίες.

Και άμα είσαι καλά, που πας;

Παντού, δεν μπορείς να φανταστείς. Μπορεί να μου πεις «θες να πάμε Αλάσκα;», κι εγώ θα σου απαντήσω «ναι, φύγαμε». Δεν θα σκεφτώ ούτε το οικονομικό ούτε τίποτα.

Αγαπάς την Κύπρο;

Τη λατρεύω. Θες να σου πω γιατί; Καταρχάς, να πω το αυτονόητο, ότι δηλαδή δουλεύω στον τουρισμό και άρα υποχρεωτικά πρέπει να την αγαπώ (γέλια). Η Κύπρος είναι πανέμορφο νησί. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε τόσες μέρες ήλιο, που έχουμε θάλασσα, βουνά, έχουμε καλό φαγητό, γραφικότητα, καλούς ανθρώπους… Έχουμε τα πάντα.

Ένα καλό ξενοδοχείο μπορείς να το βρεις παντού. Ένα καλό location, το ίδιο. Και ήλιο και θάλασσα. Πήγαινε Μαυρίκιο. Πήγαινε Σεϋχέλλες. Τους ανθρώπους όμως της Κύπρου, το φαΐ, τη νοοτροπία μας, το «χωρκατιλλίκι» όπως λέμε, δεν το βρίσκεις πουθενά.

Και τη Σαλαμιού;

Πάρα πολύ. Έζησα τα παιδικά μου χρόνια, όλα τα καλοκαίρια με τη γιαγιά και τον παππού, τα ξαδέρφια μου… έχω υπέροχες αναμνήσεις.

Εξήγησέ μου κάτι. Είσαι η μοναδική Παφίτισσα που δουλεύει Πάφο, αλλά ζει Λεμεσό. Πώς τα κατάφερες;

Πριν από 4 χρόνια μετακόμισα Λεμεσό, για μια καινούργια δουλειά. Έζησα εδώ, έκανα καινούργιους φίλους στο μπαμ και κάτω και είμαι πολύ ευγνώμων για τούτο. Πλέον, ξέρω τους καλούς της Λεμεσού και τους καλούς της Πάφου. Εδώ και ένα χρόνο, όμως, άλλαξα δουλειά. Πλέον, εργάζομαι στην Πάφο, στα Thanos Hotels, και δεν το κάνω να μετακομίσω πίσω στην Πάφο. Όχι γιατί δεν την αγαπώ, απλά πιστεύω ότι, η Πάφος μου έδωσε αυτά που είχε να μου δώσει, και ότι η καινούργια μου ανακάλυψη είναι η Λεμεσός. Το καλό είναι ότι μπορώ να συνδυάζω και τα δύο. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου η απόσταση, ζούμε στην Κύπρο όπου η πιο μακρινή απόσταση είναι 3,5 ώρες (το καλοκαίρι πήγα Απόστολο Ανδρέα σε 4 ώρες). Οπότε, τι θα σκεφτώ, το 40λεπτο πήγαινε-έλα; Άσε που στη διαδρομή καθαρίζει ο νους σου, ακούς τη μουσική σου, κάνεις τα τηλεφωνήματά σου…

Τι εκμεταλλευόμαστε σωστά ως νησί, αναφορικά με τον τουρισμό, και τι λάθος;

Η Κύπρος έχει πολλά περισσότερα να προσφέρει από τον ήλιο και την θάλασσα. Αρχικά, έχουμε πολλά καλά αγροτουριστικά καταλύματα. Τα χωριά της Πάφου είναι πανέμορφα. Ο κόσμος των χωριών, οι αγνοί-απλοί άνθρωποι, υπάρχουν! Και ξέρεις κάτι; Ο κόσμος πλέον στη βιομηχανία του τουρισμού αναζητά κάτι αυθεντικό. Η Κύπρος έχει ακόμα αυτή την αυθεντικότητα. Αν πας σε χωριό, θα σε πάνε στο περβόλι τους, θα σου κάνουν σαλάτα με δικής τους παραγωγής λαχανικά, θα σε κεράσουν καφέ. Ο κόσμος πλέον έχει ανάγκη να ζήσει αυτή την εμπειρία.

Πλέον ή ίσχυε πάντα αυτό;

Ένα καλό ξενοδοχείο μπορείς να το βρεις παντού. Ένα καλό location, το ίδιο. Και ήλιο και θάλασσα. Πήγαινε Μαυρίκιο. Πήγαινε Σεϋχέλλες. Τους ανθρώπους όμως της Κύπρου, το φαΐ, τη νοοτροπία μας, το «χωρκατιλλίκι» όπως λέμε, δεν το βρίσκεις πουθενά. Επίσης, η Κύπρος έχει πανέμορφα και ανεξερεύνητα μονοπάτια της φύσης, έχει εξαιρετικές συνθήκες για αθλητικό τουρισμό -τον οποίο μόλις τα τελευταία χρόνια ξεκινήσαμε να προβάλλουμε (πάνε παντού και κάνουν τρίαθλο ενώ στην Κύπρο μπορεί κανείς να κολυμπήσει ακόμα και τον χειμώνα)-, έχουμε πολύ ωραία spa resorts…

Κάποιο άλλο είδος τουρισμού που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε περισσότερο;

Θρησκευτικό τουρισμό έχουμε (έρχεται κόσμος που επισκέπτεται τα σημαντικά μοναστήρια που έχουμε) όπως επίσης και τουρίστες που έρχονται για περπάτημα σε μονοπάτια. Απλώς επειδή πάντοτε στις καμπάνιες προβάλλαμε μόνο ήλιο και θάλασσα, τα τελευταία χρόνια άρχισε ο τουρίστας να μας μαθαίνει και να έχει στο μυαλό του ότι, το προσφέρουμε και αυτό και το άλλο, πέραν από ήλιο και θάλασσα.

 

Τι θέλει ο μέσος τουρίστας από τον ντόπιο για να φύγει ευχαριστημένος;

Αυθεντικότητα.

Και τι ζητά από ένα ξενοδοχείο;

Όταν έρθει ο τουρίστας μέσα στο ξενοδοχείο αρχικά θέλει το «wow factor». Το οποίο μπορεί να είναι για τον ίδιο κάτι πολύ προσωπικό. Είτε το location, είτε κάτι που είδε στην είσοδο, είτε το καλωσόρισμα της ρεσέψιονιστ. Σίγουρα, όμως, φεύγοντας θα πρέπει να χαμογελά. Θα πρέπει να πάρει μαζί του ωραίες αναμνήσεις από ωραίες εμπειρίες, αφού αυτά θα μείνουν και αυτά θα μοιραστεί με τους φίλους του.

Αυτά θα τα βρει μόνος του ή τον βοηθάτε κι εσείς;

Τον βοηθάμε. Έχουμε επαναλαμβανόμενους πελάτες που έρχονται απλά και μόνο για το προσωπικό μας. Είναι πολύ βασικό να λες «πήγα διακοπές στο Almyra, γνώρισα τη Χριστίνα που ήταν στη reception, με καλωσόρισε, μού έδωσε αυτά τα tips». Είναι ωραία να φτιάχνουν ιστορίες μόνοι τους μέσα στο ξενοδοχείο, ενώ εμείς απλά τους βοηθάμε για να γίνουν πιο ωραίες οι διακοπές τους.

Ποιο είναι το πιο παράξενο παράπονο που άκουσες;

Από Κύπρια το άκουσα: «Έχει μιχιαρό».

Αν ήσουν ξένος τουρίστας και ερχόσουν διακοπές στην Κύπρο, με τις εμπειρίες που έχεις αποκομίσει, τι είδους διακοπές θα επέλεγες να κάνεις;

Σίγουρα θα ήθελα να δω την παλιά Λεμεσό, να φωτογραφήσω τα δρομάκια της, θα ήθελα να εξερευνήσω τον Ακάμα αφού «εν έσιει σαν τον Ακάμα», σίγουρα θα ήθελα να την αράξω μια ολόκληρη μέρα στην παραλία, να πάω στα βουνά, στο Τρόοδος… Βασικά, θα ήθελα να πάω παντού.

Εμείς οι Παφίτες αγαπήσαμε τον Ακάμα γιατί είναι αγνός. Και τα καλοκαίρια, που μαζεύεται τόσος κόσμος, τον μισούμε. Άμα δεις τα σκουπίδια που αφήνουν μερικά γαϊδούρια… Άμα δεις πόσα μαζεύονται εκεί στο Blue Lagoon…

Σου αρέσει ο Ακάμας απ’ ότι ακούω. Άρα, να φανταστώ, είσαι υπέρ της ανάπτυξής του…

Είμαι κατά. Μακριά.

Πως θα μπορούσε αλήθεια να αναπτυχθεί;

Δεν μπορεί να αναπτυχθεί ο Ακάμας. Πρέπει να μείνει όπως είναι. Ο Ακάμας είναι όμορφος όπως είναι. Δεν θέλουμε να αναπτυχθεί. Η ομορφιά του είναι η βλάστησή του, τα λουλούδια του, τα τοπία του. Είναι ανάγκη να το αναπτύξουμε και αυτό; Πρέπει να κάνουμε ένα ακόμα ξενοδοχείο; Ξέρεις για ποιο πράγμα λυπούμαι; Εμείς οι Παφίτες αγαπήσαμε τον Ακάμα γιατί είναι αγνός. Και τα καλοκαίρια, που μαζεύεται τόσος κόσμος, τον μισούμε. Άμα δεις τα σκουπίδια που αφήνουν μερικά γαϊδούρια… Άμα δεις πόσα μαζεύονται εκεί στο Blue Lagoon…

Για σένα τι είναι ο Ακάμας;

Εκτός από τις ωραίες αναμνήσεις που έχω με τους φίλους μου, ο Ακάμας δίνει και ηρεμία στην ψυχή μου. Το πράσινο, η θάλασσα και η ομορφιά του, είναι στοιχεία που μου προσφέρουν ηρεμία.

Άρα, θεωρείς ότι αν δοθεί έστω μια άδεια, πάει τέλειωσε.

Μες τούτο τον τόπο, πάνε όλα λαθραία, με φακελλάκια. Βλέπουμε πόσα βγαίνουν στη φόρα σήμερα, οπότε με αυτή τη λογική, σίγουρα δεν θα αρκεστούμε στο ένα.

Αν σου ζητήσει κάποιος να χαρακτηρίσεις τους Κύπριους, ως λαό, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό;

Είμαστε μεγαλομανείς. Μεγαλοπιανόμαστε. Είμαστε λίγο φαντασμένοι ως λαός.

Τι άλλαξε προς το καλύτερο τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο;

Βλέπω αρκετούς που επιστρέφουν πίσω από τις σπουδές τους και είναι έτοιμοι να δημιουργήσουν, με ωραίες ιδέες... Κυρίως, όμως, άλλαξε η κουλτούρα μας. Σεβόμαστε περισσότερο τους ποδηλατιστές, σεβόμαστε περισσότερο τη φύση, ενώ αγαπήσαμε όλοι λίγο περισσότερο την Κύπρο. Πλέον, δεν μπορώ να ακούω το «θα φύγω από την Κύπρο».

 

Παρένθεση, τι ακριβώς έχεις σπουδάσει;

Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Θεσσαλονίκη και μετά έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού και Εργασιακών Σχέσεων στη Νέα Υόρκη. Από τότε που επέστρεψα Κύπρο, δουλεύω στο κομμάτι Sales & Marketing, παρακολουθώντας παράλληλα πάρα πολλά σεμινάρια.

Το πιο παράξενο παράπονο, στα ξενοδοχεία που δούλεψα, ήρθε από μια Κύπρια η οποία μου είπε «έχει μιχιαρό».

Σε ότι αφορά στους νέους, δεν δίνεις ένα ελαφρυντικό σε κάποιους από αυτούς που φεύγουν; Κάποιος που σπούδασε, ξόδεψε λεφτά και ενέργεια, και ερχόμενος πίσω βρίσκεται ξαφνικά εκτεθειμένος, οπότε είναι λογικό να θέλει να πάει έξω να δουλέψει πολύ απλά γιατί αλλιώς φαντάστηκε το μέλλον του, δεν είναι δικαιολογημένος;

Είναι όλα σχετικά. Να σου πω κάτι… Ήμουνα σε ένα σεμινάριο στην Αθήνα το οποίο οργάνωσαν κάποιοι Γερμανοί. Μεταξύ άλλων μας είπαν «Athens is the new Berlin». Εκείνη την ώρα εκνευρίστηκα και πήγα και παραπονέθηκα. «Come on! Η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνη; Η Αθήνα είναι μοναδική!». Και το πιστεύω. Δεν υπάρχει άλλη πόλη όπως η Αθήνα. Έχει τα πάντα, κάτι που δεν βρίσκεις ούτε στο Βερολίνο ούτε πουθενά αλλού. Και τότε μου εξήγησαν τι ακριβώς εννοούσαν. Μετά την πτώση του τείχους, πάρα πολλά νέα άτομα πήγαν να δημιουργήσουν τη ζωή τους στο Βερολίνο. Έκτισαν, δημιούργησαν μαγαζάκια, υλοποίησαν ιδέες, άνθησε η Τέχνη. Κάτι που γίνεται τώρα και στην Αθήνα. Πχ μια κοπέλα που ήταν στο Λονδίνο, δεν έβρισκε βότανα για το τσάι της. Επέστρεψε στην Αθήνα και τώρα κάνει εξαγωγή βοτάνων στο Λονδίνο. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μέσα από αυτή τη συγκυρία. Και πιστεύω ότι το ίδιο πράγμα μπορεί να ισχύσει και για την Κύπρο.

Είναι αλήθεια πως πλέον γίνονται πολλά πράγματα στην Κύπρο. Τι περιμένεις κάθε χρόνο με αγωνία;

Πάω παντού. Μου αρέσει. Είναι το καινούργιο μου χόμπι. Ανυπομονώ να πάω στον Φέγγαρο, ενώ πέρσι πήγα για πρώτη φορά στο Afro Banana και έπαθα την πλάκα μου, οπότε θέλω να πάω ξανά και φέτος. Είναι απίστευτα τα συγκροτήματα που έρχονται! Επίσης, πάω στο Animafest, στο Film Festival που φέτος θα γίνει για πρώτη φορά στην Πάφο και ανυπομονώ για αυτό, ή σε εκθέσεις όπως ο Kudelka που έγινε πρόσφατα.

Διάβασε επίσης: Η isnotgallery πάει Almyra